Χαζολόγησα λίγο στα ιντερνέ και είδα πως μια γνώμη εμπεριστατωμένη και ρηξικέλευθη θα μπορούσε να σας φανεί χρήσιμη, ασούμε. Και μιας και ο Βαγγέλας σας, εγώ δηλαδής, είναι τύπος διαβασμένος, σπουδαγμένος με γνώση εντός, εκτός κι επί τα αυτά, θα σας τιμήσω με δόσεις ενημέρωσης που κανείς άλλος δεν τόλμησε να κάνει, έτσι;
Θα σας πω κάτι που θέλω να το κρατήσουμε έτσι λίγο μεταξύ μας, ναι;
Το φίλο μου τον Αλκίνοο Ιωαννίδη τον ξέρετε, σωστά; Σωστά. Πριν από κάποιο καιρό που τον είχα πάρει μαζί μου για κυνήγι αγριόπαπιας, μου εξομολογήθηκε κάτι πολύ αντρίκιο, ασούμε. Με πιάνει ο Αλκινοάρας από τον ώμο, με κρατάει με δύναμη και αμέσως εγώ γυρνάω με το αγέρωχό μου βλέμμα και τον κοιτάω στα μάτια. Διακρίνω τον προβληματισμό του με ευκολία, μιας και ήμανε και ψυχολόγος επί 8 συναπτά έτη στη Νέα Υόρκη από το 1973 μέχρι το 1981, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, τι να λέμε τώρα. Με δύο κινήσεις σβέλτες, γυρνάω και του λέω: «Αλκίνοε, έχεις ζόρι μέσα σου, αγόρι μου. Είσαι τυχερός όμως, ο Βαγγέλας είναι εδώ. Πες τα μου όλα».
Και τότε μου είπε λόγια που χαράζουν και την καρδιά του πιο σκληρού άντρα. «Βαγγέλη», μου λέει ο άνθρωπος Αλκίνοος, «όπως ξέρεις, πριν από καιρό, κούρεψα το μακρύ μου το μαλλί, ωραία. Δε μου ήταν εύκολη κίνηση, κι έτσι αποφάσισα να κρατήσω την κοτσίδα μου, μιας και πάντα πορευόμουν στη ζωή με το μύθο του Σαμψών στο μυαλό μου. Την ένιωθα ως πηγή δύναμης. Και τώρα, είμαι έτοιμος να προχωρήσω και να δώσω δύναμη σε άλλους που τη χρειάζονται. Θέλω να δώσω την κοτσίδα μου στο Γιάννη. Το Γιάννη το Βαρουφάκη, Βάγγο.»
Και κάπου εκεί, δάκρυσα. Έκλαψε, να πούμε, ο Βαγγέλας, ο τιτάνας της ζωής και ο σταυραετός της κουλτούρας, σα μικρό παιδάκι. Καταλαβαίνετε το μεγαλείο του ανθρώπου, ρε μπαγάσηδες; Αστείρευτο είναι. Απύθμενο.
Ανώνυμα λοιπόν, ανέλαβα εγώ να παραδώσω την κοτσίδα του φίλου μου του Αλκίνοου, στο Γιάνης, τον Μάικλ Τσόρταν της οικονομίας, με σκοπό να την έχει ως πηγή δύναμης.
Μετά από καιρό, επειδή σας λέω ξανά, ο Βαγγέλας ξέρει πράματα, ασούμε, ρώτησα άτομα από το στενό κύκλο του Γιάνης, τι απέγινε η κοτσίδα, κι εκείνοι μου είπαν με χαμόγελο, «τη φοράει στο σπίτι ο Γιάνης, όταν μελετάει και όταν προετοιμάζεται να κάνει ευρωπαϊκό πάταγο. Αυτή την περίοδο, που όλα φαίνεται πως δυσκολεύουν για εκείνον και οι πιέσεις είναι έντονες, μόνο αυτή η κοτσίδα νιώθει πως του δίνει δύναμη, κι ευχαριστεί κάθε μέρα εκείνον τον άγνωστο που αποφάσισε να του την παραχωρήσει. Είναι σα μαγική.»
Τώρα ξέρετε. Ο Βαγγέλας έχει αφήσει το στίγμα του, σε πολλά πράματα. Ενώνω ανθρώπους και καταστάσεις. Δίνω δύναμη και λειτουργώ ως μούσα πολλών. Χρησιμοποιώ συγκοινωνίες αλλά και διαστημόπλοια, γιατί με καλούν φίλοι σε διαστημικούς σταθμούς. Πίνω τσιπουράκι και μαγειρεύω την πιο νόστιμη κακαβιά. Είμαι ο Βαγγέλης σας. Ο Βαγγέλης ο Φάλτσος.
Θα σας πω κάτι που θέλω να το κρατήσουμε έτσι λίγο μεταξύ μας, ναι;
Το φίλο μου τον Αλκίνοο Ιωαννίδη τον ξέρετε, σωστά; Σωστά. Πριν από κάποιο καιρό που τον είχα πάρει μαζί μου για κυνήγι αγριόπαπιας, μου εξομολογήθηκε κάτι πολύ αντρίκιο, ασούμε. Με πιάνει ο Αλκινοάρας από τον ώμο, με κρατάει με δύναμη και αμέσως εγώ γυρνάω με το αγέρωχό μου βλέμμα και τον κοιτάω στα μάτια. Διακρίνω τον προβληματισμό του με ευκολία, μιας και ήμανε και ψυχολόγος επί 8 συναπτά έτη στη Νέα Υόρκη από το 1973 μέχρι το 1981, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, τι να λέμε τώρα. Με δύο κινήσεις σβέλτες, γυρνάω και του λέω: «Αλκίνοε, έχεις ζόρι μέσα σου, αγόρι μου. Είσαι τυχερός όμως, ο Βαγγέλας είναι εδώ. Πες τα μου όλα».
Και τότε μου είπε λόγια που χαράζουν και την καρδιά του πιο σκληρού άντρα. «Βαγγέλη», μου λέει ο άνθρωπος Αλκίνοος, «όπως ξέρεις, πριν από καιρό, κούρεψα το μακρύ μου το μαλλί, ωραία. Δε μου ήταν εύκολη κίνηση, κι έτσι αποφάσισα να κρατήσω την κοτσίδα μου, μιας και πάντα πορευόμουν στη ζωή με το μύθο του Σαμψών στο μυαλό μου. Την ένιωθα ως πηγή δύναμης. Και τώρα, είμαι έτοιμος να προχωρήσω και να δώσω δύναμη σε άλλους που τη χρειάζονται. Θέλω να δώσω την κοτσίδα μου στο Γιάννη. Το Γιάννη το Βαρουφάκη, Βάγγο.»
Και κάπου εκεί, δάκρυσα. Έκλαψε, να πούμε, ο Βαγγέλας, ο τιτάνας της ζωής και ο σταυραετός της κουλτούρας, σα μικρό παιδάκι. Καταλαβαίνετε το μεγαλείο του ανθρώπου, ρε μπαγάσηδες; Αστείρευτο είναι. Απύθμενο.
Ανώνυμα λοιπόν, ανέλαβα εγώ να παραδώσω την κοτσίδα του φίλου μου του Αλκίνοου, στο Γιάνης, τον Μάικλ Τσόρταν της οικονομίας, με σκοπό να την έχει ως πηγή δύναμης.
Μετά από καιρό, επειδή σας λέω ξανά, ο Βαγγέλας ξέρει πράματα, ασούμε, ρώτησα άτομα από το στενό κύκλο του Γιάνης, τι απέγινε η κοτσίδα, κι εκείνοι μου είπαν με χαμόγελο, «τη φοράει στο σπίτι ο Γιάνης, όταν μελετάει και όταν προετοιμάζεται να κάνει ευρωπαϊκό πάταγο. Αυτή την περίοδο, που όλα φαίνεται πως δυσκολεύουν για εκείνον και οι πιέσεις είναι έντονες, μόνο αυτή η κοτσίδα νιώθει πως του δίνει δύναμη, κι ευχαριστεί κάθε μέρα εκείνον τον άγνωστο που αποφάσισε να του την παραχωρήσει. Είναι σα μαγική.»
Τώρα ξέρετε. Ο Βαγγέλας έχει αφήσει το στίγμα του, σε πολλά πράματα. Ενώνω ανθρώπους και καταστάσεις. Δίνω δύναμη και λειτουργώ ως μούσα πολλών. Χρησιμοποιώ συγκοινωνίες αλλά και διαστημόπλοια, γιατί με καλούν φίλοι σε διαστημικούς σταθμούς. Πίνω τσιπουράκι και μαγειρεύω την πιο νόστιμη κακαβιά. Είμαι ο Βαγγέλης σας. Ο Βαγγέλης ο Φάλτσος.
