Από αυτό ξεχώρισαν τα τραγούδια: Η δουλειά κάνει τους άνδρες, Δελφίνι-δελφινάκι, Το παλιό ρολόι, Πίσω από την πόρτα. Στη συνέχεια βγαίνουν οι Θαλασσσογραφίες, πάντα σε στίχους Παπαδόπουλου Τζαμάικα, Έχω έναν καφενέ, Μάνα δεν φυτέψαμε, Κόκκινο γλυκό μου στόμα, Σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ. Την ίδια περίοδο η λαϊκή μελωδική του φλέβα μεγαλούργησε στα Δε θα ξαναγαπήσω και Όταν βλέπετε να κλαίω σε στίχους Παπαδόπουλου, που στη φωνή του Καζαντζίδη βρίσκουν τον ιδανικό τους ερμηνευτή.

Σε αυτές τις εργασίες, αλλά και στις κατοπινές μέχρι και το πρόωρο αντίο του συνθέτη (17/9/1982), διακρίνει κανείς το εντελώς προσωπικό ύφος του Λοΐζου, που ξεχωρίζει για την αμεσότητα αλλά και την ενορχηστρωτική του φρεσκάδα. Τα τραγούδια του, χωρίς να είναι απλοϊκά στη μουσική τους εξέλιξη και στο λόγο, φαντάζουν τέτοια και περνούν με ευκολία στα στόματα και στις καρδιές του κόσμου.