Στη δε­κα­ε­τί­α του ‘60 -κυ­ρί­ως- συ­νέ­θε­σε με­γά­λα και δια­χρο­νι­κά τρα­γού­δια με εκ­πλη­κτι­κές ε­ναλ­λα­γές στη μου­σι­κή

---

γρα­φή και δε­ξιο­τε­χνι­κές ε­νορ­χη­στρώ­σεις και κα­τα­ξιώ­θη­κε ως ά­ξιος συ­νε­χι­στής των Θε­ο­δω­ρά­κη, Χα­τζι­δά­κι. Οι συν­θέ­σεις του α­γα­πή­θη­καν και τρα­γουδή­θη­καν α­πό τον κό­σμο, επειδή πα­ρά τις «έ­ντε­χνες» ε­πιρ­ρο­ές του­ς πα­τού­σαν γε­ρά πάνω στο ρε­μπέ­τι­κο και το «ορ­θό­δο­ξο» λα­ϊ­κό τρα­γού­δι. Το Ρε­μπέ­τι­κο (1983) α­ποτε­λεί ε­ξέ­λι­ξη και συ­νέ­χεια αυ­τής της δια­δρο­μής.