Όλοι εμείς που ζούμε σ’ αυτή τη χώρα αντιλαμβανόμαστε άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο τη συμφορά που συμβαίνει γύρω μας. Καταλαβαίνουμε ότι περνάμε μια περίοδο σκληρής φτώχειας που μαστιγώνει αλύπητα όλους μας καθημερινά.
Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει να αυξάνεται καθημερινά ο αριθμός των ανέργων και ίδιος των νέων, να ψαλιδίζονται οι μισθοί και οι συντάξεις, να συνωστίζονται χιλιάδες άνθρωποι στις ουρές για ένα πενιχρό επίδομα ή για ένα σακί πατάτες για να μπορέσουν να γεμίσουν τη κατσαρόλα τους.
Αυτοί που σίγουρα καταλαβαίνουν λιγότερο τι συμβαίνει γύρω μας είναι αυτοί που δημιούργησαν αυτή τη κατάσταση, οι ανίκανοι και ανέντιμοι πολιτικοί που χρόνια παίζουν υπόγεια παιγνίδια στη πλάτη του λαού.
Είναι όμως και απόλυτα σίγουρο ότι ο Νταλάρας δεν τα δημιούργησε όλα αυτά και ούτε καν συμμετείχε στη δημιουργία τους.
Αυτά που συνέβησαν λίγες μέρες πριν στη συναυλία του Γιώργου Νταλάρα είναι πέρα από κάθε λογική, είναι έγκλημα κατά της κοινωνίας και της χώρας και θα πρέπει να ανησυχεί κάθε πολίτη που πιστεύει στη Δημοκρατία.
Δίκαιη η αγανάκτηση και ο θυμός, αλλά πρέπει να εκφράζεται αφ’ ενός απέναντι στα κατάλληλα πρόσωπα, αφ’ ετέρου με ένα τρόπο που να μην προσβάλλουν τη Δημοκρατία η οποία δεν επιτρέπει τον καθένα να δρα ανεξέλεγκτα.
Ο Νταλάρας είναι ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης με τεράστια προσφορά στο Ελληνικό τραγούδι. Προέρχεται από το χώρο της Αριστεράς και έχει δώσει αμέτρητες συναυλίες αφιλοκερδώς σε εργατικές διεκδικήσεις, απεργίες, για την Κύπρο και για άλλα ζωτικά εθνικά θέματα. Είναι ένας καλλιτέχνης όπου με τις συναυλίες του στο εξωτερικό έκανε εκατομμύρια Ελλήνων της διασποράς να αισθάνονται υπερήφανοι που ο Νταλάρας είναι ομόεθνός τους.
Τον Νταλάρα τον γνωρίζω σχεδόν σαράντα πέντε χρόνια και έχω προσωπική άποψη για τις πολιτικές πεποιθήσεις και τη προσφορά του στους Δημοκρατικούς αγώνες στη ταλαιπωρημένη αυτή χώρα. Του αρμόζει μια καλύτερη συμπεριφορά και σεβασμός ή τουλάχιστον μια ουδέτερη συμπεριφορά που θα απευθύνεται μόνο στη ερμηνεία του και στο έργο του.
Δεν είναι νομίζω τυχαίο ότι όλος ο πνευματικός κόσμος αποδοκίμασε πλήρως τα πρόσφατα επεισόδια εναντίον του ενώ αντίθετα επιδοκίμασε τη λεβέντικη στάση του κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Δεν μπορώ βέβαια να μην αναφερθώ στην αναίσχυντη στάση ορισμένων «δήθεν» συναδέλφων του και ασήμαντων και μικρού καλλιτεχνικού ειδικού βάρους «ομότεχνων» του, όπου οδηγούμενοι από συμπλεγματικά σύνδρομα κατωτερότητος, βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν το φαρμάκι τους.
Το κάνουν βέβαια γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι και πεντακόσια χρόνια να ζούσαν δεν θα μπορούσαν να πετύχουν ούτε το δέκα τοις εκατό από όλα αυτά που δημιούργησε ο Νταλάρας στο Ελληνικό τραγούδι.
Μήπως θα έπρεπε να πάρει θέση η ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΩΝ για το θέμα;
Ορισμένοι εραστές της βίας υποστηρίζουν ότι η βία είναι η μαμή της ιστορίας γιατί γεννάει ανατροπές. Να μην ξεχνούν όμως ότι από τα χέρια μιας αδέξιας μαμής πολλές φορές γεννιούνταν παιδιά ανάπηρα, σακατεμένα και πολλές φορές πεθαμένα.
Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει να αυξάνεται καθημερινά ο αριθμός των ανέργων και ίδιος των νέων, να ψαλιδίζονται οι μισθοί και οι συντάξεις, να συνωστίζονται χιλιάδες άνθρωποι στις ουρές για ένα πενιχρό επίδομα ή για ένα σακί πατάτες για να μπορέσουν να γεμίσουν τη κατσαρόλα τους.
Αυτοί που σίγουρα καταλαβαίνουν λιγότερο τι συμβαίνει γύρω μας είναι αυτοί που δημιούργησαν αυτή τη κατάσταση, οι ανίκανοι και ανέντιμοι πολιτικοί που χρόνια παίζουν υπόγεια παιγνίδια στη πλάτη του λαού.
Είναι όμως και απόλυτα σίγουρο ότι ο Νταλάρας δεν τα δημιούργησε όλα αυτά και ούτε καν συμμετείχε στη δημιουργία τους.
Αυτά που συνέβησαν λίγες μέρες πριν στη συναυλία του Γιώργου Νταλάρα είναι πέρα από κάθε λογική, είναι έγκλημα κατά της κοινωνίας και της χώρας και θα πρέπει να ανησυχεί κάθε πολίτη που πιστεύει στη Δημοκρατία.
Δίκαιη η αγανάκτηση και ο θυμός, αλλά πρέπει να εκφράζεται αφ’ ενός απέναντι στα κατάλληλα πρόσωπα, αφ’ ετέρου με ένα τρόπο που να μην προσβάλλουν τη Δημοκρατία η οποία δεν επιτρέπει τον καθένα να δρα ανεξέλεγκτα.
Ο Νταλάρας είναι ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης με τεράστια προσφορά στο Ελληνικό τραγούδι. Προέρχεται από το χώρο της Αριστεράς και έχει δώσει αμέτρητες συναυλίες αφιλοκερδώς σε εργατικές διεκδικήσεις, απεργίες, για την Κύπρο και για άλλα ζωτικά εθνικά θέματα. Είναι ένας καλλιτέχνης όπου με τις συναυλίες του στο εξωτερικό έκανε εκατομμύρια Ελλήνων της διασποράς να αισθάνονται υπερήφανοι που ο Νταλάρας είναι ομόεθνός τους.
Τον Νταλάρα τον γνωρίζω σχεδόν σαράντα πέντε χρόνια και έχω προσωπική άποψη για τις πολιτικές πεποιθήσεις και τη προσφορά του στους Δημοκρατικούς αγώνες στη ταλαιπωρημένη αυτή χώρα. Του αρμόζει μια καλύτερη συμπεριφορά και σεβασμός ή τουλάχιστον μια ουδέτερη συμπεριφορά που θα απευθύνεται μόνο στη ερμηνεία του και στο έργο του.
Δεν είναι νομίζω τυχαίο ότι όλος ο πνευματικός κόσμος αποδοκίμασε πλήρως τα πρόσφατα επεισόδια εναντίον του ενώ αντίθετα επιδοκίμασε τη λεβέντικη στάση του κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Δεν μπορώ βέβαια να μην αναφερθώ στην αναίσχυντη στάση ορισμένων «δήθεν» συναδέλφων του και ασήμαντων και μικρού καλλιτεχνικού ειδικού βάρους «ομότεχνων» του, όπου οδηγούμενοι από συμπλεγματικά σύνδρομα κατωτερότητος, βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν το φαρμάκι τους.
Το κάνουν βέβαια γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι και πεντακόσια χρόνια να ζούσαν δεν θα μπορούσαν να πετύχουν ούτε το δέκα τοις εκατό από όλα αυτά που δημιούργησε ο Νταλάρας στο Ελληνικό τραγούδι.
Μήπως θα έπρεπε να πάρει θέση η ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΩΝ για το θέμα;
Ορισμένοι εραστές της βίας υποστηρίζουν ότι η βία είναι η μαμή της ιστορίας γιατί γεννάει ανατροπές. Να μην ξεχνούν όμως ότι από τα χέρια μιας αδέξιας μαμής πολλές φορές γεννιούνταν παιδιά ανάπηρα, σακατεμένα και πολλές φορές πεθαμένα.
