Οι ταξιδιώτες αποδίδουν ευλαβικά τις τελευταίες τιμές στο καλοκαίρι. Ακούγεται το μεταλλικό τερέτισμα της αλυσίδας από το ανέβασμα της άγκυρας.
Το πλοίο τραντάζεται σύγκορμο και βρυχάται. Ξεκινάμε για το ταξίδι της επιστροφής.
Η στεριά είναι που φεύγει ή το καράβι;
Η χώρα εκθαμβωτικά λευκή αντανακλά το πρωϊνό φως αδιάφορη για την αποχώρησή μας. Έχει ζήσει τόσα καλωσορίσματα και τόσους αποχωρισμούς που δεν ιδρώνει το αυτί της.
Η ξηρά αργά απομακρύνεται και οι γραμμές της γίνονται ασαφείς. Τα χρώματά της αναμειγνύονται με αυτά της θάλασσας. Κολυμπούν για λίγο παράλληλα με την καρίνα.
Διακρίνουμε μετά βίας την παραλία του πρωϊνού μπάνιου, τέτοια ώρα θα ήμασταν εκεί ανέμελοι.
Τώρα η ανεμελιά με ένα θεαματικό μακροβούτι μας εγκαταλείπει χωρίς καμία τύψη για να κολυμπήσει προς τα εκεί.
Εκεί κατοικεί, εκεί είναι η χώρα της, η χώρα του καλοκαιριού.
Το χρέος της το έκανε με το παραπάνω. Μας συντρόφεψε στα στενά σοκάκια, στους ατέλειωτους καφέδες με τις, ανάλογης διάρκειας συζητήσεις, καθοριστικές για την ισορροπία του κόσμου.
Μας συνόδεψε στα λυτρωτικά θαλάσσια λουτρά, σκόνταψε ζαλισμένη από το ποτό στο πλατύσκαλο λίγο πριν το ξημέρωμα .
Ανέχτηκε τις πομπώδεις εξαγγελίες μας για θεμελιώδεις αλλαγές που θα κάνουμε στη ζωή μας με την επιστροφή στην πόλη.
Μας ξεπροβόδισε ως μη όφειλε και ως το πλοίο. Στηρίχτηκε για λίγο δίπλα μας παρηγορητικά στην κουπαστή αγναντεύοντας και μας εγκατέλειψε με άψογο στυλ.
Το καλοκαίρι δεν είναι εποχή, είναι χώρα. Δεν δίνει διαβατήρια και υπηκοότητες αλλά καλοδέχεται και επουλώνει τις πληγές των προσφύγων της πόλης.
Δεν κάνει διακρίσεις, δεν βάζει όρους, δεν έχει νόμους παρά μόνο απέραντη στοργή για τα μάτια που διψούν για ομορφιά και για τη μνήμη που πεινά για τους ζουμερούς της λωτούς.
Η χώρα του καλοκαιριού θα μας περιμένει, θα είναι εκεί και του χρόνου παστρική και ασβεστωμένη.
Ο τρούλος από ένα βραχοξωκλήσι προβάλλει ακόμα πάνω από τη γραμμή του ορίζοντος…
(Α ρε Βακαλόπουλε…)
