Το «Παιδί Φάντασμα», ο διαχρονικός απελευθερωτής.
Η σχέση μου με τον Μικρό Ήρωα άρχισε ένα από εκείνα τα ατελείωτα καλοκαίρια του δημοτικού σχολείου που προσφέρονταν για κάθε είδους εξερευνήσεις, εντός και κυρίως εκτός σπιτιού. Ήταν ένα μεσημέρι από αυτά που οι μεγάλοι απαιτούσαν απόλυτη ησυχία και στην διπλανή αλάνα παραμόνευε (σύμφωνα με αποκλειστικές τους πληροφορίες) ο τρομερός «Μεσημεράς» μαζί με ένα στρατό ξωτικών που απειλούσαν να σου κλέψουν την φωνή αν τολμούσες να πεις κιχ.
Το πατάρι ήταν πάντα ένας χώρος που μπορούσες να αποδράσεις και να ανακαλύψεις ένα σωρό εξωτικά και παράξενα αντικείμενα, ικανά να διασκεδάσουν την πλήξη των αιώνιων μεσημεριών της θερινής ραστώνης, ώσπου η ώρα να σημάνει 5, να λήξει ο εγκλεισμός μας και να ξεχυθούμε στους δρόμους του ξέφρενου παιχνιδιού. Εκεί λοιπόν πίσω από μία κούτα με πατρικά 45άρια και ένα πικάπ βαλιτσάκι ανακάλυψα τα ταλαιπωρημένα από τον χρόνο και τις κακουχίες εκατό περίπου τεύχη του «Μικρού Ήρωα». Ήταν ο θησαυρός εκείνου του καλοκαιριού! Τα μοιραστήκαμε με τον αδερφό μου και αρχίσαμε την ανάγνωση.
Παρ’ όλο που είχαν περάσει δύο δεκαετίες από την κυκλοφορία του τελευταίου τεύχους και οι γνώσεις μας για την κατοχή περιορίζονταν στην μόνιμη επίκληση της από τη γιαγιά όταν δεν τολμούσαμε να φάμε όλο το φαγητό μας («ε ρε δεν θα ξανάρθει καμμιά κατοχή!»), η αφήγηση του Στέλιου Ανεμοδουρά (δημιουργού του Μικρού Ήρωα) ήταν καθηλωτική. Η ιδέα ότι ένα παιδί λίγο μεγαλύτερο από εμάς αντιστάθηκε και κατατρόπωσε τον σκληρό κατακτητή, καθώς και η παρουσία του αχόρταγου Σπίθα και της γοητευτικής Κατερίνας έκανε το κείμενο να ζωντανεύει με εκατοντάδες εικόνες καταιγιστικής δράσης μπροστά στα έκπληκτα παιδικά μας μάτια.
Το Παιδί Φάντασμα ήταν ατρόμητο, έβρισκε πάντα τρόπο να ξεφεύγει από τις αδιανόητες δοκιμασίες που τον υπέβαλε ο δημιουργός του. Ήξερε την μαγική ιαπωνική λαβή που έβγαζε εκτός μάχης τους οπλισμένους σαν αστακούς στρατιώτες του εχθρού και δυστυχώς κι εμένα όταν την ξεσήκωνε ο μεγάλος μου αδερφός και ήθελε να την δοκιμάσει στην πράξη. Ήξερε το ειδικό σφύριγμα που εξημέρωνε τα λυκόσκυλα του κατακτητή και τους κωδικούς του συμμαχικού αρχηγείου με τους οποίους επικοινωνούσε με τον περιβόητο πράκτορα Χ2. Οι συγκρούσεις του με τον τρομερό πράκτορα Σεϊτάν Αλαμάν (διαβολογερμανός στα τουρκικά) μας έκοβαν την ανάσα. Ήταν τότε που το παιδί φάντασμα έφτανε μία σελίδα μακριά από τον θάνατο. Η ατρόμητη σύντροφός του Κατερίνα έδινε μια ρομαντική διάσταση στην περιπέτεια και η τρυφερότητα που έδειχνε στον Γιώργο συγκινούσε τις παιδικές μας καρδιές. Ο Σπίθας το διαρκώς πεινασμένο Ελληνόπουλο έμπλεκε σε απίστευτες και κωμικές περιπέτειες εξ’ αιτίας της πείνας του. Όταν ο εχθρός του επιτίθεται, με την ιδέα ότι επιβουλεύεται το φαγητό του, τον εξοντώνει με συνοπτικές διαδικασίες!
Το καλοκαίρι του 1976 το «Ελεύθερο Θέατρο», ανεβάζει την επιθεώρηση «Το τραμ το τελευταίο», στο Άλσος Παγκρατίου. Σε μια παράσταση που ζωντανεύει τις παιδικές αναμνήσεις των συντελεστών του θιάσου, μεταξύ τους η Άννα Παναγιωτοπούλου, ο Σταμάτης Φασουλής, ο Κώστας Αρζόγλου και άλλοι, ο Γιώργος θαλάσσης (Ντίνος Λύρας), η Κατερίνα (Υβόνη Μαλτέζου) και ο Σπίθας(Γιώργος Σαμπάνη) γνωρίζουν την αποθέωση από το αθηναϊκό κοινό.
Το τραγούδι της παράστασης που γράφτηκε από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και αγαπήθηκε όσο λίγα ηχογραφήθηκε το 1984 και συμπεριλαμβάνεται στον δίσκο «Πάμε μαέστρο». Τα λόγια του Γιώργου Θαλάσση τραγουδά ο γνωστός δημοσιογράφος (η φωνή των παρελάσεων) Αντώνης Πυλιαρός.
Αυτό το τραγούδι έγινε η αφορμή να έρθει πάλι ο άφθαρτος ήρωας στην επικαιρότητα και να αγαπηθεί από παιδιά που αγνοούσαν την ύπαρξή του.
Για εμάς το Παιδί Φάντασμα θα είναι πάντα ο ήρωας που συντρόφεψε τα παιδικά μας καλοκαίρια και μας απελευθέρωσε από την καταπίεση της υποχρεωτικής σιωπής των ατέρμονων μεσημεριών.
Για τους παλιότερους υπήρξε το σύμβολο της απελευθέρωσης από την δύσκολη πραγματικότητα των μεταπολεμικών χρόνων, τότε που η στέρηση και η διχόνοια αντιμάχονταν την ελπίδα.
Η σχέση μου με τον Μικρό Ήρωα άρχισε ένα από εκείνα τα ατελείωτα καλοκαίρια του δημοτικού σχολείου που προσφέρονταν για κάθε είδους εξερευνήσεις, εντός και κυρίως εκτός σπιτιού. Ήταν ένα μεσημέρι από αυτά που οι μεγάλοι απαιτούσαν απόλυτη ησυχία και στην διπλανή αλάνα παραμόνευε (σύμφωνα με αποκλειστικές τους πληροφορίες) ο τρομερός «Μεσημεράς» μαζί με ένα στρατό ξωτικών που απειλούσαν να σου κλέψουν την φωνή αν τολμούσες να πεις κιχ.
Το πατάρι ήταν πάντα ένας χώρος που μπορούσες να αποδράσεις και να ανακαλύψεις ένα σωρό εξωτικά και παράξενα αντικείμενα, ικανά να διασκεδάσουν την πλήξη των αιώνιων μεσημεριών της θερινής ραστώνης, ώσπου η ώρα να σημάνει 5, να λήξει ο εγκλεισμός μας και να ξεχυθούμε στους δρόμους του ξέφρενου παιχνιδιού. Εκεί λοιπόν πίσω από μία κούτα με πατρικά 45άρια και ένα πικάπ βαλιτσάκι ανακάλυψα τα ταλαιπωρημένα από τον χρόνο και τις κακουχίες εκατό περίπου τεύχη του «Μικρού Ήρωα». Ήταν ο θησαυρός εκείνου του καλοκαιριού! Τα μοιραστήκαμε με τον αδερφό μου και αρχίσαμε την ανάγνωση.
Παρ’ όλο που είχαν περάσει δύο δεκαετίες από την κυκλοφορία του τελευταίου τεύχους και οι γνώσεις μας για την κατοχή περιορίζονταν στην μόνιμη επίκληση της από τη γιαγιά όταν δεν τολμούσαμε να φάμε όλο το φαγητό μας («ε ρε δεν θα ξανάρθει καμμιά κατοχή!»), η αφήγηση του Στέλιου Ανεμοδουρά (δημιουργού του Μικρού Ήρωα) ήταν καθηλωτική. Η ιδέα ότι ένα παιδί λίγο μεγαλύτερο από εμάς αντιστάθηκε και κατατρόπωσε τον σκληρό κατακτητή, καθώς και η παρουσία του αχόρταγου Σπίθα και της γοητευτικής Κατερίνας έκανε το κείμενο να ζωντανεύει με εκατοντάδες εικόνες καταιγιστικής δράσης μπροστά στα έκπληκτα παιδικά μας μάτια.
Το Παιδί Φάντασμα ήταν ατρόμητο, έβρισκε πάντα τρόπο να ξεφεύγει από τις αδιανόητες δοκιμασίες που τον υπέβαλε ο δημιουργός του. Ήξερε την μαγική ιαπωνική λαβή που έβγαζε εκτός μάχης τους οπλισμένους σαν αστακούς στρατιώτες του εχθρού και δυστυχώς κι εμένα όταν την ξεσήκωνε ο μεγάλος μου αδερφός και ήθελε να την δοκιμάσει στην πράξη. Ήξερε το ειδικό σφύριγμα που εξημέρωνε τα λυκόσκυλα του κατακτητή και τους κωδικούς του συμμαχικού αρχηγείου με τους οποίους επικοινωνούσε με τον περιβόητο πράκτορα Χ2. Οι συγκρούσεις του με τον τρομερό πράκτορα Σεϊτάν Αλαμάν (διαβολογερμανός στα τουρκικά) μας έκοβαν την ανάσα. Ήταν τότε που το παιδί φάντασμα έφτανε μία σελίδα μακριά από τον θάνατο. Η ατρόμητη σύντροφός του Κατερίνα έδινε μια ρομαντική διάσταση στην περιπέτεια και η τρυφερότητα που έδειχνε στον Γιώργο συγκινούσε τις παιδικές μας καρδιές. Ο Σπίθας το διαρκώς πεινασμένο Ελληνόπουλο έμπλεκε σε απίστευτες και κωμικές περιπέτειες εξ’ αιτίας της πείνας του. Όταν ο εχθρός του επιτίθεται, με την ιδέα ότι επιβουλεύεται το φαγητό του, τον εξοντώνει με συνοπτικές διαδικασίες!
Το καλοκαίρι του 1976 το «Ελεύθερο Θέατρο», ανεβάζει την επιθεώρηση «Το τραμ το τελευταίο», στο Άλσος Παγκρατίου. Σε μια παράσταση που ζωντανεύει τις παιδικές αναμνήσεις των συντελεστών του θιάσου, μεταξύ τους η Άννα Παναγιωτοπούλου, ο Σταμάτης Φασουλής, ο Κώστας Αρζόγλου και άλλοι, ο Γιώργος θαλάσσης (Ντίνος Λύρας), η Κατερίνα (Υβόνη Μαλτέζου) και ο Σπίθας(Γιώργος Σαμπάνη) γνωρίζουν την αποθέωση από το αθηναϊκό κοινό.
Το τραγούδι της παράστασης που γράφτηκε από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και αγαπήθηκε όσο λίγα ηχογραφήθηκε το 1984 και συμπεριλαμβάνεται στον δίσκο «Πάμε μαέστρο». Τα λόγια του Γιώργου Θαλάσση τραγουδά ο γνωστός δημοσιογράφος (η φωνή των παρελάσεων) Αντώνης Πυλιαρός.
Αυτό το τραγούδι έγινε η αφορμή να έρθει πάλι ο άφθαρτος ήρωας στην επικαιρότητα και να αγαπηθεί από παιδιά που αγνοούσαν την ύπαρξή του.
Για εμάς το Παιδί Φάντασμα θα είναι πάντα ο ήρωας που συντρόφεψε τα παιδικά μας καλοκαίρια και μας απελευθέρωσε από την καταπίεση της υποχρεωτικής σιωπής των ατέρμονων μεσημεριών.
Για τους παλιότερους υπήρξε το σύμβολο της απελευθέρωσης από την δύσκολη πραγματικότητα των μεταπολεμικών χρόνων, τότε που η στέρηση και η διχόνοια αντιμάχονταν την ελπίδα.
