Βαδίζω το πρωϊνό μονοπάτι με βήμα ακανόνιστο, αγουροξυπνημένο.
Ένα βραδινό όνειρο παλεύει ακόμα να δραπετεύσει από το ασυνείδητο. Προσπαθεί να στριμωχτεί σ’ ένα ξεχειλισμένο συρταράκι της μνήμης. Μάταια.
Τα πέλματα ανασηκώνονται και πέφτουν μηχανικά σαν έμβολα. Αναγνωρίζουν κάθε ανωμαλία του εδάφους και κινούνται αυτόνομα. Απλά μεταφέρουν το αδρανές σώμα στο συνήθη προορισμό του χωρίς αποκλίσεις και εκπλήξεις.
Προσπερνώ το γνωστό αστικό τοπίο σχεδόν χωρίς να βλέπω.
Οι εικόνες που έχεις αντικρύσει χιλιάδες φορές, στο τέλος γίνονται αόρατες.
Τα νυσταγμένα μάτια διακρίνουν μόνο τις αλλαγές και αφυπνίζονται μόνο από την ομορφιά.
Ελάχιστη η ομορφιά όμως στην πόλη. Είναι ένα σπάνιο αιλουροειδές που λουφάζει στις εσοχές των άψυχων κτιρίων για να επιβιώσει.
Το κυνηγήσαμε αλύπητα και ανταλλάξαμε το στικτό του δέρμα για ένα ασφυκτικό δυάρι.
Η ασχήμια βασιλεύει, δεκαετίες τώρα εδώ και η δυναστεία της δεν έχει απειληθεί από κάποιο επίδοξο σφετεριστή. Είναι βλέπεις λαοφιλής γιατί είναι βολική.
Και όποιος δυνάστης προσφέρει ευκολία και δεν ξεβολεύει τους υπηκόους του γίνεται άγαλμα στις πλατείες.
Το χειρότερο με την ασχήμια είναι ότι τη συνηθίζεις και όταν σταματά να σε ενοχλεί έχει κιόλας εγκατασταθεί ανεπαισθήτως μέσα σου.
Όταν εγκατασταθεί, σταδιακά σε εμποδίζει να διακρίνεις την ομορφιά ακόμα και αν παραδόξως τη συναντήσεις.
Στρίβω στο ταπεινό δρομάκι της Δοξάτου με τα στενά πεζοδρόμια και τη λεπτή λωρίδα ουρανού να αιωρείται στην οροφή.
Τα σπίτια της, λιλιπούτεια τα περισσότερα, δεν είχαν ποτέ χώρο για αυλές. Έτσι οι ένοικοι έκαναν το πεζοδρόμιο αυλή και κήπο.
Φύτεψαν λουλούδια και δέντρα, τοποθέτησαν εκεί γλάστρες και τις καρέκλες τους τα ζεστά θερινά βράδια.
Σήμερα στην οδό Δοξάτου η υπό εξαφάνιση ομορφιά πήρε, μέσα σε μόνο μια νύχτα, τη μορφή λευκών λουλουδιών που γερμένα υποκλίνονται στο φθινοπωρινό ήλιο.
Η ομορφιά, σκέφτομαι, εν τέλει αναπάντεχα, θα σε βρει στα πιο απίθανα μέρη και θα σε αφυπνίσει από ένα λήθαργο χωρίς όνειρα.
Παίρνω την εικόνα μαζί μου ανακουφισμένος. Μπορώ ακόμα να διακρίνω το σπάνιο αιλουροειδές. Το νιώθω να τρίβει τη μουσούδα του χαδιάρικα στο πόδι μου…
«Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου…»
Κ.Καβάφης
Ένα βραδινό όνειρο παλεύει ακόμα να δραπετεύσει από το ασυνείδητο. Προσπαθεί να στριμωχτεί σ’ ένα ξεχειλισμένο συρταράκι της μνήμης. Μάταια.
Τα πέλματα ανασηκώνονται και πέφτουν μηχανικά σαν έμβολα. Αναγνωρίζουν κάθε ανωμαλία του εδάφους και κινούνται αυτόνομα. Απλά μεταφέρουν το αδρανές σώμα στο συνήθη προορισμό του χωρίς αποκλίσεις και εκπλήξεις.
Προσπερνώ το γνωστό αστικό τοπίο σχεδόν χωρίς να βλέπω.
Οι εικόνες που έχεις αντικρύσει χιλιάδες φορές, στο τέλος γίνονται αόρατες.
Τα νυσταγμένα μάτια διακρίνουν μόνο τις αλλαγές και αφυπνίζονται μόνο από την ομορφιά.
Ελάχιστη η ομορφιά όμως στην πόλη. Είναι ένα σπάνιο αιλουροειδές που λουφάζει στις εσοχές των άψυχων κτιρίων για να επιβιώσει.
Το κυνηγήσαμε αλύπητα και ανταλλάξαμε το στικτό του δέρμα για ένα ασφυκτικό δυάρι.
Η ασχήμια βασιλεύει, δεκαετίες τώρα εδώ και η δυναστεία της δεν έχει απειληθεί από κάποιο επίδοξο σφετεριστή. Είναι βλέπεις λαοφιλής γιατί είναι βολική.
Και όποιος δυνάστης προσφέρει ευκολία και δεν ξεβολεύει τους υπηκόους του γίνεται άγαλμα στις πλατείες.
Το χειρότερο με την ασχήμια είναι ότι τη συνηθίζεις και όταν σταματά να σε ενοχλεί έχει κιόλας εγκατασταθεί ανεπαισθήτως μέσα σου.
Όταν εγκατασταθεί, σταδιακά σε εμποδίζει να διακρίνεις την ομορφιά ακόμα και αν παραδόξως τη συναντήσεις.
Στρίβω στο ταπεινό δρομάκι της Δοξάτου με τα στενά πεζοδρόμια και τη λεπτή λωρίδα ουρανού να αιωρείται στην οροφή.
Τα σπίτια της, λιλιπούτεια τα περισσότερα, δεν είχαν ποτέ χώρο για αυλές. Έτσι οι ένοικοι έκαναν το πεζοδρόμιο αυλή και κήπο.
Φύτεψαν λουλούδια και δέντρα, τοποθέτησαν εκεί γλάστρες και τις καρέκλες τους τα ζεστά θερινά βράδια.
Σήμερα στην οδό Δοξάτου η υπό εξαφάνιση ομορφιά πήρε, μέσα σε μόνο μια νύχτα, τη μορφή λευκών λουλουδιών που γερμένα υποκλίνονται στο φθινοπωρινό ήλιο.
Η ομορφιά, σκέφτομαι, εν τέλει αναπάντεχα, θα σε βρει στα πιο απίθανα μέρη και θα σε αφυπνίσει από ένα λήθαργο χωρίς όνειρα.
Παίρνω την εικόνα μαζί μου ανακουφισμένος. Μπορώ ακόμα να διακρίνω το σπάνιο αιλουροειδές. Το νιώθω να τρίβει τη μουσούδα του χαδιάρικα στο πόδι μου…
«Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου…»
Κ.Καβάφης
