Πάντα αγαπούσα τους «καταραμένους», αυτούς που έβρισκαν ανώφελη τη ζωή αλλά παρ’ όλα αυτά τη ζούσαν στο έπακρο.
Μπορεί να μην την απολάμβαναν αλλά ήταν εθισμένοι στη δραστική της ουσία, έστω και αν τους έτρωγε τα σωθικά.
Η ζωή ένιωθε το ανεπιθύμητο βάρος τους στην πλάτη της και αγριεμένη προσπαθούσε να τους τινάξει από πάνω της, όμως εκείνοι γραπωμένοι από τη χαίτη της διαλαλούσαν τη ματαιότητά της.
Έπιναν ως τον πάτο το πικρό της ποτήρι και ζητούσαν κι άλλο κι ώσπου να το σερβιριστούν τραγουδούσαν με το στόμα τους φαρμάκι αλλόκοτα όμορφα τραγούδια, εμπνευσμένα από την αχαριστία της.
Ζούσαν για να λένε τις ιστορίες των παθών τους και τα πάθη τους τραγουδισμένα γίνονταν ύμνοι για τη ζωή που δεν έζησαν.
Ήταν κρυπτοαισιόδοξοι σε έναν κόσμο που η χαρά ήταν απαγορευμένη.
Κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν αν η ευτυχία τους χτυπούσε την πόρτα. Ίσως να μην την άντεχαν, ίσως να μην της άνοιγαν καν. Η χαρά θα τους έκλεβε τη φωνή και δε θα άντεχαν βουβοί.
Σε έναν κόσμο χωρίς νόημα όμως, έχοντας ένα μπουζούκι για απαντοχή να γεμίζει τις άδειες αγκαλιές τους, έγραφαν τραγούδια που πρέπει να ακούει κανείς θλιμμένος.
Γιατί τη θλίψη τη ρουφούσαν σαν σφουγγάρι οι στίχοι που είχαν γεννηθεί από εκείνη.
Ήταν η μητρική τους τροφή. Με αυτό τον τρόπο ο απεγνωσμένος φορτώνοντας στο χαλκέντερο τραγούδι αυτά που ήθελε να ξεχάσει, λυτρωνόταν.
Ο Άκης Πάνου ήταν ένας τέτοιος δημιουργός , έγραφε τραγούδια για τις τρικλοποδιές που βάζει διαρκώς η ζωή, για να μπορέσει να ισορροπήσει σε έναν κόσμο που γύριζε αντίστροφα από τη δική του φορά.
Αντιμετώπιζε με αυτό τον τρόπο τους φόβους του και δεν ξόδευε τις ελπίδες του. Έγραφε κι εκείνος τραγούδια μόνο γι’ αυτά που ήθελε να ξεχάσει και το έκανε μοναδικά.
Τα τραγούδια του είναι οι θυρίδες που φυλάσσονται με ασφάλεια οι πόνοι, διαθέσιμοι μόνο αν θελήσεις να τους αναζητήσεις.
Ένα τέτοιο τραγούδι είναι «Η ζωή μου όλη» τραγουδισμένο από την αδάμαστη φωνή του Καζαντζίδη.
Είναι γραμμένο για τη ματαιότητα που δεν οδηγεί όμως στην απελπισία.
Η ζωή μου όλη μια ανοησία
κι η μοναδική μου η περιουσία
Μια ανοησία που είναι όμως ό,τι έχουμε και δεν έχουμε.
Ένα τσιγάρο που το φουμέρνουμε είναι η ζωή αλλά δεν το πετάμε από το χέρι κι ας μας φαρμακώνει.
Και όταν φτάσει στο τέλος του το κερνάμε στο χάρο μήπως τον βρούμε άμαθο και τον ρίξουμε ξερό κάτω.
Το αιώνιο ερώτημα για το νόημα της ζωής το χωράει ο Άκης Πάνου σε τρεις στροφές και το πόρισμα είναι σαφές και οριστικό.
Η ζωή είναι ανώφελη φίλοι μου ας τη ζήσουμε!
Υ.Γ Και που ξέρεις ένας έρωτας ίσως να σε κάνει να αφήσεις στις θυρίδες τους, αζήτητους τους πόνους των τραγουδιών.
Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη
όλα μου τα παίρνει τίποτα δε δίνει
η ζωή μου όλη είναι ένα καμίνι
που ‘χω πέσει μέσα και με σιγοψήνει
Η ζωή μου όλη μια ανοησία
κι η μοναδική μου η περιουσία
η ζωή μου όλη είναι μια θυσία
που σκοπό δεν έχει ούτε σημασία
Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω
κι όταν γίνει η γόπα κέρασμα στο χάρο
όταν έρθει η ώρα και τόνε τρακάρω
Μπορεί να μην την απολάμβαναν αλλά ήταν εθισμένοι στη δραστική της ουσία, έστω και αν τους έτρωγε τα σωθικά.
Η ζωή ένιωθε το ανεπιθύμητο βάρος τους στην πλάτη της και αγριεμένη προσπαθούσε να τους τινάξει από πάνω της, όμως εκείνοι γραπωμένοι από τη χαίτη της διαλαλούσαν τη ματαιότητά της.
Έπιναν ως τον πάτο το πικρό της ποτήρι και ζητούσαν κι άλλο κι ώσπου να το σερβιριστούν τραγουδούσαν με το στόμα τους φαρμάκι αλλόκοτα όμορφα τραγούδια, εμπνευσμένα από την αχαριστία της.
Ζούσαν για να λένε τις ιστορίες των παθών τους και τα πάθη τους τραγουδισμένα γίνονταν ύμνοι για τη ζωή που δεν έζησαν.
Ήταν κρυπτοαισιόδοξοι σε έναν κόσμο που η χαρά ήταν απαγορευμένη.
Κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν αν η ευτυχία τους χτυπούσε την πόρτα. Ίσως να μην την άντεχαν, ίσως να μην της άνοιγαν καν. Η χαρά θα τους έκλεβε τη φωνή και δε θα άντεχαν βουβοί.
Σε έναν κόσμο χωρίς νόημα όμως, έχοντας ένα μπουζούκι για απαντοχή να γεμίζει τις άδειες αγκαλιές τους, έγραφαν τραγούδια που πρέπει να ακούει κανείς θλιμμένος.
Γιατί τη θλίψη τη ρουφούσαν σαν σφουγγάρι οι στίχοι που είχαν γεννηθεί από εκείνη.
Ήταν η μητρική τους τροφή. Με αυτό τον τρόπο ο απεγνωσμένος φορτώνοντας στο χαλκέντερο τραγούδι αυτά που ήθελε να ξεχάσει, λυτρωνόταν.
Ο Άκης Πάνου ήταν ένας τέτοιος δημιουργός , έγραφε τραγούδια για τις τρικλοποδιές που βάζει διαρκώς η ζωή, για να μπορέσει να ισορροπήσει σε έναν κόσμο που γύριζε αντίστροφα από τη δική του φορά.
Αντιμετώπιζε με αυτό τον τρόπο τους φόβους του και δεν ξόδευε τις ελπίδες του. Έγραφε κι εκείνος τραγούδια μόνο γι’ αυτά που ήθελε να ξεχάσει και το έκανε μοναδικά.
Τα τραγούδια του είναι οι θυρίδες που φυλάσσονται με ασφάλεια οι πόνοι, διαθέσιμοι μόνο αν θελήσεις να τους αναζητήσεις.
Ένα τέτοιο τραγούδι είναι «Η ζωή μου όλη» τραγουδισμένο από την αδάμαστη φωνή του Καζαντζίδη.
Είναι γραμμένο για τη ματαιότητα που δεν οδηγεί όμως στην απελπισία.
Η ζωή μου όλη μια ανοησία
κι η μοναδική μου η περιουσία
Μια ανοησία που είναι όμως ό,τι έχουμε και δεν έχουμε.
Ένα τσιγάρο που το φουμέρνουμε είναι η ζωή αλλά δεν το πετάμε από το χέρι κι ας μας φαρμακώνει.
Και όταν φτάσει στο τέλος του το κερνάμε στο χάρο μήπως τον βρούμε άμαθο και τον ρίξουμε ξερό κάτω.
Το αιώνιο ερώτημα για το νόημα της ζωής το χωράει ο Άκης Πάνου σε τρεις στροφές και το πόρισμα είναι σαφές και οριστικό.
Η ζωή είναι ανώφελη φίλοι μου ας τη ζήσουμε!
Υ.Γ Και που ξέρεις ένας έρωτας ίσως να σε κάνει να αφήσεις στις θυρίδες τους, αζήτητους τους πόνους των τραγουδιών.
Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη
όλα μου τα παίρνει τίποτα δε δίνει
η ζωή μου όλη είναι ένα καμίνι
που ‘χω πέσει μέσα και με σιγοψήνει
Η ζωή μου όλη μια ανοησία
κι η μοναδική μου η περιουσία
η ζωή μου όλη είναι μια θυσία
που σκοπό δεν έχει ούτε σημασία
Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω
κι όταν γίνει η γόπα κέρασμα στο χάρο
όταν έρθει η ώρα και τόνε τρακάρω
