«… σε ποιον δεν αρέσει ο Μητροπάνος; Aλλά κι ο Νταλάρας, άλλο πράγμα!»

ένα, προκειμένου να πάω από το Ίλιον στο Παλιό Ψυχικό. Καλή διαδρομή… Τουλάχιστον από αυτές που δεν δυσανασχετεί ο ταξιτζής, επειδή είναι σύντομη… Έκατσα πίσω δεξιά, υπό τους ήχους ενός ευχάριστου ακούσματος… Κουγιουμτζής, Τεάζης, Μητροπάνος και «Είσαι ωραία, σαν αμαρτία…» «Ωραία…» σκέφτηκα, «…για να δούμε πού θα το πάει…». «Η αγάπη χάθηκε» για τη συνέχεια. Πάλι Μητροπάνος, του Χατζηνάσιου και του Μπουρμπούλη, αυτή τη φορά. Το ότι ακούστηκαν δυο συνεχόμενα του Μητροπάνου, μ’ έκαναν να στρέψω το κεφάλι προς το ραδιόφωνο, για να δω με μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη, πως δεν έπαιζε ραδιόφωνο… Ο οδηγός άκουγε cd!!! Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα σε ταξί και δεν άκουγα αθλητική, σατιρική, η πολιτική εκπομπή, σε συνδυασμό με τα κακόηχα μηνύματα του τηλεφωνικού κέντρου της εταιρείας ταξί… Ξέρετε… Εκείνα τα «Από Σταθμό Λαρίσης, για Μαρκόπουλο…» ή «από Ίλιον για Μεταμόρφωση…» κλπ.
Δεν υπήρχε περίπτωση λοιπόν, να μη ρωτήσω τον οδηγό: «Πώς και ακούτε cd και όχι ραδιόφωνο και ανακοινώσεις; Περίεργο μου φαίνεται…»
«Δεν τους μπορώ, τους βαριέμαι. Βάζουν ένα τραγούδι και μετά σου βγάζουν την ψυχή στις διαφημίσεις και στην πάρλα…. Προτιμώ να ακούω αυτά που θέλω εγώ…» Σα να άκουγα τον εαυτό μου… Αφού κι εγώ, πέρα από συγκεκριμένες εκπομπές του Δευτέρου Προγράμματος, ελάχιστα ακούω ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Δεδομένης λοιπόν της απουσίας του Δευτέρου, η σχέση μου με το ραδιόφωνο, ως ακροατή, είναι ελάχιστη… «Συμφωνώ απόλυτα!... » του είπα… Στον ταξιτζή άρεσε αυτό και άρχισε να μου μιλά πλέον για τον Μητροπάνο… «Μου αρέσει πολύ ο Μητροπάνος! Αλλά και σε ποιον δεν αρέσει άλλωστε; Κρίμα που έφυγε. Ήταν μεγάλος τραγουδιστής». «Έχετε δίκιο… έτσι ακριβώς είναι…» του απάντησα, για να μπούμε πλέον σε μια συζήτηση σχετικά με τα, κατά τη γνώμη μας, αίτια που έφεραν το τέλος του τραγουδιστή…
«Αυτό το cd που παίζει είναι με mp3. Μου το έγραψε ένας φίλος…» είπε ο οδηγός. «Έχει καμιά ογδονταριά τραγούδια του Μητροπάνου…. και άλλα τόσα του… Νταλάρα!» Δεν ξέρω γιατί, αλλά ο οδηγός, ανάμεσα στο « …άλλα τόσα του» και στο «Νταλάρα» έκανε μια παύση… Ίσως να άργησε να το ξεστομίσει, φοβούμενος μην πέσει σε κανέναν «περίεργο»… Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω… «Τώρα έπεσες στην περίπτωση!» του λέω… Έφυγε και ο πληθυντικός… «Χθες ήμουν στο Βεάκειο, που έπαιζε με τη Γλυκερία το αφιέρωμα στον Καλδάρα και προχθές στη Θήβα…»

 

«Ωραίος ο Μητροπάνος, αλλά κι ο Νταλάρας, άλλο πράγμα… Ήταν ωραία;» με ρώτησε… «Εξαιρετικά…» του είπα… «Το έχω δει, βέβαια οκτώ φορές, αλλά κάθε φορά έχει τις διαφορές και τις ομορφιές της… Αν μπορέσεις να πας το άλλο Σάββατο στο Βύρωνα, να το δεις. Αξίζει τον κόπο…» Ήδη ανεβαίναμε τη Γαλατσίου, για όσους ξέρουν και στο cd ακουγόταν το «Καλοκαίρια και χειμώνες». «Ας βάλουμε τότε και λίγο Νταλάρα» μου είπε ο οδηγός και οι πρώτες νότες από το πιάνο του Θάνου Μικρούτσικου στο «Ανεμολόγιο» ακούστηκαν από τα ηχεία του ταξί… «Η πρώτη φορά που τον είδα ήταν το 1983 στο Ολυμπιακό Στάδιο, τότε που το γέμισε για δυο βραδιές. Εσύ μάλλον δεν θα ήσουνα, είσαι πιο μικρός» μου είπε… «Όντως, δεν ήμουν, αλλά όχι τόσο λόγω ηλικίας, όσο λόγω απόστασης, αφού είμαι από τη Θεσσαλονίκη…» του είπα… Στους ταξιτζήδες, όταν είμαι στην Αθήνα, αποφεύγω να λέω από πού είμαι, για τους γνωστούς λόγους… Αλλά με τον συγκεκριμένο ένιωσα πως δεν υπήρχε πρόβλημα.
«Εγώ, αν και μικρότερος, τον άκουσα για πρώτη φορά τέσσερα χρόνια νωρίτερα, το 1979, στο θέατρο “Kατερίνα” της Θεσσαλονίκης, μαζί με τη Μοσχολιού, τον Παπακωνσταντίνου, την Πρωτοψάλτη και τη Βασιλική Λαβίνα». Ήδη το «Ανεμολόγιο» είχε δώσει τη θέση του στο «Κάπου νυχτώνει». Ακούγοντας το τραγούδι ο ταξιτζής μου είπε: «Τα πιο ωραία τραγούδια του, νομίζω πως τα έγραψε ο Κουγιουμτζής». «Ξαναέπεσες στην περίπτωση» του απάντησα, για να συνεχίσω… «Έτσι ακριβώς είναι… Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στον Κουγιουμτζή… Άσε που με την οικογένεια έχω πολύ στενές σχέσεις, αφού η κόρη του η Μαρία με έχει παντρέψει!». «Σοβαρά μιλάς;» μου είπε και γύρισε προς την πλευρά μου το πρόσωπό του, που έλαμπε πλέον… Από τα ηχεία ακούγονταν το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι»… «Από τους παλιούς μου αρέσει ο Μπιθικώτσης» μου είπε… «Έχει πει τα ωραιότερα τραγούδια εκείνης της εποχής». «Ήταν πολύ τυχερός που βρέθηκε στο δρόμο του ο Θεοδωράκης» απάντησα και συμφώνησε. Η επόμενη ερώτησή μου ήταν η πλέον αναμενόμενη: «Ο Καζαντζίδης;» Η απάντηση αυτή τη φορά δεν βγήκε αβίαστα. Την σκέφτηκε… «Μου αρέσει αλλά όχι σε όλα τα τραγούδια… Δεν μου αρέσουν τα πολύ βαριά και κλαψιάρικα… Λατρεύω, ας πούμε, το “Όποια και να’σαι”». «Και το “Βράχο βράχο”, το “Σαββατόβραδο” κι αυτά;» τον ρώτησα. «Ναι, αυτά και το άλλο που λέει “Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός”».

 

Επειδή έχω την κάκιστη συνήθεια να μην αφήνω τίποτα να «πέσει κάτω», δεν άντεξα και τον διόρθωσα: «Αυτό δεν το έχει πει ο Καζαντζίδης, το έχει πει ένας πολύ καλός λαϊκός τραγουδιστής, που λεγόταν Γιώργος Χατζηαντωνίου και πάτησε πάνω στη φωνή του Καζαντζίδη… Δεν έκανε μεγάλη καριέρα, τα τελευταία χρόνια είχε και προβλήματα με τη φωνή του» του απάντησα. Ξαφνιάστηκε! «Αλήθεια; Δεν το ήξερα. Τόσα χρόνια νόμιζα πως είναι ο Καζαντζίδης! Είσαι σίγουρος;» «Σιγουρότατος. Το τραγούδι όταν πρωτοβγήκε το 1967 δεν ακούστηκε ιδιαίτερα. Έγινε γνωστό όταν το ξαναείπαν “Τα παιδιά απ’την Πάτρα” στα χρόνια του ΄80». «Με “Τα παιδιά απ’την Πάτρα” το ξέρω» μου είπε… Ήδη φθάναμε στον προορισμό μας, ενώ ακούγαμε τα «Παραπονεμένα λόγια»… Κατεβαίνοντας από το ταξί είδα την καλή φίλη και συνεργάτιδα Ελίνα Κωστελέτου να ετοιμάζει το αυτοκίνητό της, για να επιστρέψουμε στη Θεσσαλονίκη. «Έλα να ακούσεις» της είπα… Ξαφνιάστηκε ευχάριστα, όταν σκύβοντας το κεφάλι της στο παράθυρο του οδηγού, άκουσε τα «Παραπονεμένα λόγια». «Μπράβο σας, αυτά είναι τραγούδια!» είπε στον ταξιτζή…

«Ναι, αλλά το πιο σημαντικό είναι άλλο» της είπα… «Πως ακούγονται από cd!!!»

 

---