Στον Γράψα ή στον Ξυδάκη; Ιδού η απορία…
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στην Θεσσαλονίκη. Κι είμαι σίγουρος πως παρόμοια περιστατικά θα έχουν συμβεί και σε άλλες περιοχές της χώρας.
Για να γίνω πιο σαφής…
Σήμερα το βράδυ ο Δήμος Πυλαίας - Χορτιάτη τιμά το στιχουργό πολλών και μεγάλων επιτυχιών Φίλιππο Γράψα, με μια μεγάλη συναυλία που θα πραγματοποιηθεί στις 7:30 στο Αμφιθέατρο «Σταύρος Κουγιουμτζής» του Δημαρχείου Πανοράματος. Τα τραγούδια του Φίλιππου Γράψα θα ερμηνεύσουν ο Στέλιος Διονυσίου, η Ντίνα Παπαϊωάννου και ο Ιωάννης Λάκης.
Λίγη ώρα μετά, στις 9 το βράδυ, οι χορωδίες και η ορχήστρα νέων του πολιτιστικού σωματείου «Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος», υπό τη διεύθυνση του Χρυσόστομου Σταμούλη, θα παρουσιάσουν ένα αφιέρωμα στο έργο του Νίκου Ξυδάκη, στην Αίθουσα Τελετών του Α.Π.Θ. Στη συναυλία που θα γίνει με την παρουσία και συμμετοχή του συνθέτη, θα τραγουδήσουν, μαζί με τις χορωδίες, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Ανδρέας Καρακότας και ο Γιώργος Καλογήρου.
Και θέτω το εξής ερώτημα:
Στην ίδια πόλη, σχεδόν την ίδια ώρα, γίνονται δυο εξίσου σημαντικές, αφιερωματικές, εκδηλώσεις και σε προσκαλούν τόσο ο στιχουργός που τιμάται στη μια συναυλία, όσο και ο μαέστρος της άλλης συναυλίας, με τους οποίους σημειωτέον πως υπάρχουν σχέσεις φιλίας και αλληλοεκτίμησης. Τυχαίνει επίσης, από τη φύση σου, να έχεις το «κουσούρι», όταν πηγαίνεις σε μια συναυλία, να θέλεις να την παρακολουθήσεις από την πρώτη νότα μέχρι τη στιγμή που θα κατέβουν οι μουσικοί από τη σκηνή. Δεν πας δηλαδή μόνο για να σε δουν και να κάνεις δημόσιες σχέσεις. Τι κάνεις τότε και πού πηγαίνεις; Σε ποια από τις δυο εκδηλώσεις θα παραβρεθείς;
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Είναι αρκετές οι φορές στην Θεσσαλονίκη, που την ίδια μέρα και ώρα, πραγματοποιήθηκαν δυο αξιοσήμαντες πολιτιστικές, μουσικές εκδηλώσεις. (Οφείλω να διευκρινίσω εδώ, πως δεν αναφέρομαι σε εμφανίσεις ή «αρπαχτές» των καλλιτεχνών σε νυχτερινά μαγαζιά, μουσικές σκηνές κλπ., που λαβαίνουν χώρα τη νύχτα της Παρασκευής ή του Σαββάτου, αλλά σε μεμονωμένες συναυλίες που γίνονται σε κάποιες άλλες ώρες της εβδομάδας).
Νομίζω πως σε μια πόλη που οι αφιερωματικές συναυλίες δεν είναι στην ημερήσια διάταξη κι όταν αποδεδειγμένα έχουμε να κάνουμε με το δύσκολο και εκλεκτικό κοινό μιας πόλης, που δεν ξεπερνά τις μερικές χιλιάδες θεατών (και που μέχρι να αποφασίσει να πάει σε μια εκδήλωση το περνάει από «χίλια κόσκινα»), θα πρέπει να βρούμε ένα τρόπο συντονισμού των φορέων, που θέλουν να διοργανώσουν δυο παράλληλες εκδηλώσεις. Η δημιουργία ενός δημόσιου, συντονιστικού φορέα, που θα λειτουργεί υπό την εποπτεία της περιφερειακής ενότητας της περιοχής και θα φέρνει σε επαφή τους διοργανωτές των εκδηλώσεων (φορέας στον οποίο θα υπάρχει πλέον η υποχρέωση της δήλωσης της συναυλίας), έτσι ώστε να μη συμπίπτουν οι ώρες, έχω την αίσθηση πως θα έχει θετικά αποτελέσματα. Προσοχή! Δεν προτείνω να απαγορεύει τη μια ή την άλλη εκδήλωση. Προτείνω να ενημερώνει, συνήθως, αυτόν που έρχεται δεύτερος, πως την τάδε μέρα έχει προγραμματισθεί η τάδε εκδήλωση από τον τάδε φορέα. Κι από κει και πέρα ας κάνει ο καθένας αυτό που θεωρεί σωστό.
Ίσως η σκέψη μου φαίνεται απλοϊκή ή ουτοπική. Έχω την αίσθηση όμως πως, ακόμα κι αν δε λύσει, θα βοηθήσει αρκετά στη μη παράλληλη διοργάνωση των σημαντικών εκδηλώσεων.
Υ.Γ: Εγώ πάντως, τουλάχιστον για σήμερα, το ξεπέρασα το δίλημμα. Στις 9 το βράδυ θα βρίσκομαι στο studio του Εθελοντικού Ραδιοφώνου του Δήμου Θεσσαλονίκης, για ένα αφιέρωμα της εκπομπής «Εγώ, δεν έχω βγάλει το… ωδείο» στις πρώτες ηχογραφήσεις των σημαντικών τραγουδιστών και τραγουδιστριών από το 1946 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60…
Αν δεν ήταν όμως η εκπομπή, θα είχα μεγάλο πρόβλημα. Πιστέψτε με…
