Παρούσα σε όλες τις πτυχές της ζωής των Ελλήνων η Παναγία, δεν θα μπορούσε, πολύ φυσικά, να λείπει από το λαϊκό τραγούδι… Δεκάδες οι αναφορές του ονόματός της, είτε ως απλή επίκληση, είτε σε τραγούδια εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένα στη χάρη της, τη μορφή της και την ελπίδα που αποπνέει… Με τη φωνή του Στέλιου, να κατέχει ίσως τη μερίδα του λέοντος στο τραγούδισμά της… «Αν δε γίνεις δική μου, κούκλα μου γλυκειά, θα σε πάρω και θα φύγω, μα την Παναγιά» («Τ’ ορκίζομαι στην Παναγιά»), «Μάνα κι αγάπη μου καλή, πάτε κι ανάψτε ένα κερί στης Παναγιάς τη χάρη» («Το διαβατήριο»), «Συννεφιασμένη Κυριακή, μοιάζεις με την καρδιά μου, που έχει πάντα συννεφιά, Χριστέ και Παναγιά μου», («Συννεφιασμένη Κυριακή»), «Στην εκκλησιά σου ήρθα πληγωμένος, καλή μου Παναγία, για να σου πω τον πόνο της καρδιάς μου και μια μεγάλη μου αμαρτία» («Δεν είμαι άξιος να λέγομαι πατέρας») κι ένα όχι ιδιαίτερα γνωστό τραγούδι, που γράφεται το 1962 σε στίχους Χρήστου Κολοκοτρώνη και μουσική του Καζαντζίδη, στο οποίο ο ξενιτεμένος ζητά από τη Μεγαλόχαρη, να παρηγορήσει την αγάπη και τη μάνα του, αφού κι η ίδια είναι μάνα… «Παναγιά μου χρυσή» ο τίτλος του...
Το 1960, δυο χρόνια πριν από το τραγούδι με τον Καζαντζίδη, ο Μίκης Θεοδωράκης παίζει τα τραγούδια του «Επιταφίου», σε ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, στον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τον Μανώλη Χιώτη, στην πρώτη συνάντησή τους… Είναι γνωστό, πως, ακούγοντάς τα, σε κάποιο διάλειμμα της πρόβας, ο Μπιθικώτσης με τον Χιώτη, κλείστηκαν στην τουαλέτα και είπαν «Τι είναι αυτά; Πάμε να φύγουμε, θα ξεφτιλιστούμε…» Κι αν ανάμεσα στα τραγούδια που τους έπαιξε ο Μίκης, δεν ήταν το «Μαργαρίτα Μαργαρώ» αλλά και το θρυλικό «Μάνα μου και Παναγιά» με τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη, μάλλον θα είχαν φύγει…
Και φθάνουμε αισίως στα 1973, όταν, καταμεσής της χούντας, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος γράφει για την Παναγιά, μοναδικά και διαχρονικά, ο Απόστολος Καλδάρας μελοποιεί εξίσου υποδειγματικά και ο Γιώργος Νταλάρας μαζί με χορωδία τραγουδούν στο δίσκο «Βυζαντινός Εσπερινός»:
Όπου πίκρα και ορφάνια και φτωχολογιά
με τα μάτια βουρκωμένα, βρίσκεται η Παναγιά
Πότε γνέθει πότε υφαίνει, πότε τραγουδεί
πότε σκύβει να φιλήσει, κάποιο άρρωστο παιδί
Και την άλλη μέρα νάτη, πάλι απ' το πρωί
να μας λέει κάντε κάτι, για ν' αλλάξει η ζωή…
Το 1960, δυο χρόνια πριν από το τραγούδι με τον Καζαντζίδη, ο Μίκης Θεοδωράκης παίζει τα τραγούδια του «Επιταφίου», σε ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, στον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τον Μανώλη Χιώτη, στην πρώτη συνάντησή τους… Είναι γνωστό, πως, ακούγοντάς τα, σε κάποιο διάλειμμα της πρόβας, ο Μπιθικώτσης με τον Χιώτη, κλείστηκαν στην τουαλέτα και είπαν «Τι είναι αυτά; Πάμε να φύγουμε, θα ξεφτιλιστούμε…» Κι αν ανάμεσα στα τραγούδια που τους έπαιξε ο Μίκης, δεν ήταν το «Μαργαρίτα Μαργαρώ» αλλά και το θρυλικό «Μάνα μου και Παναγιά» με τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη, μάλλον θα είχαν φύγει…
Και φθάνουμε αισίως στα 1973, όταν, καταμεσής της χούντας, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος γράφει για την Παναγιά, μοναδικά και διαχρονικά, ο Απόστολος Καλδάρας μελοποιεί εξίσου υποδειγματικά και ο Γιώργος Νταλάρας μαζί με χορωδία τραγουδούν στο δίσκο «Βυζαντινός Εσπερινός»:
Όπου πίκρα και ορφάνια και φτωχολογιά
με τα μάτια βουρκωμένα, βρίσκεται η Παναγιά
Πότε γνέθει πότε υφαίνει, πότε τραγουδεί
πότε σκύβει να φιλήσει, κάποιο άρρωστο παιδί
Και την άλλη μέρα νάτη, πάλι απ' το πρωί
να μας λέει κάντε κάτι, για ν' αλλάξει η ζωή…
