Από τους πρώτους μεγάλους ελληνικούς δίσκους που κυκλοφόρησαν στις αρχές της δεκαετίας του '60, ήταν κάποιες συλλογές με μεγάλες επιτυχίες των λαϊκών τραγουδιστών της εποχής - που είχαν ήδη κυκλοφορήσει στους δίσκους 45 στροφών - με χαρακτηριστικούς τίτλους όπως «Ρετσίνα & μπουζούκι» κλπ.
Χιλιάδες δίσκοι, κασέτες και cd κυκλοφόρησαν από τότε, με προβλέψιμους τίτλους, όπως «Τα καλύτερα ζεϊμπέκικα», «Τα μεγάλα χασάπικα», «Οι μπαλάντες της ζωής μας», «Τα σουξέ είναι εδώ» και άλλους πιο ευφάνταστους, όπως «Ο μπαμπάς είναι στα χάι του», «Τα ανάρπαχτα» κλπ.
Οι συλλογές βεβαίως δεν θα μπορούσαν να λείπουν από την εποχή των εφημερίδων. Δεκάδες δίσκοι φιγουράρουν στα περίπτερα κάθε Κυριακή με τα «καλύτερα» τραγούδια όλων των εποχών. Συλλογές με 3 ή 4 cd, μόνο με 4 euro. Αυτό που παρατήρησα όμως τελευταία, δεν ξέρω αν έχει προηγούμενο. Το περιεχόμενο των συλλογών αυτών, αλλά και η σειρά των τραγουδιών... Καταρχάς, στα περισσότερα από αυτά τα cd, δεν υπάρχει καν το όνομα του επιμελητή της έκδοσης. Λες και φύτρωσε από μόνο του... Κάποτε οι δίσκοι και τα cd είχαν την υπογραφή αυτού που επέλεξε το υλικό... Και τι υπογραφή; Γιώργος Παπαστεφάνου, Παναγιώτης Κουνάδης, Γιάννης Πετρίδης, Κώστας Χατζηδουλής, Πάνος Γεραμάνης, Γιώργος Τσάμπρας, Κώστας Μπαλαχούτης, Βαγγέλης Αρναουτάκης, Σιδερής Πρίντεζης και άλλοι εκλεκτοί τραγουδάνθρωποι... Ας με συγχωρέσουν όσοι ξεχνώ... Σήμερα τι γίνεται; Ποιος υπογράφει μια έκδοση; Ο υπολογιστής;
Το πιο τραγικό όμως είναι, όταν το cd παίρνει τη θέση του στο cd player ή στον υπολογιστή... Τραγούδια ατάκτως ειρημένα, λες και ένα αόρατο χέρι, πάτησε το κουμπί της τυχαίας επιλογής (random), δίνοντας απλώς την ένδειξη «ζεϊμπέκικα» ή «χασάπικα» κ.ο.κ... Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι θέση έχει το «Να ξαναρθείς» με το Νότη Σφακιανάκη, μετά το «Φανταράκι» με την Πόλυ Πάνου ή το «Πανάθεμά σε» με τον Βοσκόπουλο, μετά το «Ένας αλήτης πέθανε» με τον Μπιθικώτση και στη συνέχεια «Φίλε έφυγε ο Στράτος» με το Σφακιανάκη, «Σιγά σιγά» με τον Πλούταρχο, «Σάπιο σανίδι πάτησα» με τον Ζαγοραίο κλπ... Ή ακόμα , πώς συνδυάζεται το «Ήτανε μια φορά» με το Νίκο Ξυλούρη, μετά το «Αγάπη τι δύσκολο πράγμα» με το Σφακιανάκη για να ακολουθήσει το «Και να που γύρισες» με τον Πάριο και τη Μαρινέλλα. Ίσως επειδή ο Σφακιανάκης τραγούδησε κάποτε τη «Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου», αυτός που διάλεξε τα τραγούδια να σκέφθηκε: «Δε βαριέσαι, κολλάει μετά ένας Ξυλούρης, τα ίδια τραγούδια λένε!» Αν ήξερε βεβαίως ότι η «Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου» δεν είναι μια ακόμα μεγάλη επιτυχία του Νotis...
Και η λίστα δεν έχει τελειωμό... Εκεί που έχεις ακούσει δυο ολόκληρα cd με κλασικές επιτυχίες από το χώρο του έντεχνου και του λαϊκού τραγουδιού των δεκαετιών '60 & '70, όπως «Αύριο πάλι» και «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή» με τον Μπιθικώτση, ή «Το παλιό ρολόι» με τον Καλατζή και άλλα κομμάτια σ' αυτό το κλίμα, μετά το «Μια παρένθεση και μόνο» με τον Κόκοτα, σου πετάει ένα «Μίλα μου απλά» με την Ελένη Δήμου και το «Σαν τον μετανάστη» με τη Μαρία Φαραντούρη... Ό,τι να 'ναι δηλαδή!... Ίσως η απάντηση να είναι: «Μα στο καλό τραγούδι, δεν υπάρχουν ταμπέλες. Όλα είναι καλά τραγούδια...» Διαφωνώ κάθετα με αυτή την «καραμέλα» που σερβίρεται τα τελευταία χρόνια. Όσο κι αν το γούστο στην τέχνη είναι κάτι τελείως υποκειμενικό, δεν είναι όλα τα τραγούδια καλά... Ούτε ίδια μεταξύ τους...
Όλες αυτές οι συλλογές, που κυκλοφορούν τελευταία, μου θυμίζουν φαγητό στο οποίο ο μάγειρας έχει ανακατέψει κατσίκι με μαρμελάδα και λίγα μακαρόνια με μπρόκολο από πάνω και για γαρνιτούρα σολωμό με πασπαλισμένα αμύγδαλα και ουίσκι...
Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον λοιπόν, να μάθουμε με ποιο κριτήριο γίνεται η επιλογή, αλλά και η σειρά των τραγουδιών... Ποιος και πώς διαλέγει το υλικό για να σερβίρει το φθηνό μουσικό «γεύμα» κάθε Κυριακής... Και που συχνά, χρειάζεται γερό χωνευτικό για συνοδεία...
Χιλιάδες δίσκοι, κασέτες και cd κυκλοφόρησαν από τότε, με προβλέψιμους τίτλους, όπως «Τα καλύτερα ζεϊμπέκικα», «Τα μεγάλα χασάπικα», «Οι μπαλάντες της ζωής μας», «Τα σουξέ είναι εδώ» και άλλους πιο ευφάνταστους, όπως «Ο μπαμπάς είναι στα χάι του», «Τα ανάρπαχτα» κλπ.
Οι συλλογές βεβαίως δεν θα μπορούσαν να λείπουν από την εποχή των εφημερίδων. Δεκάδες δίσκοι φιγουράρουν στα περίπτερα κάθε Κυριακή με τα «καλύτερα» τραγούδια όλων των εποχών. Συλλογές με 3 ή 4 cd, μόνο με 4 euro. Αυτό που παρατήρησα όμως τελευταία, δεν ξέρω αν έχει προηγούμενο. Το περιεχόμενο των συλλογών αυτών, αλλά και η σειρά των τραγουδιών... Καταρχάς, στα περισσότερα από αυτά τα cd, δεν υπάρχει καν το όνομα του επιμελητή της έκδοσης. Λες και φύτρωσε από μόνο του... Κάποτε οι δίσκοι και τα cd είχαν την υπογραφή αυτού που επέλεξε το υλικό... Και τι υπογραφή; Γιώργος Παπαστεφάνου, Παναγιώτης Κουνάδης, Γιάννης Πετρίδης, Κώστας Χατζηδουλής, Πάνος Γεραμάνης, Γιώργος Τσάμπρας, Κώστας Μπαλαχούτης, Βαγγέλης Αρναουτάκης, Σιδερής Πρίντεζης και άλλοι εκλεκτοί τραγουδάνθρωποι... Ας με συγχωρέσουν όσοι ξεχνώ... Σήμερα τι γίνεται; Ποιος υπογράφει μια έκδοση; Ο υπολογιστής;
Το πιο τραγικό όμως είναι, όταν το cd παίρνει τη θέση του στο cd player ή στον υπολογιστή... Τραγούδια ατάκτως ειρημένα, λες και ένα αόρατο χέρι, πάτησε το κουμπί της τυχαίας επιλογής (random), δίνοντας απλώς την ένδειξη «ζεϊμπέκικα» ή «χασάπικα» κ.ο.κ... Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι θέση έχει το «Να ξαναρθείς» με το Νότη Σφακιανάκη, μετά το «Φανταράκι» με την Πόλυ Πάνου ή το «Πανάθεμά σε» με τον Βοσκόπουλο, μετά το «Ένας αλήτης πέθανε» με τον Μπιθικώτση και στη συνέχεια «Φίλε έφυγε ο Στράτος» με το Σφακιανάκη, «Σιγά σιγά» με τον Πλούταρχο, «Σάπιο σανίδι πάτησα» με τον Ζαγοραίο κλπ... Ή ακόμα , πώς συνδυάζεται το «Ήτανε μια φορά» με το Νίκο Ξυλούρη, μετά το «Αγάπη τι δύσκολο πράγμα» με το Σφακιανάκη για να ακολουθήσει το «Και να που γύρισες» με τον Πάριο και τη Μαρινέλλα. Ίσως επειδή ο Σφακιανάκης τραγούδησε κάποτε τη «Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου», αυτός που διάλεξε τα τραγούδια να σκέφθηκε: «Δε βαριέσαι, κολλάει μετά ένας Ξυλούρης, τα ίδια τραγούδια λένε!» Αν ήξερε βεβαίως ότι η «Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου» δεν είναι μια ακόμα μεγάλη επιτυχία του Νotis...
Και η λίστα δεν έχει τελειωμό... Εκεί που έχεις ακούσει δυο ολόκληρα cd με κλασικές επιτυχίες από το χώρο του έντεχνου και του λαϊκού τραγουδιού των δεκαετιών '60 & '70, όπως «Αύριο πάλι» και «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή» με τον Μπιθικώτση, ή «Το παλιό ρολόι» με τον Καλατζή και άλλα κομμάτια σ' αυτό το κλίμα, μετά το «Μια παρένθεση και μόνο» με τον Κόκοτα, σου πετάει ένα «Μίλα μου απλά» με την Ελένη Δήμου και το «Σαν τον μετανάστη» με τη Μαρία Φαραντούρη... Ό,τι να 'ναι δηλαδή!... Ίσως η απάντηση να είναι: «Μα στο καλό τραγούδι, δεν υπάρχουν ταμπέλες. Όλα είναι καλά τραγούδια...» Διαφωνώ κάθετα με αυτή την «καραμέλα» που σερβίρεται τα τελευταία χρόνια. Όσο κι αν το γούστο στην τέχνη είναι κάτι τελείως υποκειμενικό, δεν είναι όλα τα τραγούδια καλά... Ούτε ίδια μεταξύ τους...
Όλες αυτές οι συλλογές, που κυκλοφορούν τελευταία, μου θυμίζουν φαγητό στο οποίο ο μάγειρας έχει ανακατέψει κατσίκι με μαρμελάδα και λίγα μακαρόνια με μπρόκολο από πάνω και για γαρνιτούρα σολωμό με πασπαλισμένα αμύγδαλα και ουίσκι...
Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον λοιπόν, να μάθουμε με ποιο κριτήριο γίνεται η επιλογή, αλλά και η σειρά των τραγουδιών... Ποιος και πώς διαλέγει το υλικό για να σερβίρει το φθηνό μουσικό «γεύμα» κάθε Κυριακής... Και που συχνά, χρειάζεται γερό χωνευτικό για συνοδεία...
