είναι αφιερωμένες στο έργο του τεράστιου συνθέτη Απόστολου Καλδάρα. Διαβάζω λοιπόν καθημερινά, διάφορα περίεργα κείμενα και «κείμενα», σε κάθε λογής ιστότοπους, σχετικά με την αποδοχή των συναυλιών από το κοινό, καθώς και διάφορες άλλες κρίσεις και επικρίσεις… Τα υπογράφουν -ή δεν τα υπογράφουν- θεατές που, υποτίθεται, πως παραβρέθηκαν σε κάποια από τις παραστάσεις αυτές…
Και χρησιμοποιώ το «υποτίθεται», γιατί σε κάποιες από αυτές, παραβρέθηκα και ο ίδιος και διαβάζοντας τα συγκεκριμένα σχόλια, νόμιζα πως ήμουν σε άλλη συναυλία. Αφού σκεπτόμουν, μήπως οι εν λόγω συντάκτες, ονειρεύτηκαν όλα αυτά που γράψανε και ξυπνώντας, μετέτρεψαν τα όνειρά τους σε «άρθρα»… Ή μήπως ονειρευόμουν εγώ… Όσο για συναυλίες, στις οποίες δεν ήμουν παρών και δεν έχω προσωπική άποψη, διασταυρώνοντας τα σχόλιά τους, με εντυπώσεις αλλά και οπτικοακουστικά αποσπάσματα που έχουν αναρτηθεί στο youtube, από πραγματικούς αυτόπτες μάρτυρες των συναυλιών, των οποίων η παρουσία δεν αμφισβητείται, δημιουργείται η αίσθηση, πως αμφότεροι παραβρέθηκαν σε άλλες συναυλίες… Γράφουν λοιπόν οι μεν για μισογεμάτους χώρους, για κοινό χωρίς παλμό, αλλά προχωρούν και σε πολιτικές ή ψυχοκοινωνιολογικές αναλύσεις, τις οποίες η ανατροφή μου δεν μου επιτρέπει να χαρακτηρίσω… Μέχρι και για τραγούδια που δεν ακούστηκαν ποτέ, διάβασα… Κάποιος ή κάποια, δεν θυμάμαι, έγραψε πως σε μια από τις συναυλίες αυτές ακούστηκαν οι «Αραπίνες» του Τσιτσάνη!!! Ίσως να μπερδεύτηκε με το «Ένα τραγούδι απ’τ’ Αλγέρι», δεν ξέρω… Το θετικό είναι πως ήξερε πως οι «Αραπίνες» είναι του Τσιτσάνη… Κάτι είναι κι αυτό…
Ένα από τα πιο ωραία σχόλια μάλιστα, που διάβασα από πραγματικό αυτόπτη μάρτυρα της συναυλίας αυτής, έγραφε, φανερά ειρωνευόμενος το κείμενο στο οποίο αναφέρονταν πως ακούστηκαν οι «Αραπίνες»: «Ναι, μετά τις "Αραπίνες" μας τραγούδησε και το "Με παράσυρε το ρέμα" καθώς και τη "Μαντουμπάλα", κλείνοντας τη βραδιά με το "Κάψε-κάψε". Έτσι, οι λιγοστοί θεατές της αποτυχημένης αυτής συναυλίας νταλγκάδιασαν και ανέβηκαν στην πίστα…»
Συχνά επίσης, φαίνεται πως τα κείμενα, ίσως και να είχαν γραφτεί, ακόμα και πριν από τη συναυλία στην οποία αναφέρονται…. Προσοχή! Δεν ισχυρίζομαι πως όλοι οι χώροι ήταν ασφυκτικά γεμάτοι… Άλλο όμως να περιγράψεις μια εικόνα κι άλλο να συνδέσεις την εικόνα ενός θεάτρου, με την οποιαδήποτε πολιτική δήλωση ή κατάσταση… Άβυσσος η γραφή του ανθρώπου… Το καλό είναι πως με τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, και με τη χαλάρωση των μέτρων επιτήρησης εντός των συναυλιακών χώρων, έχουμε τη δυνατότητα πλέον, να γίνουμε όλοι αυτόπτες μάρτυρες… Είτε μέσω φωτογραφιών, είτε μέσω video, είτε μέσω οποιουδήποτε άλλου τρόπου αποτύπωσης της στιγμής…. Όπως είναι το video, που έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε από την πρόσφατη συναυλία των δυο καλλιτεχνών στο Θέατρο Δάσους της Θεσσαλονίκης στις 18 Ιουλίου. Εκεί, όπου 4.000 και πλέον θεατές κατέκλυσαν ασφυκτικά το χώρο, αλλά και την περιοχή μπροστά από τη σκηνή, στα τελευταία τραγούδια. Κάποιοι από αυτούς, για τους δικούς τους λόγους, με δάκρυα στα μάτια… Αυτή ήταν και η αιτία για την οποία παραβρέθηκα πίσω από τη σκηνή, backstage που λέμε στα νεοελληνικά, αφού η οπτική επαφή με τη σκηνή, από το κάτω διάζωμα των κερκίδων που ήταν η θέση μου, ήταν πλέον αδύνατη…. Οι σκηνές αυτές έγιναν η αφορμή για να διαπιστώσω για μια ακόμη φορά, πως, όσον αφορά τους «αυτόπτες» συντάκτες, στους οποίους προαναφέρθηκα, το πιθανότερο είναι τελικά, πως μάλλον «η φαντασία τους τα φταίει…»
Φωτογραφίες: Ελπίδα Δεσποινιάδου. Video: Θανάσης Γιώγλου
Στο video που ακολουθεί:
Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι (Απόστολου Καλδάρα)
Πετραδάκι, πετραδάκι (Απ.Καλδάρα-Ε.Παπαγιαννοπούλου)
Η φαντασία (Απ.Καλδάρα-Ε.Παπαγιαννοπούλου)
Τραγουδούν ο Γιώργος Νταλάρας και η Γλυκερία στη συναυλία αφιέρωμα στον Απόστολο Καλδάρα, στο Θέατρο Δάσους της Θεσσαλονίκης στις 18-7-2013. Video: Θανάσης Γιώγλου
