Πολλές φορές έχει αναφερθεί σε εκπομπές στη τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, σε συνεντεύξεις τραγουδιστών, συνθετών και γενικότερα από ανθρώπους του μουσικού περιβάλλοντος ότι δεν υπάρχουν σήμερα σημαντικοί μπουζουξήδες όπως υπήρχαν στο παρελθόν, με αποτέλεσμα το λαϊκό τραγούδι να έχει σοβαρό έλλειμμα.
Μετά από μια πενηντάχρονη πορεία στο χώρο της μουσικής και καθημερινή ενασχόληση μέχρι σήμερα με όλα όσα συμβαίνουν και απασχολούν τον χώρο, θα ήθελα να επισημάνω ότι αυτή η άποψη είναι λανθασμένη.
Σήμερα υπάρχουν εξαιρετικοί μπουζουξήδες ή αν θέλετε «μπουζουκίστες» όπως τους ονομάζει ο καλός μου φίλος Θανάσης Πολυκανδριώτης.
Υπάρχουν νέα παιδιά με ευρύτατη γνώση της λαϊκής μουσικής και του οργάνου με υψηλή τεχνική κατάρτιση, ταχύτητα, γνώση των μουσικών δρόμων και αρμονιών που μπορούν να σταθούν σε οποιοδήποτε σχήμα μαγαζιών ή σε συναυλιακές ορχήστρες και χώρους, όπου με την συμμετοχή τους και την παρουσία τους αναβαθμίζουν το μπουζούκι στην ελίτ των μουσικών οργάνων.
Ένα επίσης ιδιαίτερα θετικό χαρακτηριστικό των νεότερων μπουζουξήδων, είναι η ελληνικότητα του παιξίματος, εντελώς απαλλαγμένο από Αραβικές και Ασιατικές «υπερβολές» γενικότερα και μιμήσεις όπου τις συναντούμε συχνά σε μπουζουξήδες του παρελθόντος.
Μπουζουξήδες όπως για παράδειγμα ο Παναγιώτης Στεργίου και ο Μανώλης Καραντίνης είναι σημαντικά μεγέθη και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα το ιδιαίτερο από μεγάλους παίχτες του παρελθόντος.
Συνήθως η νοσταλγία του παρελθόντος δημιουργεί μύθους όπου θεωρούνται αξεπέραστοι, αδικώντας όμως έτσι σημαντικούς σημερινούς μπουζουξήδες.
Κάτι όμως που θα ήθελα να παρατηρήσω για να είμαι απόλυτα αντικειμενικός και ρεαλιστής, είναι η έλλειψη στους νέους μπουζουξήδες, κάποιου προσωπικού χρώματος και ύφους.
Για την έλλειψη όμως αυτή δεν φταίνε τα νέα αυτά παιδιά αλλά το υπάρχον φθηνό και ουσιαστικά ανύπαρκτο λαϊκό μουσικό περιβάλλον, με ανούσια τραγούδια χωρίς εισαγωγές, χωρίς ενδιαφέρουσες γέφυρες και φινάλε όπου δεν τους ευνοεί να αναδείξουν το ταλέντο τους.
Θα ήθελα επίσης να απευθύνω ένα μήνυμα στους νέους μπουζουξήδες, όχι μόνο απλά να αγαπούν αυτό το όργανο αλλά να έχουν και μια ερωτική σχέση μαζί του και θα δικαιωθούν γι’ αυτή την επιλογή τους.
Μετά από μια πενηντάχρονη πορεία στο χώρο της μουσικής και καθημερινή ενασχόληση μέχρι σήμερα με όλα όσα συμβαίνουν και απασχολούν τον χώρο, θα ήθελα να επισημάνω ότι αυτή η άποψη είναι λανθασμένη.
Σήμερα υπάρχουν εξαιρετικοί μπουζουξήδες ή αν θέλετε «μπουζουκίστες» όπως τους ονομάζει ο καλός μου φίλος Θανάσης Πολυκανδριώτης.
Υπάρχουν νέα παιδιά με ευρύτατη γνώση της λαϊκής μουσικής και του οργάνου με υψηλή τεχνική κατάρτιση, ταχύτητα, γνώση των μουσικών δρόμων και αρμονιών που μπορούν να σταθούν σε οποιοδήποτε σχήμα μαγαζιών ή σε συναυλιακές ορχήστρες και χώρους, όπου με την συμμετοχή τους και την παρουσία τους αναβαθμίζουν το μπουζούκι στην ελίτ των μουσικών οργάνων.
Ένα επίσης ιδιαίτερα θετικό χαρακτηριστικό των νεότερων μπουζουξήδων, είναι η ελληνικότητα του παιξίματος, εντελώς απαλλαγμένο από Αραβικές και Ασιατικές «υπερβολές» γενικότερα και μιμήσεις όπου τις συναντούμε συχνά σε μπουζουξήδες του παρελθόντος.
Μπουζουξήδες όπως για παράδειγμα ο Παναγιώτης Στεργίου και ο Μανώλης Καραντίνης είναι σημαντικά μεγέθη και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα το ιδιαίτερο από μεγάλους παίχτες του παρελθόντος.
Συνήθως η νοσταλγία του παρελθόντος δημιουργεί μύθους όπου θεωρούνται αξεπέραστοι, αδικώντας όμως έτσι σημαντικούς σημερινούς μπουζουξήδες.
Κάτι όμως που θα ήθελα να παρατηρήσω για να είμαι απόλυτα αντικειμενικός και ρεαλιστής, είναι η έλλειψη στους νέους μπουζουξήδες, κάποιου προσωπικού χρώματος και ύφους.
Για την έλλειψη όμως αυτή δεν φταίνε τα νέα αυτά παιδιά αλλά το υπάρχον φθηνό και ουσιαστικά ανύπαρκτο λαϊκό μουσικό περιβάλλον, με ανούσια τραγούδια χωρίς εισαγωγές, χωρίς ενδιαφέρουσες γέφυρες και φινάλε όπου δεν τους ευνοεί να αναδείξουν το ταλέντο τους.
Θα ήθελα επίσης να απευθύνω ένα μήνυμα στους νέους μπουζουξήδες, όχι μόνο απλά να αγαπούν αυτό το όργανο αλλά να έχουν και μια ερωτική σχέση μαζί του και θα δικαιωθούν γι’ αυτή την επιλογή τους.
