Το πρωϊνό ξύπνημα δεν ήταν το φόρτε μας ιδίως σε περίοδο διακοπών. Όμως εκείνη η ημέρα ήταν ξεχωριστή, ήταν δική μας.
Είχαμε ευθύνες και η βραδινή διασκέδαση όλων βάραινε τους καχεκτικούς μας ώμους.Γρήγορο γάλα και ξεχυνόμαστε για αναζήτηση καυσίμων. Η φωτιά του Κλήδονα της οδού Βοΐου έπρεπε να είναι άσβεστη και μεγαλόπρεπη. Σίγουρα η μεγαλύτερη της περιοχής δυτικά του παραπόταμου του Κηφισού.
Πρώτα αρχίζαμε να μαζεύουμε τα στεφάνια της πρωτομαγιάς που κρέμονταν χωρίς ζωή, άχρωμα πια στις πόρτες των σπιτιών. Ήταν το τέλειο προσάναμμα και μια εκδήλωση της αλαζονείας του αιώνιου καλοκαιριού έναντι της βραχύβιας πλην γοητευτικής ανοίξεως.
Έπειτα σειρά είχαν οι κληματόβεργες που στοιβάζονταν στις αυλές, προϊόν του κλαδέματος των κληματαριών που σκίαζαν τις αυλές και οι νοικοκυραίοι τις φυλούσαν γι’ αυτήν ειδικά την περίσταση.
Τέλος αφήναμε το καλύτερο. Αρχίζαμε την εκκαθάριση των λογαριασμών της γειτονιάς με το παρελθόν της. Παλιές κουτσές καρέκλες, ανισόρροπα τραπέζια, και ξεγοφιασμένα κομοδίνα.
Εφημερίδες με το κίτρινο χρώμα του ανεπίκαιρου, ξύλινα παιχνίδια αχάριστων παιδιών που μεγάλωσαν απότομα και γράμματα με ειδήσεις που έπρεπε να ξεχαστούν.
Τα απομεινάρια ,τα ράκη, τα άχρηστα αντικείμενα θα ήταν για μια τελευταία φορά οι πρωταγωνιστές της χαράς όπως κάποτε, όταν έλαμπαν από νεότητα.
Η φωτιά του Αϊ Γιάννη ήταν πρώτα από όλα καθαρτήρια. Το βασικό της καύσιμο ήταν τα κατάλοιπα του παρελθόντος που βάραιναν τα αμπάρια μας και μας εμπόδιζαν να πλεύσουμε πλησίστιοι προς ένα ανέσπερο μέλλον.
Το φως της εισχωρούσε στις πιο σκοτεινές ρωγμές των κακών μας αναμνήσεων και έδιωχνε τους φόβους που λούφαζαν μέσα τους.
Το σούρουπο ερχόταν κάποτε, με το νωχελικό βήμα του καλοκαιριού και εμείς οι εραστές της πυράς είχαμε ήδη ετοιμάσει το λουκούλειο γεύμα της.
Στο σημείο που ενώνονταν οι δύο δρόμοι και ανάμεσα στις αλάνες είχαμε σωρεύσει τα λάφυρα που με κόπο και περηφάνεια αποκτήσαμε.
Η πρώτη φλόγα παραπατούσε ανάμεσα στα αφυδατωμένα λουλούδια, αλλά λίγο, λίγο αποκτούσε τη σιγουριά του γεννημένου θηρευτή.
Την τροφοδοτούσαμε με την ταχύτητα που οι παλιοί θερμαστές πετούσαν το κάρβουνο στους ατμολέβητες των τραίνων και σύντομα μας ξεπερνούσε σε ύψος.
Σύντομα ένα βουητό χαράς έστριβε την γωνία και οι γείτονες άρχισαν να μαζεύονται γύρω μας και να μας ενθαρρύνουν.
Οι τελειόφοιτοι εκδικούνταν τα παλιά πλέον βιβλία και η φωτιά κατέτρωγε τους αθώους αρχαίους τραγικούς ή την ένοχη άλγεβρα.
Οι πρώτοι τολμηροί έκαναν τα πρώτα άλματα πριν οι φλόγες χαμηλώσουν. Ήταν οι παιδικοί μας ήρωες!
Εμείς κλέβαμε λίγο, πηδώντας επάνω από τα σημεία που είχε καταλαγιάσει η φωτιά και σηκώναμε σπίθες για να κάνουμε εντύπωση.
Άλλωστε ήμασταν οι φύλακες της φωτιάς και ήδη ο τίτλος μας ήταν σημαντικός. Τι χρειάζονταν οι περιττοί ηρωισμοί;
Όσο η νύχτα προχωρούσε το γλέντι γύρω από τη φωτιά έπαιρνε διονυσιακή διάσταση, με τραγούδια, πειράγματα και επική κρασοκατάνυξη.
Οι άνθρωποι ήταν μαζί και η φωτιά ήταν η αφορμή να το επιβεβαιώσουν. Η φωτιά τους θύμιζε ότι ο ένας νοιαζόταν για τον άλλον, ίσως γιατί είχαν μόνο ο ένας τον άλλον.
Ποτέ δεν με ενθουσίαζε η «αναβίωση» των εθίμων και οι γιορτές στην μνήμη τους.
Η νοσταλγία από μόνη της, χωρίς μελλοντικό όραμα μάλλον τροχοπέδη είναι στην πορεία των κοινωνιών και των ατόμων.
Τα έθιμα έχουν απόλυτη σχέση με την δομή και τις λειτουργίες της κοινωνίας
Όταν οι άνθρωποι δεν τα έχουν πια ανάγκη, μαραίνονται και γίνονται προσάναμμα για τις φωτιές των μελλοντικών γενεών που θα αποκτήσουν νέες συνήθειες και θα αναζητήσουν νέες συγκινήσεις.
