Όπως είδαμε και πριν ένα χρόνο έγχρωμο το «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα»!
Ο Ζήκος είναι μία κορυφαία κλασσική ελληνική κωμωδία η οποία έχει παιχτεί αμέτρητες φορές στην τηλεόραση και δεν τη χορταίνει το μάτι σου όσες φορές και να τη δεις.
Ατέλειωτες καταιγιστικές ατάκες, εξαιρετικές ερμηνείες, πηγαίο χιούμορ και εξαιρετική απεικόνιση του περιβάλλοντος μιας Ελλάδας που ακόμα γιατρεύει τις πληγές της μετά από ένα φρικτό πόλεμο και έναν εγκληματικό εμφύλιο.
Ακολουθούμε τώρα στην Ελλάδα τη «μόδα» (Αμερικανικής προελεύσεως) του μπογιατίσματος των ασπρόμαυρων ταινιών που ονομάζεται Digital Colorization. Μία μόδα που ξεπεράστηκε όμως αμέσως και εγκαταλείφθηκε μέσα σε δύο χρόνια, στρέφοντας εναντίον της την οργή του κοινού και των Σινεφίλ όλου του κόσμου.
Θεωρήθηκε άθλια βεβήλωση κλασσικών αριστουργημάτων και ακύρωση του δημιουργικού κινήτρου των συντελεστών της ταινίας.
Το 1963 χρονιά που γεννήθηκε ο Ζήκος είχε μπει ήδη το χρώμα στις ταινίες. Ο Ντίνος Κατσουρίδης όμως, ο σκηνοθέτης της ταινίας, ασπρόμαυρη την είχε φανταστεί.
Το ίδιο ισχύει και για τον Γιώργο Τζαβέλλα για την ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», ένα από τα κορυφαία αριστουργήματα του ελληνικού κινηματογράφου. Τον είδα και εγώ τον «Ζήκο» στην τηλεόραση έγχρωμο.
Μου φάνηκε σαν να έβλεπα μία άλλη ταινία. Θα μου πείτε, ότι είναι η δύναμη της συνήθειας. Όχι δεν το νομίζω γιατί το συναίσθημα που βγάζει μία εξαιρετική ταινία στα μάτια μας και στην ψυχή μας δεν χρειάζεται «μερικά κιλά μπογιά» για να προσφέρει κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη έχουμε εισπράξει. Δεν μακιγιάρονται τα συναισθήματα γιατί τα αισθανθήκαμε αφτιασίδωτα και αυθεντικά.
Ταινίες όπως ο «Ζήκος» και «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» αποτελούν κινηματογραφικά διαμάντια του ελληνικού Νεορεαλισμού. Όποιες τεχνικές παρέμβασης (και δεν εννοώ βέβαια βελτίωσης) γίνουν σε ένα αυθεντικό έργο ζωγραφικής, αρχιτεκτονικής και κινηματογράφου θα αποτύχουν γιατί η δύναμη του αυθεντικού, του πρωτότυπου είναι ακατανίκητη και αξεπέραστη.
Θα μου πείτε βέβαια πως όλα γίνονται για τα «φράγκα». Η τέχνη όμως από μόνη της έχει τη δύναμη να ανθίσταται σε παρόμοιες τάσεις και κινήσεις. Από περιέργεια και μόνο θα την είδε πολύς κόσμος αλλά είμαι σίγουρος ότι το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτούς αν επέλεγαν να την ξαναδούν θα την έβλεπαν ασπρόμαυρη. Φανταστείτε τι πολιτιστική και αισθητική τραγωδία θα ήταν να βλέπαμε έγχρωμο τον «Πολίτη Κέιν» ή την «Καζαμπλάνκα», το «Δράκο» του Κούνδουρου ή την «Στέλλα» του Κακογιάννη.
Θα χανόταν όλη η φυσικότητα και η αυθεντικότητα των έργων και δε θα υπήρχε χρονική συμβατότητα με την εποχή της δημιουργίας των έργων.
Όλη αυτή η προσωπική κατάθεση για το συγκεκριμένο έργο, θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μία φράση.
«Ζήτω ο Ασπρόμαυρος ΖΗΚΟΣ».
Ο Ζήκος είναι μία κορυφαία κλασσική ελληνική κωμωδία η οποία έχει παιχτεί αμέτρητες φορές στην τηλεόραση και δεν τη χορταίνει το μάτι σου όσες φορές και να τη δεις.
Ατέλειωτες καταιγιστικές ατάκες, εξαιρετικές ερμηνείες, πηγαίο χιούμορ και εξαιρετική απεικόνιση του περιβάλλοντος μιας Ελλάδας που ακόμα γιατρεύει τις πληγές της μετά από ένα φρικτό πόλεμο και έναν εγκληματικό εμφύλιο.
Ακολουθούμε τώρα στην Ελλάδα τη «μόδα» (Αμερικανικής προελεύσεως) του μπογιατίσματος των ασπρόμαυρων ταινιών που ονομάζεται Digital Colorization. Μία μόδα που ξεπεράστηκε όμως αμέσως και εγκαταλείφθηκε μέσα σε δύο χρόνια, στρέφοντας εναντίον της την οργή του κοινού και των Σινεφίλ όλου του κόσμου.
Θεωρήθηκε άθλια βεβήλωση κλασσικών αριστουργημάτων και ακύρωση του δημιουργικού κινήτρου των συντελεστών της ταινίας.
Το 1963 χρονιά που γεννήθηκε ο Ζήκος είχε μπει ήδη το χρώμα στις ταινίες. Ο Ντίνος Κατσουρίδης όμως, ο σκηνοθέτης της ταινίας, ασπρόμαυρη την είχε φανταστεί.
Το ίδιο ισχύει και για τον Γιώργο Τζαβέλλα για την ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», ένα από τα κορυφαία αριστουργήματα του ελληνικού κινηματογράφου. Τον είδα και εγώ τον «Ζήκο» στην τηλεόραση έγχρωμο.
Μου φάνηκε σαν να έβλεπα μία άλλη ταινία. Θα μου πείτε, ότι είναι η δύναμη της συνήθειας. Όχι δεν το νομίζω γιατί το συναίσθημα που βγάζει μία εξαιρετική ταινία στα μάτια μας και στην ψυχή μας δεν χρειάζεται «μερικά κιλά μπογιά» για να προσφέρει κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη έχουμε εισπράξει. Δεν μακιγιάρονται τα συναισθήματα γιατί τα αισθανθήκαμε αφτιασίδωτα και αυθεντικά.
Ταινίες όπως ο «Ζήκος» και «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» αποτελούν κινηματογραφικά διαμάντια του ελληνικού Νεορεαλισμού. Όποιες τεχνικές παρέμβασης (και δεν εννοώ βέβαια βελτίωσης) γίνουν σε ένα αυθεντικό έργο ζωγραφικής, αρχιτεκτονικής και κινηματογράφου θα αποτύχουν γιατί η δύναμη του αυθεντικού, του πρωτότυπου είναι ακατανίκητη και αξεπέραστη.
Θα μου πείτε βέβαια πως όλα γίνονται για τα «φράγκα». Η τέχνη όμως από μόνη της έχει τη δύναμη να ανθίσταται σε παρόμοιες τάσεις και κινήσεις. Από περιέργεια και μόνο θα την είδε πολύς κόσμος αλλά είμαι σίγουρος ότι το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτούς αν επέλεγαν να την ξαναδούν θα την έβλεπαν ασπρόμαυρη. Φανταστείτε τι πολιτιστική και αισθητική τραγωδία θα ήταν να βλέπαμε έγχρωμο τον «Πολίτη Κέιν» ή την «Καζαμπλάνκα», το «Δράκο» του Κούνδουρου ή την «Στέλλα» του Κακογιάννη.
Θα χανόταν όλη η φυσικότητα και η αυθεντικότητα των έργων και δε θα υπήρχε χρονική συμβατότητα με την εποχή της δημιουργίας των έργων.
Όλη αυτή η προσωπική κατάθεση για το συγκεκριμένο έργο, θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μία φράση.
«Ζήτω ο Ασπρόμαυρος ΖΗΚΟΣ».
