Το κείμενο αυτό γράφτηκε όταν έφυγε. Η αλήθεια και η ουσία του παραμένουν.
Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε το 1930 στη Καβάλα από γονείς καπνεργάτες και τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη Θεσσαλονίκη, όπου δούλευε σαν μικροπωλητής. Αν και σταμάτησε το σχολείο στη δευτέρα Δημοτικού, αυτό δεν τον εμπόδισε να εξελιχθεί σ’ ένα πραγματικά καταπληκτικό συγγραφέα. Έφυγε από τη ζωή στις 20 Νοεμβρίου 2012.
Στη γραφή του ξεχωρίζει η ζωηρή αφήγηση, το χιούμορ του, οι έξυπνοι διάλογοι όπου περιγράφεται η μεταπολεμική και μεταπολιτευτική καθημερινότητα. Το 1985, έγραψε το πρώτο του βιβλίο «Kαλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς», το 1988 το «Xαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε», «Tα κεραμιδιά στάζουν» το 1991, «Tο κλειδί είναι κάτω απ’ το γεράνι» (1996), «Ντομάτα με γεύση μπανάνας» (2001) και πολλά άλλα κείμενα και συνεντεύξεις με πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα.
Ο Χρόνης Μίσσιος ήταν ένας αγωνιστής της Αριστεράς με την κυριολεκτική έννοια του όρου, και σημαντικό στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη.
Συνελήφθηκε το 1947, βασανίσθηκε, καταδικάσθηκε σε θάνατο και περιηγήθηκε σε όλες τις φυλακές των «νικητών» του εμφυλίου και τα «καθαρτήρια»… της χούντας. Από τη Μακρόνησο, τον Άη Στρατή, τις φυλακές Αβέρωφ της Κέρκυρας κτλ.
Από το πρώτο του βιβλίο καθιερώθηκε σαν ένας σημαντικός συγγραφέας στη συνείδηση των ανθρώπων, με ένα λόγο άμεσο, ευθύβολο και αληθινό. Αμέσως μετά τον θάνατο του, πολιτικοί άνδρες και πολιτικές οργανώσεις πλέκουν το εγκώμιο του ως είθισται, με βαρύγδουπα και πολυφορεμένα λόγια θαυμασμού και κολακείας για την προσωπικότητα του Μίσσιου.
Πού ήταν όλοι αυτοί όταν ο Χρόνης Μίσσιος ήταν ακόμη ενεργός, να ζητήσουν τη συμμετοχή του στα κοινά, να ζητήσουν τη πολιτική του συνεργασία, να ακούσουν τις προτάσεις του και να αφουγκραστούν τις ανησυχίες του. Γιατί ο Χρόνης έκανε προτάσεις και όχι επισημάνσεις και καταγγελίες λαϊκίστικες για τη δημιουργία εντυπώσεων.
Το ερώτημα, όμως, είναι πώς θα μπορούσε ο Χρόνης Μίσσιος να συνεργασθεί με αυτούς τους Πολιτικούς που μας κυβερνάνε, όταν ένα από τα «μότο» του λόγου του ήταν ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των μεγάλων ποιητών και ανάξιων Πολιτικών, όπως επίσης ότι η χώρα μας παράγει τα πάντα, ποτέ όμως δεν είχαμε μια ικανή Πολιτική ηγεσία.
Για την τραγική πολιτική κατάσταση των τελευταίων ετών, η άποψη του ήταν ότι, η κοινωνία δείχνει να έχει πάθει εγκεφαλικό, ότι είναι επιτακτική η ανάγκη συνεργασίας και ότι δεν έχουμε ένα στοιχειώδη Πολιτικό πολιτισμό, γιατί τα καθίκια δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους, για το καλό του τόπου.
Πώς θα μπορούσε ο Χρόνης Μίσσιος να συνεργασθεί με αυτούς τους πολιτικούς όταν πίστευε ότι οι μόνοι που έσωσαν τη αθωότητα τους ήταν αυτοί που σκοτωθήκαν νωρίς πριν γίνουν εξουσία.
Ο Χρόνης Μίσσιος δεν κατάφερε να αλλάξει το σύστημα αλλά ούτε αυτό κατάφερε να τον αλλάξει. Αχ βρε Χρόνη, μας άφησες νωρίς και θα μετράμε μόνοι μας τα όνειρα που χάσαμε. Σε ευχαριστούμε για τις αλήθειες που είπες ή μάλλον καλύτερα, σ’ ευχαριστούμε γιατί ποτέ δεν είπες ψέματα.
Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε το 1930 στη Καβάλα από γονείς καπνεργάτες και τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη Θεσσαλονίκη, όπου δούλευε σαν μικροπωλητής. Αν και σταμάτησε το σχολείο στη δευτέρα Δημοτικού, αυτό δεν τον εμπόδισε να εξελιχθεί σ’ ένα πραγματικά καταπληκτικό συγγραφέα. Έφυγε από τη ζωή στις 20 Νοεμβρίου 2012.
Στη γραφή του ξεχωρίζει η ζωηρή αφήγηση, το χιούμορ του, οι έξυπνοι διάλογοι όπου περιγράφεται η μεταπολεμική και μεταπολιτευτική καθημερινότητα. Το 1985, έγραψε το πρώτο του βιβλίο «Kαλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς», το 1988 το «Xαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε», «Tα κεραμιδιά στάζουν» το 1991, «Tο κλειδί είναι κάτω απ’ το γεράνι» (1996), «Ντομάτα με γεύση μπανάνας» (2001) και πολλά άλλα κείμενα και συνεντεύξεις με πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα.
Ο Χρόνης Μίσσιος ήταν ένας αγωνιστής της Αριστεράς με την κυριολεκτική έννοια του όρου, και σημαντικό στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη.
Συνελήφθηκε το 1947, βασανίσθηκε, καταδικάσθηκε σε θάνατο και περιηγήθηκε σε όλες τις φυλακές των «νικητών» του εμφυλίου και τα «καθαρτήρια»… της χούντας. Από τη Μακρόνησο, τον Άη Στρατή, τις φυλακές Αβέρωφ της Κέρκυρας κτλ.
Από το πρώτο του βιβλίο καθιερώθηκε σαν ένας σημαντικός συγγραφέας στη συνείδηση των ανθρώπων, με ένα λόγο άμεσο, ευθύβολο και αληθινό. Αμέσως μετά τον θάνατο του, πολιτικοί άνδρες και πολιτικές οργανώσεις πλέκουν το εγκώμιο του ως είθισται, με βαρύγδουπα και πολυφορεμένα λόγια θαυμασμού και κολακείας για την προσωπικότητα του Μίσσιου.
Πού ήταν όλοι αυτοί όταν ο Χρόνης Μίσσιος ήταν ακόμη ενεργός, να ζητήσουν τη συμμετοχή του στα κοινά, να ζητήσουν τη πολιτική του συνεργασία, να ακούσουν τις προτάσεις του και να αφουγκραστούν τις ανησυχίες του. Γιατί ο Χρόνης έκανε προτάσεις και όχι επισημάνσεις και καταγγελίες λαϊκίστικες για τη δημιουργία εντυπώσεων.
Το ερώτημα, όμως, είναι πώς θα μπορούσε ο Χρόνης Μίσσιος να συνεργασθεί με αυτούς τους Πολιτικούς που μας κυβερνάνε, όταν ένα από τα «μότο» του λόγου του ήταν ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των μεγάλων ποιητών και ανάξιων Πολιτικών, όπως επίσης ότι η χώρα μας παράγει τα πάντα, ποτέ όμως δεν είχαμε μια ικανή Πολιτική ηγεσία.
Για την τραγική πολιτική κατάσταση των τελευταίων ετών, η άποψη του ήταν ότι, η κοινωνία δείχνει να έχει πάθει εγκεφαλικό, ότι είναι επιτακτική η ανάγκη συνεργασίας και ότι δεν έχουμε ένα στοιχειώδη Πολιτικό πολιτισμό, γιατί τα καθίκια δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους, για το καλό του τόπου.
Πώς θα μπορούσε ο Χρόνης Μίσσιος να συνεργασθεί με αυτούς τους πολιτικούς όταν πίστευε ότι οι μόνοι που έσωσαν τη αθωότητα τους ήταν αυτοί που σκοτωθήκαν νωρίς πριν γίνουν εξουσία.
Ο Χρόνης Μίσσιος δεν κατάφερε να αλλάξει το σύστημα αλλά ούτε αυτό κατάφερε να τον αλλάξει. Αχ βρε Χρόνη, μας άφησες νωρίς και θα μετράμε μόνοι μας τα όνειρα που χάσαμε. Σε ευχαριστούμε για τις αλήθειες που είπες ή μάλλον καλύτερα, σ’ ευχαριστούμε γιατί ποτέ δεν είπες ψέματα.
