Μπήκε για τα καλά ο Οκτώβρης, φουριόζος και βροχερός. Το καλοκαίρι που συνήθως εισχωρεί μέσα στον Σεπτέμβρη και πολλές φορές στα «χωρικά ύδατα» του Οκτώβρη μας κουνάει και φέτος το μαντήλι του αποχωρισμού.
Πάρα πολλές οι συναυλίες που έγιναν και φέτος το καλοκαίρι στην Αθήνα και στην επαρχία. Αυτό είναι πολύ καλό και υγειές, αρκεί βέβαια να υπάρχει ένα «επίπεδο» στις παραστάσεις καθώς και μια ικανοποιητική προσέλευση θεατών.
Το μεγαλύτερο κομμάτι των εκδηλώσεων το πήρε και φέτος ένας αριθμός καλλιτεχνών με τα ζεστά ονόματα που κυριαρχούν στον χώρο, όπως ο Μάλαμας, ο Χαρούλης, ο Πασχαλίδης, ο Κότσιρας, ο Θηβαίος, η Ζουγανέλη, η Μποφίλιου και μερικοί άλλοι. Αυτοί οι πρωταγωνιστές και αρκετοί νεώτεροι που ακολουθούν, είναι ευτύχημα ότι υπηρετούν ένα τίμιο, καθαρό και αξιοπρεπές τραγούδι, που ακουμπάει σ’ ένα στέρεο λόγο και πολλές φορές σε ευρηματικές μουσικές συνθέσεις από φρέσκα και ταλαντούχα παιδιά.
Τα μουσικά «πράγματα» που γίνονται σήμερα στις συναυλίες μπορεί σε ποιοτικό επίπεδο να διαφέρουν από εκείνα τα συγκλονιστικά που γινόντουσαν μερικές δεκαετίες πριν, αλλά έχει δημιουργηθεί μία ποιοτική βάση που έχει βάλει τον πήχη αρκετά ψηλά. Τουλάχιστον διαπαιδαγωγείται μουσικά μια γενιά με ένα τραγούδι μέσα σ’ ένα κλίμα διαφορετικό από αυτό της παραλίας, της φτήνιας και του λούμπεν.
Θα ήθελα να σταθώ όμως στις φετινές συναυλίες του Ηρωδείου. Εδώ τα πράγματα πάνε μάλλον άσχημα και το κλίμα αρχίζει να στραβώνει επικίνδυνα. Μέρα παρά μέρα, για να μην πω κάθε μέρα και φανώ υπερβολικός, και μια συναυλία. Όποιος περνάει απ’ έξω τον φωνάζουν να μπει μέσα να τραγουδήσει.
Ο χώρος αυτός αναδύει, εδώ και «αμέτρητα» χρόνια, μία ατμόσφαιρα αισθητικής και πολιτισμού. Είναι ένα κομμάτι από την κουλτούρα και τις καταβολές της ράτσας μας και αποτελεί σημείο αναφοράς της πολιτιστικής καταγωγής μας. Η «άκριτη» εμπορευματοποίηση και οι πολλές άρπα κόλλα διαδικασίες διοργάνωσης, θα καταντήσουν το Ηρώδειο σ’ ένα τουριστικό αναψυκτήριο. Στο τέλος θα βρουν κι έναν κονφερασιέ, σαν τον συγχωρεμένο τον Γιώργο τον Οικονομίδη -στην καλύτερη των περιπτώσεων-, μια μόνιμη ορχήστρα, θα σερβίρουν τυρόπιττα και γρανίτα φράουλα και πιθανόν να κάνουν και δύο παραστάσεις, μία απογευματινή και μία βραδινή.
Όσον αφορά δε στη θεματολογία πολλών παραστάσεων με τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, τις έχουν υπερκαταναλώσει σε όλες τις version. Χατζιδάκις έτσι, Χατζιδάκις αλλιώς, Θεοδωράκης 30 χρόνια πριν, Θεοδωράκης 40 χρόνια πριν, και ούτω καθεξής.
Όλη αυτή η προχειρότητα και η τσαπατσουλιά, δημιουργεί προβλήματα στην ποιότητα των παραστάσεων. Η απουσία της γενικής πρόβας, της «τζενεράλε» όπως ονομάζεται, την προηγούμενη της παράστασης λόγω έλλειψης κενής ημερομηνίας, έχει σαν αποτέλεσμα οι πρόβες να γίνονται σε διάφορα προβάδικα κι έτσι δημιουργούνται προβλήματα ήχου, συγχρονισμού και μη εξοικείωσης με τον φυσικό χώρο.
Είναι κοινό μυστικό ότι είμαστε ένας λαός των υπερβολών, των αντιφάσεων και των ακροτήτων, αλλά όταν πρόκειται για δρώμενα που εξελίσσονται κάτω από τον Παρθενώνα, ίσως του σημαντικότερου μνημείου της ανθρωπότητας, ας είμαστε λίγο περισσότερο προσεκτικοί και ευαίσθητοι.
Πάρα πολλές οι συναυλίες που έγιναν και φέτος το καλοκαίρι στην Αθήνα και στην επαρχία. Αυτό είναι πολύ καλό και υγειές, αρκεί βέβαια να υπάρχει ένα «επίπεδο» στις παραστάσεις καθώς και μια ικανοποιητική προσέλευση θεατών.
Το μεγαλύτερο κομμάτι των εκδηλώσεων το πήρε και φέτος ένας αριθμός καλλιτεχνών με τα ζεστά ονόματα που κυριαρχούν στον χώρο, όπως ο Μάλαμας, ο Χαρούλης, ο Πασχαλίδης, ο Κότσιρας, ο Θηβαίος, η Ζουγανέλη, η Μποφίλιου και μερικοί άλλοι. Αυτοί οι πρωταγωνιστές και αρκετοί νεώτεροι που ακολουθούν, είναι ευτύχημα ότι υπηρετούν ένα τίμιο, καθαρό και αξιοπρεπές τραγούδι, που ακουμπάει σ’ ένα στέρεο λόγο και πολλές φορές σε ευρηματικές μουσικές συνθέσεις από φρέσκα και ταλαντούχα παιδιά.
Τα μουσικά «πράγματα» που γίνονται σήμερα στις συναυλίες μπορεί σε ποιοτικό επίπεδο να διαφέρουν από εκείνα τα συγκλονιστικά που γινόντουσαν μερικές δεκαετίες πριν, αλλά έχει δημιουργηθεί μία ποιοτική βάση που έχει βάλει τον πήχη αρκετά ψηλά. Τουλάχιστον διαπαιδαγωγείται μουσικά μια γενιά με ένα τραγούδι μέσα σ’ ένα κλίμα διαφορετικό από αυτό της παραλίας, της φτήνιας και του λούμπεν.
Θα ήθελα να σταθώ όμως στις φετινές συναυλίες του Ηρωδείου. Εδώ τα πράγματα πάνε μάλλον άσχημα και το κλίμα αρχίζει να στραβώνει επικίνδυνα. Μέρα παρά μέρα, για να μην πω κάθε μέρα και φανώ υπερβολικός, και μια συναυλία. Όποιος περνάει απ’ έξω τον φωνάζουν να μπει μέσα να τραγουδήσει.
Ο χώρος αυτός αναδύει, εδώ και «αμέτρητα» χρόνια, μία ατμόσφαιρα αισθητικής και πολιτισμού. Είναι ένα κομμάτι από την κουλτούρα και τις καταβολές της ράτσας μας και αποτελεί σημείο αναφοράς της πολιτιστικής καταγωγής μας. Η «άκριτη» εμπορευματοποίηση και οι πολλές άρπα κόλλα διαδικασίες διοργάνωσης, θα καταντήσουν το Ηρώδειο σ’ ένα τουριστικό αναψυκτήριο. Στο τέλος θα βρουν κι έναν κονφερασιέ, σαν τον συγχωρεμένο τον Γιώργο τον Οικονομίδη -στην καλύτερη των περιπτώσεων-, μια μόνιμη ορχήστρα, θα σερβίρουν τυρόπιττα και γρανίτα φράουλα και πιθανόν να κάνουν και δύο παραστάσεις, μία απογευματινή και μία βραδινή.
Όσον αφορά δε στη θεματολογία πολλών παραστάσεων με τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, τις έχουν υπερκαταναλώσει σε όλες τις version. Χατζιδάκις έτσι, Χατζιδάκις αλλιώς, Θεοδωράκης 30 χρόνια πριν, Θεοδωράκης 40 χρόνια πριν, και ούτω καθεξής.
Όλη αυτή η προχειρότητα και η τσαπατσουλιά, δημιουργεί προβλήματα στην ποιότητα των παραστάσεων. Η απουσία της γενικής πρόβας, της «τζενεράλε» όπως ονομάζεται, την προηγούμενη της παράστασης λόγω έλλειψης κενής ημερομηνίας, έχει σαν αποτέλεσμα οι πρόβες να γίνονται σε διάφορα προβάδικα κι έτσι δημιουργούνται προβλήματα ήχου, συγχρονισμού και μη εξοικείωσης με τον φυσικό χώρο.
Είναι κοινό μυστικό ότι είμαστε ένας λαός των υπερβολών, των αντιφάσεων και των ακροτήτων, αλλά όταν πρόκειται για δρώμενα που εξελίσσονται κάτω από τον Παρθενώνα, ίσως του σημαντικότερου μνημείου της ανθρωπότητας, ας είμαστε λίγο περισσότερο προσεκτικοί και ευαίσθητοι.
