Πολλές φορές όταν θέλεις να τιμήσεις, να δομήσεις τη διαδρομή και να περιγράψεις μία καλλιτεχνική προσωπικότητα ενός συνθέτη, στιχουργού ή τραγουδιστή παίρνεις ένα κομμάτι χαρτί, ένα μολύβι, φτιάχνεις ένα καφέ, ανάβεις ένα τσιγάρο για συντροφιά -έτσι για να μην ξεχνάς την κακή σου συνήθεια- και αρχίζεις να γράφεις.
Ανακαλείς από την κυτταρική σου μνήμη και τη διαδρομή σου όλα όσα γνωρίζεις για αυτόν, όσα σου έχει πει ο ίδιος εάν τον γνωρίζεις προσωπικά ή είναι φίλος σου, ανοίγεις βιβλία, περιοδικά, ψάχνεις ένθετα από τα CD, τον γυρεύεις σε αποκόμματα από τα αρχεία σου και πάει λέγοντας.
Γράφεις, γράφεις, γράφεις συνέχεια και χωρίς τελειωμό. Πόσα τραγούδια έγραψε ή τραγούδησε, που εμφανίστηκε χρόνο με το χρόνο, τι έχουν δηλώσει άλλοι ομότεχνοί του για αυτόν, σημειώνεις και ορισμένα φάουλ που ενδεχομένως να έκανε για να φανείς λίγο περισσότερο αντικειμενικός. Και όταν νομίζεις ότι έχεις τελειώσει αγχώνεσαι μήπως έχεις ξεχάσει κάτι σημαντικό «λες» και θα σε επιπλήξει κάποιος για την όποια παράληψή σου (κανείς δεν σκοτίζεται για αυτό).
Και ξάφνου πέφτει το μάτι σου σε μία καταπληκτική συνέντευξη της «Καθημερινής», του Γιώργου Νταλάρα στην Τασούλα Επτακοίλη, στις τελευταίες οκτώ γραμμές της οποίας ο Νταλάρας δηλώνει με αυτογνωσία και με δόση μεγαλειώδους αυτοσαρκασμού τα εξής:
«Μ’ αυτό το σώμα, το κάπως κοντό, αλλά ευτυχώς όχι παχύσαρκο και με όσα μαλλάκια μου απομένουν, μ’ αυτή τη φωνή που βγάζει μεσαίες συχνότητες, μ’ αυτή τη μνήμη όσων έχω περάσει κι όσων έχω μάθει, μ’ αυτή τη ψυχή - με όλα αυτά εξακολουθώ να πορεύομαι».
Αυτή η δήλωση του Γιώργου Νταλάρα θεωρώ ότι είναι το περίγραμμα αλλά και η ουσιαστική εκβάθυνση μιας συγκλονιστικής προσωπικότητας που έχει σημαδέψει και έχει στοιχειώσει το βίο μας, την εφηβεία μας, την ενηλικίωσή μας έως και την ωριμότητά μας.
Αυτή η δήλωση ισχυροποιεί την πεποίθηση αλλά θέτει και ένα ερώτημα, ότι πόσο φτωχότερος ή αν θέλετε ολιγότερο πλούσιος θα ήταν ο σύγχρονος μουσικός πολιτισμός χωρίς αυτόν.
Αυτός είναι ο Γιώργος Νταλάρας.
Ανακαλείς από την κυτταρική σου μνήμη και τη διαδρομή σου όλα όσα γνωρίζεις για αυτόν, όσα σου έχει πει ο ίδιος εάν τον γνωρίζεις προσωπικά ή είναι φίλος σου, ανοίγεις βιβλία, περιοδικά, ψάχνεις ένθετα από τα CD, τον γυρεύεις σε αποκόμματα από τα αρχεία σου και πάει λέγοντας.
Γράφεις, γράφεις, γράφεις συνέχεια και χωρίς τελειωμό. Πόσα τραγούδια έγραψε ή τραγούδησε, που εμφανίστηκε χρόνο με το χρόνο, τι έχουν δηλώσει άλλοι ομότεχνοί του για αυτόν, σημειώνεις και ορισμένα φάουλ που ενδεχομένως να έκανε για να φανείς λίγο περισσότερο αντικειμενικός. Και όταν νομίζεις ότι έχεις τελειώσει αγχώνεσαι μήπως έχεις ξεχάσει κάτι σημαντικό «λες» και θα σε επιπλήξει κάποιος για την όποια παράληψή σου (κανείς δεν σκοτίζεται για αυτό).
Και ξάφνου πέφτει το μάτι σου σε μία καταπληκτική συνέντευξη της «Καθημερινής», του Γιώργου Νταλάρα στην Τασούλα Επτακοίλη, στις τελευταίες οκτώ γραμμές της οποίας ο Νταλάρας δηλώνει με αυτογνωσία και με δόση μεγαλειώδους αυτοσαρκασμού τα εξής:
«Μ’ αυτό το σώμα, το κάπως κοντό, αλλά ευτυχώς όχι παχύσαρκο και με όσα μαλλάκια μου απομένουν, μ’ αυτή τη φωνή που βγάζει μεσαίες συχνότητες, μ’ αυτή τη μνήμη όσων έχω περάσει κι όσων έχω μάθει, μ’ αυτή τη ψυχή - με όλα αυτά εξακολουθώ να πορεύομαι».
Αυτή η δήλωση του Γιώργου Νταλάρα θεωρώ ότι είναι το περίγραμμα αλλά και η ουσιαστική εκβάθυνση μιας συγκλονιστικής προσωπικότητας που έχει σημαδέψει και έχει στοιχειώσει το βίο μας, την εφηβεία μας, την ενηλικίωσή μας έως και την ωριμότητά μας.
Αυτή η δήλωση ισχυροποιεί την πεποίθηση αλλά θέτει και ένα ερώτημα, ότι πόσο φτωχότερος ή αν θέλετε ολιγότερο πλούσιος θα ήταν ο σύγχρονος μουσικός πολιτισμός χωρίς αυτόν.
Αυτός είναι ο Γιώργος Νταλάρας.
