Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που δημιούργησε το θέμα της «παρέμβασης» του Γιώργου Νταλάρα στην ενορχήστρωση του έργου του Άκη Πάνου, Θέλω Να Τα Πω, όπως αναρτήθηκε έγκαιρα, με πληρότητα και εγκυρότητα στο www.ogdoo.gr, προσέλκυσε ένα πολύ μεγάλο αριθμό επισκεπτών, με αποτέλεσμα την αποστολή αρκετών διαφορετικών απόψεων.
Θα ήθελα, σαν εκδότης της Όγδοο Ε.Π.Ε, να προβώ σε μια τοποθέτηση με σκοπό όχι να κρίνει εάν η παρέμβαση αυτή είναι καλή ή κακή, αλλά περισσότερο για να τονίσει ότι η κριτική σε ανάλογα μουσικά θέματα πρέπει να είναι απαλλαγμένη από εμπαθείς και περιφρονητικούς χαρακτηρισμούς που μετατρέπονται σε προσωπική επίθεση και προσβολή.
Η κριτική όσο και οξεία να είναι, πιστεύω ότι θα πρέπει να κινείται μέσα στα όρια ενός ατύπως αποδεκτού fair play.
Το www.ogdoo.gr μέσα στον ένα μόλις μήνα λειτουργίας του, κατόρθωσε να αποκτήσει υψηλή επισκεψιμότητα με συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά όπως η γνώση, η ορθή κρίση, η αισθητική και το μεράκι για την καλή μουσική, και αυτός ακριβώς ήταν και είναι ο βασικός στόχος του. Έτσι αρχίζει σιγά-σιγά να δημιουργείται ένα μουσικό forum από ανθρώπους με προσεκτική ματιά και άποψη.
Όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα της «πειραγμένης ενορχήστρωσης» του Γιώργου Νταλάρα, θέλω να επισημάνω ότι η τέχνη αν διατηρεί πάντα τη μαγεία της, την γοητεία της και την ελκυστική διαχρονικότητα της, το οφείλει σε υπερθετικό βαθμό στο γεγονός ότι δεν υπόκειται και δεν υποτάσσεται σε νόμους και σε στερεότυπες νόρμες, καθώς επίσης ότι δεν εγκλωβίζεται σε αγκυλώσεις και περιορισμούς σε προκαθορισμένα όρια.
Την τέχνη πρέπει να την διακρίνει μια πολυμορφία και δυναμική που να προσαρμόζεται σε διαφορετικές αισθητικές και προτιμήσεις. Αυτό που πιθανόν αρέσει σε μένα να μην είναι το απόλυτα σωστό και αυτό που δεν μου αρέσει να μην είναι το απόλυτα λάθος. Άλλωστε ποιος μπορεί να κρίνει αντικειμενικά τι είναι σωστό και τι είναι λάθος και ποιο θεσμικό ή εξωθεσμικό όργανο μπορεί να αποφασίσει γι’ αυτό;
Όταν βρίσκονται πέντε άτομα απέναντι σ’ ένα πίνακα ζωγραφικής μπορεί να υπάρξουν πέντε διαφορετικές απόψεις χωρίς καμιά από τις πέντε να αναιρεί τις υπόλοιπες.
Στο χώρο της παγκόσμιας μουσικής έχουν γίνει άπειρες επανεκτελέσεις σε τραγούδια «διαμάντια» του παρελθόντος χωρίς απαραίτητα όλες να ήταν επιτυχείς.
Κατάφεραν όμως να τα φρεσκάρουν και να τα επικαιροποιήσουν στα αυτιά των ακροατών και να τους δώσουν μια νέα πνοή και δυναμική ύπαρξης στο περιβάλλον των νέων ανθρώπων ,επιμηκύνοντας την διαχρονικότητά τους.
Ο Γιώργος Νταλάρας έχει προσφέρει πολλά, μα πάρα πολλά στο ελληνικό τραγούδι. Για σκεφτείτε για παράδειγμα πόσο κοντύτερο θα ήταν τραγούδι μας χωρίς τον Νταλάρα και την Χαρούλα. Δεν νομίζω λοιπόν ότι του αξίζουν ακραίοι και απαξιωτκοί χαρακτηρισμοί. Αντιθέτως νομίζω ότι του αξίζουν οι όποιες καλοπροαίρετες κριτικές, όσο οξείες και αντίθετες να είναι με τις επιλογές του.
Στη μακροχρόνια πορεία του έχει δημιουργήσει πολλές τομές, έχει τολμήσει πολλά καινούργια πράγματα και έχει επίσης τιμήσει και αναβιώσει πολλά παλαιότερα, που στάθηκε δίπλα τους με σεβασμό αναδεικνύοντας τα και παραδίδοντας τα στις νεότερες γενιές όπως το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ.
Για όλες αυτές τις πρωτοβουλίες του ανέλαβε πλήρως το ρίσκο της αποτυχίας και της κριτικής. Μόνο έτσι πιστεύω μπορείς να πας τα πράγματα δυο βήματα πιο μπροστά και όχι ακολουθώντας τον εύκολο και ασφαλή τρόπο όπως πολλοί άλλοι ομότεχνοι του. Μακάρι ο ίδιος ζήλος για κριτική να υπήρχε για τις επιλογές πολλών άλλων τραγουδιστών όπου μέσα από το κίνητρο της εμπορικότητας και της λατρείας του εφήμερου αλλά κερδοφόρου, έχουν κατακρεουργήσει και αλλοιώσει την ελληνική μουσική αισθητική λες και επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια «άλλη» ελληνική μουσική ιστορία, που μικραίνει επικίνδυνα τον ελληνικό μουσικό πολιτισμό.
Πιστεύω ότι αν ήμασταν λίγο τυχεροί και είχαμε δυο τρεις ακόμη Νταλάρες ,τα πράγματα να ήταν διαφορετικά και ίσως κάτι να είχε σωθεί και θα υπήρχε κάποια ελπίδα για το μουσικό αύριο της χώρας μας.
Με την τοποθέτηση μου αυτή δεν θα επιδιώξω να υιοθετήσω ή να απορρίψω την ενορχηστρωτική παρέμβαση του Γιώργου Νταλάρα στο CD, ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΠΩ.
Θα ήθελα όμως να προτείνω μια «άλλη» διαχείριση κριτικής μέσα στα πλαίσια του οπωσδήποτε δυνατού, που θα τιμά τον κριτή και τον κρινόμενο και που ταυτόχρονα θα αναδεικνύει την υγεία της αντιπαράθεσης στην τέχνη.
Τέλος ας σταθούμε στο σημαντικότερο αποτέλεσμα της έκδοσης αυτού του CD, που είναι ότι ο Γιώργος Νταλάρας κατάφερε μια ηχογράφηση που έγινε πριν 30 χρόνια να την βάλει μέσα σε 150.000 σπίτια, και ένας μεγάλος αριθμός από τους ακροατές να είναι νέα παιδιά που ακούνε τον Νταλάρα να τραγουδά ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ αδιαφορώντας για τις λεπτομέρειες και τις τεχνικές της ενορχήστρωσης.
Θα ήθελα, σαν εκδότης της Όγδοο Ε.Π.Ε, να προβώ σε μια τοποθέτηση με σκοπό όχι να κρίνει εάν η παρέμβαση αυτή είναι καλή ή κακή, αλλά περισσότερο για να τονίσει ότι η κριτική σε ανάλογα μουσικά θέματα πρέπει να είναι απαλλαγμένη από εμπαθείς και περιφρονητικούς χαρακτηρισμούς που μετατρέπονται σε προσωπική επίθεση και προσβολή.
Η κριτική όσο και οξεία να είναι, πιστεύω ότι θα πρέπει να κινείται μέσα στα όρια ενός ατύπως αποδεκτού fair play.
Το www.ogdoo.gr μέσα στον ένα μόλις μήνα λειτουργίας του, κατόρθωσε να αποκτήσει υψηλή επισκεψιμότητα με συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά όπως η γνώση, η ορθή κρίση, η αισθητική και το μεράκι για την καλή μουσική, και αυτός ακριβώς ήταν και είναι ο βασικός στόχος του. Έτσι αρχίζει σιγά-σιγά να δημιουργείται ένα μουσικό forum από ανθρώπους με προσεκτική ματιά και άποψη.
Όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα της «πειραγμένης ενορχήστρωσης» του Γιώργου Νταλάρα, θέλω να επισημάνω ότι η τέχνη αν διατηρεί πάντα τη μαγεία της, την γοητεία της και την ελκυστική διαχρονικότητα της, το οφείλει σε υπερθετικό βαθμό στο γεγονός ότι δεν υπόκειται και δεν υποτάσσεται σε νόμους και σε στερεότυπες νόρμες, καθώς επίσης ότι δεν εγκλωβίζεται σε αγκυλώσεις και περιορισμούς σε προκαθορισμένα όρια.
Την τέχνη πρέπει να την διακρίνει μια πολυμορφία και δυναμική που να προσαρμόζεται σε διαφορετικές αισθητικές και προτιμήσεις. Αυτό που πιθανόν αρέσει σε μένα να μην είναι το απόλυτα σωστό και αυτό που δεν μου αρέσει να μην είναι το απόλυτα λάθος. Άλλωστε ποιος μπορεί να κρίνει αντικειμενικά τι είναι σωστό και τι είναι λάθος και ποιο θεσμικό ή εξωθεσμικό όργανο μπορεί να αποφασίσει γι’ αυτό;
Όταν βρίσκονται πέντε άτομα απέναντι σ’ ένα πίνακα ζωγραφικής μπορεί να υπάρξουν πέντε διαφορετικές απόψεις χωρίς καμιά από τις πέντε να αναιρεί τις υπόλοιπες.
Στο χώρο της παγκόσμιας μουσικής έχουν γίνει άπειρες επανεκτελέσεις σε τραγούδια «διαμάντια» του παρελθόντος χωρίς απαραίτητα όλες να ήταν επιτυχείς.
Κατάφεραν όμως να τα φρεσκάρουν και να τα επικαιροποιήσουν στα αυτιά των ακροατών και να τους δώσουν μια νέα πνοή και δυναμική ύπαρξης στο περιβάλλον των νέων ανθρώπων ,επιμηκύνοντας την διαχρονικότητά τους.
Ο Γιώργος Νταλάρας έχει προσφέρει πολλά, μα πάρα πολλά στο ελληνικό τραγούδι. Για σκεφτείτε για παράδειγμα πόσο κοντύτερο θα ήταν τραγούδι μας χωρίς τον Νταλάρα και την Χαρούλα. Δεν νομίζω λοιπόν ότι του αξίζουν ακραίοι και απαξιωτκοί χαρακτηρισμοί. Αντιθέτως νομίζω ότι του αξίζουν οι όποιες καλοπροαίρετες κριτικές, όσο οξείες και αντίθετες να είναι με τις επιλογές του.
Στη μακροχρόνια πορεία του έχει δημιουργήσει πολλές τομές, έχει τολμήσει πολλά καινούργια πράγματα και έχει επίσης τιμήσει και αναβιώσει πολλά παλαιότερα, που στάθηκε δίπλα τους με σεβασμό αναδεικνύοντας τα και παραδίδοντας τα στις νεότερες γενιές όπως το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ.
Για όλες αυτές τις πρωτοβουλίες του ανέλαβε πλήρως το ρίσκο της αποτυχίας και της κριτικής. Μόνο έτσι πιστεύω μπορείς να πας τα πράγματα δυο βήματα πιο μπροστά και όχι ακολουθώντας τον εύκολο και ασφαλή τρόπο όπως πολλοί άλλοι ομότεχνοι του. Μακάρι ο ίδιος ζήλος για κριτική να υπήρχε για τις επιλογές πολλών άλλων τραγουδιστών όπου μέσα από το κίνητρο της εμπορικότητας και της λατρείας του εφήμερου αλλά κερδοφόρου, έχουν κατακρεουργήσει και αλλοιώσει την ελληνική μουσική αισθητική λες και επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια «άλλη» ελληνική μουσική ιστορία, που μικραίνει επικίνδυνα τον ελληνικό μουσικό πολιτισμό.
Πιστεύω ότι αν ήμασταν λίγο τυχεροί και είχαμε δυο τρεις ακόμη Νταλάρες ,τα πράγματα να ήταν διαφορετικά και ίσως κάτι να είχε σωθεί και θα υπήρχε κάποια ελπίδα για το μουσικό αύριο της χώρας μας.
Με την τοποθέτηση μου αυτή δεν θα επιδιώξω να υιοθετήσω ή να απορρίψω την ενορχηστρωτική παρέμβαση του Γιώργου Νταλάρα στο CD, ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΠΩ.
Θα ήθελα όμως να προτείνω μια «άλλη» διαχείριση κριτικής μέσα στα πλαίσια του οπωσδήποτε δυνατού, που θα τιμά τον κριτή και τον κρινόμενο και που ταυτόχρονα θα αναδεικνύει την υγεία της αντιπαράθεσης στην τέχνη.
Τέλος ας σταθούμε στο σημαντικότερο αποτέλεσμα της έκδοσης αυτού του CD, που είναι ότι ο Γιώργος Νταλάρας κατάφερε μια ηχογράφηση που έγινε πριν 30 χρόνια να την βάλει μέσα σε 150.000 σπίτια, και ένας μεγάλος αριθμός από τους ακροατές να είναι νέα παιδιά που ακούνε τον Νταλάρα να τραγουδά ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ αδιαφορώντας για τις λεπτομέρειες και τις τεχνικές της ενορχήστρωσης.
