Αναφέρομαι στην υπόθεση του Γιώργου Λούκου, τον μέχρι πριν λίγες ημέρες Πρόεδρο και καλλιτεχνικό διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ Α.Ε. του οποίου η θητεία του ετελεύτησε με την ανακοίνωση που έστειλε το υπουργείο πολιτισμού.
Η ανακοίνωση αυτή και η διαδικασία έκδοσης της, ενέπλεξε πολλούς και εξέθεσε ακόμα περισσοτέρους.
Μια διαδικασία με λογία μασημένα, λόγια ψιθυριστά και συλλαβιστά.
Δεν θέλω να μπω στην ουσία της υπόθεσης γιατί βρίσκεται στα χέρια της δικαιοσύνης στο στάδιο της κύριας ανάκρισης ενώ έχει ασκηθεί ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος, κατά τεσσάρων ατόμων συμπεριλαμβανομένου του προέδρου του φεστιβάλ.
Ενώ ο υπουργός πολιτισμού είχε καλέσει μια ομάδα καλλιτεχνών για να συζητήσουν ειλικρινά και έντιμα, ότι το θέμα πρέπει να διερευνηθεί πριν αποφασίσουν για την τύχη του Γιώργου Λούκου, η ανακοίνωση της παύσης είχε ήδη εκδοθεί.
Ο Λούκος στη δέκατη θητεία του είχε αλλάξει όλη τη φυσιογνωμία και τον τρόπο λειτουργείας του φεστιβάλ Αθηνών. Έφερε μια φρεσκάδα και έναν ευρωπαϊκό κοσμοπολιτισμό.
Ακύρωσε τα αραχνιασμένα πρωτόκολλα, άνοιξε τις πόρτες σε ανερχόμενες δυνάμεις της τέχνης, ενώ ταυτόχρονα έκλεινε τις πόρτες σε αρπακτικά μεσαζόντων, εξοικονομώντας τεράστια ποσά που εξασφάλιζαν την βιωσιμότητα του φεστιβάλ.
Τα τελευταία έξι χρόνια εργαζόταν άμισθος, ενώ τα έξοδα των ταξιδιών τα κάλυπτε ο ίδιος (αυτό για την αθεράπευτη Ελληνική καχυποψία, δείχνει ενοχή).
Είχε προτείνει το Ελληνικό φεστιβάλ να μεταφερθεί και σε άλλους χώρους όπως στη Δωδώνη και στους Δελφούς, αλλά έπρεπε να μπλέξει με αρχαιολόγους, Δημάρχους, Νομάρχες, ξαδερφάκια και κουνιάδους και όλα αυτά τα τρελά Ελληνικά.
Αν τα τελευταία δέκα χρόνια δεν ήταν ο «Τσάρος» - όπως τον αποκαλούσαν οι άσπονδοι φίλοι του - στο τιμόνι του φεστιβάλ, ίσως να μην είχε γίνει όλη αυτή η ουσιαστική αισθητική ανάταξη του θεσμού.
Ίσως να μην περνούσαν από το φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου εξαιρετικά μεγάλα ονόματα του παγκοσμίου ρεπερτορίου, όπως η Σιλβί Γκιλέμ, η Μάγκι Μαρέν, η Φαϊρούζ, ο Κέβιν Σπέισι και παραστάσεις, όπως ο Οθέλλος του Τόμας Οστερμάγερ, οι Πέρσες του Ντιμίτερ Γκότσεφ και τόσες άλλες.
Πολλά δε από τα ονόματα που παρέλασαν απ’ το φεστιβάλ, βρισκόταν στο προσωπικό καρνέ του Γιώργου Λούκου και ήταν ευκολότερος ο ερχομός τους και σίγουρα οικονομικότερος.
Ας ελπίσουμε ότι η επιλογή του νέου καλλιτεχνικού Διευθυντή του Φεστιβάλ θα γίνει από ψηλό ράφι και όχι από τη Λαϊκή αγορά γιατί η «φτήνια τρώει τον παρά».
Και ο «παράς» στο συγκεκριμένο σοβαρό θέμα δεν έχει σχέση με τα οικονομικά αλλά με την αισθητική και τον πολιτισμό.
Εύχομαι ο νέος Διευθυντής να γράψει ανάλογη ιστορία με αυτή του Γιώργου Λούκου και να μη γίνει απλώς μια υποσημείωση της ιστορίας.
Με λόγια μασημένα
Η ανακοίνωση αυτή και η διαδικασία έκδοσης της, ενέπλεξε πολλούς και εξέθεσε ακόμα περισσοτέρους.
Μια διαδικασία με λογία μασημένα, λόγια ψιθυριστά και συλλαβιστά.
Δεν θέλω να μπω στην ουσία της υπόθεσης γιατί βρίσκεται στα χέρια της δικαιοσύνης στο στάδιο της κύριας ανάκρισης ενώ έχει ασκηθεί ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος, κατά τεσσάρων ατόμων συμπεριλαμβανομένου του προέδρου του φεστιβάλ.
Ενώ ο υπουργός πολιτισμού είχε καλέσει μια ομάδα καλλιτεχνών για να συζητήσουν ειλικρινά και έντιμα, ότι το θέμα πρέπει να διερευνηθεί πριν αποφασίσουν για την τύχη του Γιώργου Λούκου, η ανακοίνωση της παύσης είχε ήδη εκδοθεί.
Ο Γιώργος Λούκος & το Φεστιβάλ Αθηνών
Ο Λούκος στη δέκατη θητεία του είχε αλλάξει όλη τη φυσιογνωμία και τον τρόπο λειτουργείας του φεστιβάλ Αθηνών. Έφερε μια φρεσκάδα και έναν ευρωπαϊκό κοσμοπολιτισμό.
Ακύρωσε τα αραχνιασμένα πρωτόκολλα, άνοιξε τις πόρτες σε ανερχόμενες δυνάμεις της τέχνης, ενώ ταυτόχρονα έκλεινε τις πόρτες σε αρπακτικά μεσαζόντων, εξοικονομώντας τεράστια ποσά που εξασφάλιζαν την βιωσιμότητα του φεστιβάλ.
Τα τελευταία έξι χρόνια εργαζόταν άμισθος, ενώ τα έξοδα των ταξιδιών τα κάλυπτε ο ίδιος (αυτό για την αθεράπευτη Ελληνική καχυποψία, δείχνει ενοχή).
Είχε προτείνει το Ελληνικό φεστιβάλ να μεταφερθεί και σε άλλους χώρους όπως στη Δωδώνη και στους Δελφούς, αλλά έπρεπε να μπλέξει με αρχαιολόγους, Δημάρχους, Νομάρχες, ξαδερφάκια και κουνιάδους και όλα αυτά τα τρελά Ελληνικά.
Αν τα τελευταία δέκα χρόνια δεν ήταν ο «Τσάρος» - όπως τον αποκαλούσαν οι άσπονδοι φίλοι του - στο τιμόνι του φεστιβάλ, ίσως να μην είχε γίνει όλη αυτή η ουσιαστική αισθητική ανάταξη του θεσμού.
Ίσως να μην περνούσαν από το φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου εξαιρετικά μεγάλα ονόματα του παγκοσμίου ρεπερτορίου, όπως η Σιλβί Γκιλέμ, η Μάγκι Μαρέν, η Φαϊρούζ, ο Κέβιν Σπέισι και παραστάσεις, όπως ο Οθέλλος του Τόμας Οστερμάγερ, οι Πέρσες του Ντιμίτερ Γκότσεφ και τόσες άλλες.
Πολλά δε από τα ονόματα που παρέλασαν απ’ το φεστιβάλ, βρισκόταν στο προσωπικό καρνέ του Γιώργου Λούκου και ήταν ευκολότερος ο ερχομός τους και σίγουρα οικονομικότερος.
Ας ελπίσουμε ότι η επιλογή του νέου καλλιτεχνικού Διευθυντή του Φεστιβάλ θα γίνει από ψηλό ράφι και όχι από τη Λαϊκή αγορά γιατί η «φτήνια τρώει τον παρά».
Και ο «παράς» στο συγκεκριμένο σοβαρό θέμα δεν έχει σχέση με τα οικονομικά αλλά με την αισθητική και τον πολιτισμό.
Εύχομαι ο νέος Διευθυντής να γράψει ανάλογη ιστορία με αυτή του Γιώργου Λούκου και να μη γίνει απλώς μια υποσημείωση της ιστορίας.
