Κυριακή πρωί, βρίσκομαι στον Βόλο, χτυπάει το τηλέφωνο, είναι ο Παναγιώτης Κακαράς από το Ogdoo Music Group.
«Έχω να σου πω κάτι πολύ δυσάρεστο. Πέθανε ο Μάνος Ελευθερίου».
Ξαφνικά, χάνεται ο κόσμος γύρω μου, το περιβάλλον αλλάζει διάσταση, οι άνθρωποι και τα αντικείμενα εξαφανίζονται. Μένω μόνο εγώ άλαλος με τη μορφή του Μάνου στα μάτια μου.
Δεν γράφω και δεν εννοώ για έναν γνωστό, έναν απλό φίλο, ένα συνεργάτη αλλά για ένα λατρεμένο πρόσωπο μέσα από την οικογένειά μου.
Μια διαδρομή τριάντα δυο χρόνων, τα παιδιά μου μεγάλωσαν μαζί του.
Τι να πρωτοθυμηθείς από τις αμέτρητες στιγμές μαζί του. Τις επισκέψεις στο σπίτι μου, αντίστοιχες πολύωρες στο δικό του με καταπληκτικές συζητήσεις διανθισμένες πάντα με το αιχμηρό και καταλυτικό χιούμορ του και τις απίστευτες διηγήσεις του για ιστορίες και γεγονότα της αγαπημένης του Σύρας και της πρώιμης διαδρομής του στην Αθήνα.
Στην οδό Ευελπίδων, βράδια μαγικά στη «Θέμιδα», του Μπαρμπαγιάννη του Μητσάνη όπου ήταν το καθημερινό μας στέκι παρέα με τον Θέμο τον Μάιπα , τον Γιάννη Καραμπεσίνη, τον Γιάννη Σταματίου, τον Νικολόπουλο και τόσους άλλους αγαπημένους φίλους.
Μας μίλαγε για το μεγαλείο της ζωής αλλά και τη βαρβαρότητα του κόσμου.
Για την αναγκαιότητα του θανάτου που επιβεβαιώνει την ύπαρξη μας.
Για το μεγαλείο του έρωτα και για το πένθος των απωλειών.
Όταν μίλαγες μαζί του αισθανόσουν ότι είχες απέναντί σου έναν Άγιο, όχι μόνο με την έννοιά του καλού ανθρώπου αλλά με την είσπραξη μιας Αγιοσύνης και εσωτερικότητας που επικοινωνούσε με το κοσμικό πεδίο.
Ο λόγος του είχε μια λογιότητα αλλά ταυτόχρονα και μια λαϊκότητα και ένα ένστικτο αντίληψης για τα μελλούμενα που έρχονται.
Όταν τον άγγιζες αισθανόσουν ότι άγγιζες το ιμάτιο ενός Αγίου.
Ήταν φτιαγμένος από σπάνια υλικά που δεν τα βρίσκεις πλέον στην αγορά για να φτιαχτεί ένας όμοιος άνθρωπος.
Χθες το πρωί στο Α’ Νεκροταφείο ήταν όλοι εκεί για να τον αποχαιρετίσουν και στα μάτια όλων διέκρινες την οδύνη για την απώλεια ενός δικού τους ανθρώπου. Πάρα πολλοί άνθρωποι τον αγάπησαν και τον λάτρεψαν. Υπήρξαν όμως και ορισμένοι που τον πίκραναν από το επαγγελματικό του περιβάλλον.
Η εντιμότητα και η σεμνότητα που τον διέκρινε μαζί με την έμφυτη ανιδιοτέλειά του, πολλές φορές είχε ως αποτέλεσμα, όταν κάποιες δεκαετίες πριν στο χώρο της δισκογραφίας όπου γινόταν το μεγάλο φαγοπότι, ο Μάνος εισέπραττε μόνο τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι.
Τώρα ακριβέ μου Μάνο, το σπίτι γέμισε με λύπη αλλά η Διαθήκη που μας άφησες μας έχει κάνει πλουσιότερους πολιτιστικά και αισθητικά.
Τα Μαλαματένια λόγια σου, έχουν αφήσει ένα βαθύ και ανεξίτηλο αποτύπωμα στις ψυχές μας.
Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες...
«Έχω να σου πω κάτι πολύ δυσάρεστο. Πέθανε ο Μάνος Ελευθερίου».
Ξαφνικά, χάνεται ο κόσμος γύρω μου, το περιβάλλον αλλάζει διάσταση, οι άνθρωποι και τα αντικείμενα εξαφανίζονται. Μένω μόνο εγώ άλαλος με τη μορφή του Μάνου στα μάτια μου.
Δεν γράφω και δεν εννοώ για έναν γνωστό, έναν απλό φίλο, ένα συνεργάτη αλλά για ένα λατρεμένο πρόσωπο μέσα από την οικογένειά μου.
Μια διαδρομή τριάντα δυο χρόνων, τα παιδιά μου μεγάλωσαν μαζί του.
Τι να πρωτοθυμηθείς από τις αμέτρητες στιγμές μαζί του. Τις επισκέψεις στο σπίτι μου, αντίστοιχες πολύωρες στο δικό του με καταπληκτικές συζητήσεις διανθισμένες πάντα με το αιχμηρό και καταλυτικό χιούμορ του και τις απίστευτες διηγήσεις του για ιστορίες και γεγονότα της αγαπημένης του Σύρας και της πρώιμης διαδρομής του στην Αθήνα.
Στην οδό Ευελπίδων, βράδια μαγικά στη «Θέμιδα», του Μπαρμπαγιάννη του Μητσάνη όπου ήταν το καθημερινό μας στέκι παρέα με τον Θέμο τον Μάιπα , τον Γιάννη Καραμπεσίνη, τον Γιάννη Σταματίου, τον Νικολόπουλο και τόσους άλλους αγαπημένους φίλους.
Μας μίλαγε για το μεγαλείο της ζωής αλλά και τη βαρβαρότητα του κόσμου.
Για την αναγκαιότητα του θανάτου που επιβεβαιώνει την ύπαρξη μας.
Για το μεγαλείο του έρωτα και για το πένθος των απωλειών.
Όταν μίλαγες μαζί του αισθανόσουν ότι είχες απέναντί σου έναν Άγιο, όχι μόνο με την έννοιά του καλού ανθρώπου αλλά με την είσπραξη μιας Αγιοσύνης και εσωτερικότητας που επικοινωνούσε με το κοσμικό πεδίο.
Ο λόγος του είχε μια λογιότητα αλλά ταυτόχρονα και μια λαϊκότητα και ένα ένστικτο αντίληψης για τα μελλούμενα που έρχονται.
Όταν τον άγγιζες αισθανόσουν ότι άγγιζες το ιμάτιο ενός Αγίου.
Ήταν φτιαγμένος από σπάνια υλικά που δεν τα βρίσκεις πλέον στην αγορά για να φτιαχτεί ένας όμοιος άνθρωπος.
Χθες το πρωί στο Α’ Νεκροταφείο ήταν όλοι εκεί για να τον αποχαιρετίσουν και στα μάτια όλων διέκρινες την οδύνη για την απώλεια ενός δικού τους ανθρώπου. Πάρα πολλοί άνθρωποι τον αγάπησαν και τον λάτρεψαν. Υπήρξαν όμως και ορισμένοι που τον πίκραναν από το επαγγελματικό του περιβάλλον.
Η εντιμότητα και η σεμνότητα που τον διέκρινε μαζί με την έμφυτη ανιδιοτέλειά του, πολλές φορές είχε ως αποτέλεσμα, όταν κάποιες δεκαετίες πριν στο χώρο της δισκογραφίας όπου γινόταν το μεγάλο φαγοπότι, ο Μάνος εισέπραττε μόνο τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι.
Τώρα ακριβέ μου Μάνο, το σπίτι γέμισε με λύπη αλλά η Διαθήκη που μας άφησες μας έχει κάνει πλουσιότερους πολιτιστικά και αισθητικά.
Τα Μαλαματένια λόγια σου, έχουν αφήσει ένα βαθύ και ανεξίτηλο αποτύπωμα στις ψυχές μας.
Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες...
