Τώρα θα μου πείτε πώς είναι δυνατόν να είμαστε καλά με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Αλλά δεν βαριέσαι, «μια καλημέρα είναι αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω» όπως γράψανε ο Λοϊζος με τον Χριστοδούλου.
Οι πολιτικοί απ’ όλες τις παρατάξεις το βιολί τους. Ανταλλαγή ύβρεων, μπουρδολογίες παραθυράτες, απαράδεκτες δηλώσεις, εμφύλιες συγκρούσεις, χτυπήματα κάτω από τη μέση. Λες ότι ζουν σε ξένη χώρα. Κάθε μέρα ανακαλύπτονται νέα σκάνδαλα, φρέσκα η κατεψυγμένα, ρεμούλες, ρουσφέτια, διαφθορές και οικονομικά σκάνδαλα. Αλλά στον Κορυδαλλό έχουν μπει μονάχα ελάχιστοι τον αριθμό, έτσι για ξεκάρφωμα.
Στο εξαιρετικό βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη «Περαίωση» (εκδ. Γαβριηλίδη), γράφει ο συγγραφέας ότι «το ελληνικό κράτος είναι η μόνη μαφία παγκοσμίως που κατάφερε να χρεοκοπήσει» και απέναντι σε όλα αυτά ένας λαός που έχει γυρίσει ο ήλιος ανάποδα γι’ αυτούς, γεμάτος προβλήματα, χρέη, φόρους, ανεργία που δεν γνωρίζει τι του ξημερώνει αύριο. Και μέσα σ' αυτό το χάλι που αντιμετωπίζουμε έχουμε και ανεύθυνους τσαμπουκάδες προς τους γείτονες μας χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν την επικινδυνότητα των δηλώσεων σε μια κρίσιμη γεωπολιτική κατάσταση όπου κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει δεόντως τα αποτελέσματα.
Αυτό λοιπόν θυμίζει την κατάσταση λίγους μήνες πριν του Απριλιανού πραξικοπήματος του ’67 όπου οι πολιτικοί δήλωναν ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι η Δημοκρατία είναι θωρακισμένη (ενώ σκοτώνονταν στη Βουλή) και οι συνταγματάρχες την νύχτα της 21ης Απριλίου τους συνέλαβαν με τα σώβρακα.
Σκέφτομαι για τους πολιτικούς μας από όλες τις παρατάξεις, πώς είναι δυνατόν με τέτοιο μίσος, εμπάθεια και απωθημένα που έχουν μεταξύ τους, να συνεννοηθούν και να συνεργαστούν για το καλό αυτού του τόπου.
Μέσα σε όλη αυτή τη γενική μαυρίλα που υπάρχει γύρω μας στο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον, γελάει καμία φορά και το χειλάκι μας κοιτάζοντας στην εφημερίδα κάποια έξυπνη γελοιογραφία. Άμα ρωτήσεις έναν πολιτικό τι είναι πιο οδυνηρό, να τον πετροβολούν συνεχώς με τα άρθρα ή να γλιστρήσει και να φθάσει στην άκρη της πένας ενός γελοιογράφου, θα σου απαντήσει ότι προτιμά τον αρθρογράφο γιατί είναι λιγότερο οδυνηρό.
Θυμάμαι μια γελοιογραφία από τότε που ήμουν παιδί, του Φωκίωνα Δημητριάδη του μεγάλου αυτού γελοιογράφου του ΔΟΛ, όπου αφού κατέβασε ο Κ. Τσάτσος, ο μετέπειτα ακαδημαϊκός και υπουργός, την παράσταση των «Ορνίθων» του Αριστοφάνη, τον ζωγράφισε να σέρνει μια κότα. Και μια άλλη από την Καθημερινή πριν μερικά χρόνια του Ηλία Μακρή όπου έδειχνε την Μαργαρίτα Παπανδρέου να νταντεύει τον Γιωργάκη που είχε αγκαλιά του ένα παιχνίδι που έγραφε ΠΑΣΟΚ και να του λέει «Κοιμήσου αγοράκι μου και μην φοβάσαι, δεν θα αφήσει η μαμά να σου το πάρουν» και ο Γιωργάκης μισοκοιμισμένος να απαντά «Αλήθεια;» .
Μερικές ημέρες πριν τον ερχομό του καινούργιου χρόνου, συνήθως αγοράζουμε νέο ημερολόγιο ανάλογο με την αισθητική μας και τη λειτουργικότητα του. Μια άλλη απαραίτητη ενασχόληση είναι η επικαιροποίηση του τηλεφωνικού μας ευρετηρίου αν και με τα κινητά πλέον, ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι δεν το χρησιμοποιούν πια.
Κάθε χρόνο λέω ότι θα πάρω ένα καινούργιο, όμως στο τέλος μένω μόνο στα λόγια. Κοιτάζω το παλιό, το φθαρμένο, το σακατεμένο από το χρόνο και τις κακουχίες που έχει υποστεί από το ξεφύλλισμά των σελίδων του. Στέκεται πλάι μου ξεβαμμένο μελαγχολικό, κουρασμένο σαν ένας παλιός φίλος, σαν θύμα και αυτό του χρόνου που δεν μπορώ να αποχωριστώ πάρα τα γεράματά του. Το κοιτάζω και μελαγχολώ και οι αναμνήσεις γλυκές ή πικρές τρέχουν από τα μάτια μου και από τη ψυχή μου.
Σκέφτομαι άραγε πόσες χιλιάδες τηλεφωνικές επικοινωνίες, με φίλους, με συγγενείς έχει ακούσει ακουμπισμένο δίπλα στη συσκευή του τηλεφώνου. Πόσες ευχές, πόσους τσακωμούς, πόσα γλυκόλογα, πόσα γέλια αλλά και πόσα κλάματα.
Υπάρχουν ονόματα που τώρα έχουν γίνει ξένοι, που ίσως το ίδιο έχω γίνει κι εγώ γι’ αυτούς, που είναι ζωντανοί αλλά δεν έχουν αφήσει τίποτα στη μνήμη και σβήνω κάποια από αυτά. Υπάρχουν όμως και ονόματα φίλων που έχουν φύγει αλλά αισθάνεσαι σαν να μην έφυγαν ποτέ.
Πώς να σβήσεις από το ευρετήριο το όνομα του Μάνου, του Ανδρέα, του Μιχάλη...
Καλή Χρονιά.
Οι πολιτικοί απ’ όλες τις παρατάξεις το βιολί τους. Ανταλλαγή ύβρεων, μπουρδολογίες παραθυράτες, απαράδεκτες δηλώσεις, εμφύλιες συγκρούσεις, χτυπήματα κάτω από τη μέση. Λες ότι ζουν σε ξένη χώρα. Κάθε μέρα ανακαλύπτονται νέα σκάνδαλα, φρέσκα η κατεψυγμένα, ρεμούλες, ρουσφέτια, διαφθορές και οικονομικά σκάνδαλα. Αλλά στον Κορυδαλλό έχουν μπει μονάχα ελάχιστοι τον αριθμό, έτσι για ξεκάρφωμα.
Στο εξαιρετικό βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη «Περαίωση» (εκδ. Γαβριηλίδη), γράφει ο συγγραφέας ότι «το ελληνικό κράτος είναι η μόνη μαφία παγκοσμίως που κατάφερε να χρεοκοπήσει» και απέναντι σε όλα αυτά ένας λαός που έχει γυρίσει ο ήλιος ανάποδα γι’ αυτούς, γεμάτος προβλήματα, χρέη, φόρους, ανεργία που δεν γνωρίζει τι του ξημερώνει αύριο. Και μέσα σ' αυτό το χάλι που αντιμετωπίζουμε έχουμε και ανεύθυνους τσαμπουκάδες προς τους γείτονες μας χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν την επικινδυνότητα των δηλώσεων σε μια κρίσιμη γεωπολιτική κατάσταση όπου κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει δεόντως τα αποτελέσματα.
Αυτό λοιπόν θυμίζει την κατάσταση λίγους μήνες πριν του Απριλιανού πραξικοπήματος του ’67 όπου οι πολιτικοί δήλωναν ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι η Δημοκρατία είναι θωρακισμένη (ενώ σκοτώνονταν στη Βουλή) και οι συνταγματάρχες την νύχτα της 21ης Απριλίου τους συνέλαβαν με τα σώβρακα.
Σκέφτομαι για τους πολιτικούς μας από όλες τις παρατάξεις, πώς είναι δυνατόν με τέτοιο μίσος, εμπάθεια και απωθημένα που έχουν μεταξύ τους, να συνεννοηθούν και να συνεργαστούν για το καλό αυτού του τόπου.
Μέσα σε όλη αυτή τη γενική μαυρίλα που υπάρχει γύρω μας στο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον, γελάει καμία φορά και το χειλάκι μας κοιτάζοντας στην εφημερίδα κάποια έξυπνη γελοιογραφία. Άμα ρωτήσεις έναν πολιτικό τι είναι πιο οδυνηρό, να τον πετροβολούν συνεχώς με τα άρθρα ή να γλιστρήσει και να φθάσει στην άκρη της πένας ενός γελοιογράφου, θα σου απαντήσει ότι προτιμά τον αρθρογράφο γιατί είναι λιγότερο οδυνηρό.
Θυμάμαι μια γελοιογραφία από τότε που ήμουν παιδί, του Φωκίωνα Δημητριάδη του μεγάλου αυτού γελοιογράφου του ΔΟΛ, όπου αφού κατέβασε ο Κ. Τσάτσος, ο μετέπειτα ακαδημαϊκός και υπουργός, την παράσταση των «Ορνίθων» του Αριστοφάνη, τον ζωγράφισε να σέρνει μια κότα. Και μια άλλη από την Καθημερινή πριν μερικά χρόνια του Ηλία Μακρή όπου έδειχνε την Μαργαρίτα Παπανδρέου να νταντεύει τον Γιωργάκη που είχε αγκαλιά του ένα παιχνίδι που έγραφε ΠΑΣΟΚ και να του λέει «Κοιμήσου αγοράκι μου και μην φοβάσαι, δεν θα αφήσει η μαμά να σου το πάρουν» και ο Γιωργάκης μισοκοιμισμένος να απαντά «Αλήθεια;» .
Μερικές ημέρες πριν τον ερχομό του καινούργιου χρόνου, συνήθως αγοράζουμε νέο ημερολόγιο ανάλογο με την αισθητική μας και τη λειτουργικότητα του. Μια άλλη απαραίτητη ενασχόληση είναι η επικαιροποίηση του τηλεφωνικού μας ευρετηρίου αν και με τα κινητά πλέον, ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι δεν το χρησιμοποιούν πια.
Κάθε χρόνο λέω ότι θα πάρω ένα καινούργιο, όμως στο τέλος μένω μόνο στα λόγια. Κοιτάζω το παλιό, το φθαρμένο, το σακατεμένο από το χρόνο και τις κακουχίες που έχει υποστεί από το ξεφύλλισμά των σελίδων του. Στέκεται πλάι μου ξεβαμμένο μελαγχολικό, κουρασμένο σαν ένας παλιός φίλος, σαν θύμα και αυτό του χρόνου που δεν μπορώ να αποχωριστώ πάρα τα γεράματά του. Το κοιτάζω και μελαγχολώ και οι αναμνήσεις γλυκές ή πικρές τρέχουν από τα μάτια μου και από τη ψυχή μου.
Σκέφτομαι άραγε πόσες χιλιάδες τηλεφωνικές επικοινωνίες, με φίλους, με συγγενείς έχει ακούσει ακουμπισμένο δίπλα στη συσκευή του τηλεφώνου. Πόσες ευχές, πόσους τσακωμούς, πόσα γλυκόλογα, πόσα γέλια αλλά και πόσα κλάματα.
Υπάρχουν ονόματα που τώρα έχουν γίνει ξένοι, που ίσως το ίδιο έχω γίνει κι εγώ γι’ αυτούς, που είναι ζωντανοί αλλά δεν έχουν αφήσει τίποτα στη μνήμη και σβήνω κάποια από αυτά. Υπάρχουν όμως και ονόματα φίλων που έχουν φύγει αλλά αισθάνεσαι σαν να μην έφυγαν ποτέ.
Πώς να σβήσεις από το ευρετήριο το όνομα του Μάνου, του Ανδρέα, του Μιχάλη...
Καλή Χρονιά.
