Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας
Tα νέα έρχονταν και έρχονται βροχηδόν τα τελευταία χρόνια. Στην αρχή «τα λεφτά υπάρχουν», μετά έρχονταν από τα «Ζάππειο 1», «Ζάππειο 2» κλπ., μετά «θα βαράνε νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές»……. Τίποτα δε συνέβη από όλα αυτά εκτός από τους χορούς στο Σύνταγμα από ανθρώπους διψασμένους για αλήθεια, διψασμένους για ζωή και ελπίδα.
Το πάλκο στημένο. Πάντα εκεί. Εκεί και η ορχήστρα και δίπλα η χορωδία να συνοδεύει σε δεύτερες και τρίτες φωνές. Να και ο performer. Εμφανίζεται με το χέρι υψωμένο, πολλές φορές ντυμένος σαν το Διογένη και η νύχτα γίνεται μέρα από τα βεγγαλικά και τους χιλιάδες αναμμένους αναπτήρες. Σηκωμένα πανό με συνθήματα και με εύρυθμες ρίμες για συνοδεία…
Πρωταγωνιστές πάντα οι ίδιοι, αυτοί που θα συνταυτιστούν και με τους επόμενους και θα περιμένουν επαίνους, αξιώματα και αφιερώματα. Και αν δεν τα πάρουν; Θα πάνε με τους μεθεπόμενους ή θα γυρίσουν στους προηγούμενους.
Μιλάνε συνεχώς με στεντόρεια φωνή και χρησιμοποιούν τη λέξη Δημοκρατία και μας υπενθυμίζουν το ενδιαφέρον τους για το λαό. Μιλώντας για τον λαό δεν ξεχωρίζουν αυτούς που κατασπαράζουν καθημερινά τις σάρκες αυτού του τόπου.
Μιλούν για μία Δημοκρατία ραμμένη στα μέτρα τους και στα συμφέροντά τους και για τα δικαιώματα του λαού χωρίς να ενδιαφέρονται εάν τα δικαιώματα αυτά που συνήθως επικαλούνται συγκρούονται με τα δικαιώματα αυτών που δουλεύουν (όχι αυτών που μας δουλεύουν), που παράγουν, που πληρώνουν τους φόρους τους και ζουν χιλιάδες οικογένειες.
Για αυτούς καμία λέξη, κανένα τραγούδι γραμμένο για αυτούς. Καμία ορχήστρα δεν παίζει για αυτούς. Τους ρίχνουμε στην πυρά, τους απαξιώνουμε, τους διαπομπεύουμε, τους αγνοούμε.
Αλλά γιατί να γραφτεί ένα τραγούδι για αυτούς; Αφού δε θα πουλήσει! Η πραγματική αλήθεια δεν πουλάει ποτέ. Μόνο η παραμόρφωσή της πουλάει και το χάιδεμα των αυτιών του κόσμου. Άλλωστε θα στοχοποιούσε και τους ίδιους.
Στις κερκίδες της αρένας εκεί ψηλά ο Καλιγούλας. Κάθε φορά με διαφορετικό πρόσωπο και διαφορετικό χιτώνα. Το χέρι όμως το ίδιο με τον αντίχειρα στραμμένο προς τα κάτω, φωνάζοντας «θάνατος» στους αντιφρονούντες και σπανιότατα ο αντίχειρας να δείχνει προς τα πάνω, έτσι για «ξεκάρφωμα».
Θα υπάρξει και δεύτερη και τρίτη παράσταση γιατί οι πρώτες ήταν ήδη “sold out”. Η λέξη Δημοκρατία χρησιμοποιείται συνεχώς από όλες τις πλευρές, από όλες τις κομματικές δεξαμενές.
Έχει ξεπεράσει η λέξη αυτή σε δημοφιλία και τη συνηθέστερη λέξη της σύγχρονης ελληνικής καθημερινότητας.
Και ο Νιόνιος συνεχίζει:
Τα πόδια μου καήκανε σ’ αυτή την ερημιά
η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ’ αυτιά
μα απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια
μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας
Tα νέα έρχονταν και έρχονται βροχηδόν τα τελευταία χρόνια. Στην αρχή «τα λεφτά υπάρχουν», μετά έρχονταν από τα «Ζάππειο 1», «Ζάππειο 2» κλπ., μετά «θα βαράνε νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές»……. Τίποτα δε συνέβη από όλα αυτά εκτός από τους χορούς στο Σύνταγμα από ανθρώπους διψασμένους για αλήθεια, διψασμένους για ζωή και ελπίδα.
Το πάλκο στημένο. Πάντα εκεί. Εκεί και η ορχήστρα και δίπλα η χορωδία να συνοδεύει σε δεύτερες και τρίτες φωνές. Να και ο performer. Εμφανίζεται με το χέρι υψωμένο, πολλές φορές ντυμένος σαν το Διογένη και η νύχτα γίνεται μέρα από τα βεγγαλικά και τους χιλιάδες αναμμένους αναπτήρες. Σηκωμένα πανό με συνθήματα και με εύρυθμες ρίμες για συνοδεία…
Πρωταγωνιστές πάντα οι ίδιοι, αυτοί που θα συνταυτιστούν και με τους επόμενους και θα περιμένουν επαίνους, αξιώματα και αφιερώματα. Και αν δεν τα πάρουν; Θα πάνε με τους μεθεπόμενους ή θα γυρίσουν στους προηγούμενους.
Μιλάνε συνεχώς με στεντόρεια φωνή και χρησιμοποιούν τη λέξη Δημοκρατία και μας υπενθυμίζουν το ενδιαφέρον τους για το λαό. Μιλώντας για τον λαό δεν ξεχωρίζουν αυτούς που κατασπαράζουν καθημερινά τις σάρκες αυτού του τόπου.
Μιλούν για μία Δημοκρατία ραμμένη στα μέτρα τους και στα συμφέροντά τους και για τα δικαιώματα του λαού χωρίς να ενδιαφέρονται εάν τα δικαιώματα αυτά που συνήθως επικαλούνται συγκρούονται με τα δικαιώματα αυτών που δουλεύουν (όχι αυτών που μας δουλεύουν), που παράγουν, που πληρώνουν τους φόρους τους και ζουν χιλιάδες οικογένειες.
Για αυτούς καμία λέξη, κανένα τραγούδι γραμμένο για αυτούς. Καμία ορχήστρα δεν παίζει για αυτούς. Τους ρίχνουμε στην πυρά, τους απαξιώνουμε, τους διαπομπεύουμε, τους αγνοούμε.
Αλλά γιατί να γραφτεί ένα τραγούδι για αυτούς; Αφού δε θα πουλήσει! Η πραγματική αλήθεια δεν πουλάει ποτέ. Μόνο η παραμόρφωσή της πουλάει και το χάιδεμα των αυτιών του κόσμου. Άλλωστε θα στοχοποιούσε και τους ίδιους.
Στις κερκίδες της αρένας εκεί ψηλά ο Καλιγούλας. Κάθε φορά με διαφορετικό πρόσωπο και διαφορετικό χιτώνα. Το χέρι όμως το ίδιο με τον αντίχειρα στραμμένο προς τα κάτω, φωνάζοντας «θάνατος» στους αντιφρονούντες και σπανιότατα ο αντίχειρας να δείχνει προς τα πάνω, έτσι για «ξεκάρφωμα».
Θα υπάρξει και δεύτερη και τρίτη παράσταση γιατί οι πρώτες ήταν ήδη “sold out”. Η λέξη Δημοκρατία χρησιμοποιείται συνεχώς από όλες τις πλευρές, από όλες τις κομματικές δεξαμενές.
Έχει ξεπεράσει η λέξη αυτή σε δημοφιλία και τη συνηθέστερη λέξη της σύγχρονης ελληνικής καθημερινότητας.
Και ο Νιόνιος συνεχίζει:
Τα πόδια μου καήκανε σ’ αυτή την ερημιά
η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ’ αυτιά
μα απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια
