τη δόση των 36 δισεκατομμυρίων ευρώ, για να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας, για να κερδίσουμε και λίγο χρόνο που μας είναι πολύτιμος μήπως και σηκώσουμε λίγο το κεφάλι.
Κανείς οπωσδήποτε δεν αισθάνεται ευχάριστα, όταν ακούει ή διαβάζει για μέτρα, όπως αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης κατά δυο χρόνια, εκ νέου μειώσεις των συντάξεων από 5-15%, κατάργηση δώρων, μειώσεις αποζημιώσεων και άλλα παρόμοια μέτρα που γονατίζουν ακόμη περισσότερο την ήδη δοκιμασμένη οικονομική αντοχή των απλών ανθρώπων.
Έτσι όμως, όπως τα καταφέραμε, κάτω από την “πολιτική στρατηγική” ανεπαρκών και επικίνδυνων πολιτικών και με την ανοχή ολόκληρης της κοινωνίας (ας μη το αγνοούμε αυτό) κάτι πρέπει να γίνει. Γιατί η ευθύνη είναι συλλογική, με διαφορετικό βέβαια ποσοστό συμμετοχής της κάθε κοινωνικής ομάδας.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι ουσιαστικά η χώρα είναι κλινικά νεκρή, και δεν φταίει γι’ αυτό ούτε η κρίση ούτε το μνημόνιο. Η χωρά μας –τηρουμένων των φωτεινών εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα- ούτε παράγει, ούτε δημιουργεί.
Η βιομηχανία έχει διαλυθεί, οι αγρότες -σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό- ζουν μόνο με τις επιδοτήσεις.
Τα ΑΕΙ και οι πανεπιστημιακοί πατέρες, τους ενδιαφέρει να φυλάττουν μόνο το άσυλο, οι συνδικαλιστές να φυλάττουν μόνο τις συντεχνιακές Θερμοπύλες. Οι Δημόσιοι υπάλληλοι να φυλάττουν τις σφραγίδες τους και τα λαμόγια τις κομπίνες τους. Και όλοι να ζούμε με δανεικά μέσα στην τρελή χαρά.
Τώρα όμως κάτι πρέπει να κάνουμε. Να μην λέμε συνεχώς τι έγινε στο παρελθόν, αλλά τι θα πρέπει να γίνει στο μέλλον.
Η αντιπολίτευση μιλάει συνέχεια για ότι δεν θα πρέπει να γίνει, αλλά δε λέει καμιά λογική, πρακτική και εφαρμόσιμη κουβέντα για ότι θα πρέπει να γίνει. Δε μας λέει ευκρινώς πως θα είναι η επόμενη μέρα, εάν δε ψηφιστούν τα μέτρα και δεν πάρουμε τη δόση.
Γιατί το σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι τι κάνουμε σήμερα, ή το πολύ αύριο, γιατί έτσι κι αλλιώς μακροπρόθεσμα όλοι θα έχουμε πεθάνει, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Κέυνς.
Όταν πάρει φωτιά το σπίτι σου, επειδή η γυναικά σου άφησε ανοιχτή την ηλεκτρική κουζίνα, εκείνη τη στιγμή δεν τη βρίζεις και δεν της φωνάζεις, αλλά τρέχετε και οι δυο μαζί να σβήσετε τη φωτιά και μετά αποδίδετε τις ευθύνες.
Κανένα σημερινό πρόβλημα, όχι μονό που να αφορά την Ελλάδα, αλλά που αφορά όλο τον κόσμο, δε λύνεται με πολιτικά ιδεολογικά εργαλεία που φτιάχτηκαν με συνταγές άλλων εποχών και άλλων δεδομένων. Τα οικονομικά και τα κοινωνικά προβλήματα λύνονται με τις οδηγίες και το μόχθο άξιων πολιτικών, καθαρών, με γνώση, βούληση και προπάντων με αίσθημα αγάπης προς την πατρίδα και απαλλαγμένων από κομματικές αγκυλώσεις και ιδεολογικά βαρίδια.
Η ψήφιση των σκληρών αυτών μέτρων είναι σαν το φάρμακο που είναι πικρό και ανυπόφορο, αλλά είναι όμως απαραίτητο και σου παρέχει ένα πιθανό συγκριτικό πλεονέκτημα θεραπείας συνοδευμένο, βέβαια, πάντα από δυσάρεστες παρενέργειες.
Ας ελπίσουμε (με επιφύλαξη πάντα), ότι κάτι μπορεί να γίνει για το καλό αυτού του ταλαιπωρημένου τόπου.
