Ο Όρσον Ουέλς είχε χαρακτηρισθεί σαν «Παιδί Θαύμα» καθώς σε ηλικία 2 ετών μπορούσε να συνομιλεί σαν ενήλικας, στα τρία του πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή και στα δέκα μάγευε το κοινό στη παράσταση «Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι» όπου έπαιζε και τους δύο ρόλους ταυτόχρονα.
Από πολύ νωρίς είχε καταθέσει τα διαπιστευτήρια της έντονης προσωπικότητάς του, της ευφυΐας του και της δημιουργικότητάς του όταν στη ραδιοφωνική εκπομπή «Ο πόλεμος των κόσμων» το 1938 σε ηλικία 23 ετών δημιούργησε απίστευτο πανικό στην Αμερική με την είσοδο των εξωγήινων με τέτοιο φυσικό τρόπο που έβγαλε εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους.
Κυρίαρχο όμως γεγονός στην καριέρα του ήταν η ταινία «Πολίτης Κέιν» η οποία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ένα κινηματογραφικό φιλοσοφικό δοκίμιο. Ο «Πολίτης Κέιν» σε ψηφοφορία του 1998 από το (A.F.I) Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ψηφίστηκε ως η καλύτερη ταινία όλων των εποχών αφήνοντας τον «Νονό» (1972) του Φράνσις Φορντ Κόπολα στη δεύτερη θέση.
Η λίστα περιλάμβανε 100 ταινίες και τη συνέταξαν 1.500 δημιουργοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, συγγραφείς και άλλοι παράγοντες της Αμερικανικής και Ευρωπαϊκής βιομηχανίας του Κινηματογράφου.
Φέτος η ταινία γίνεται 75 ετών και είχε κάνει πρεμιέρα την 1η Μαΐου του 1941 στο «R.K.O Palace Theater» της Νέας Υόρκης.
Πέρυσι σύμφωνα με τα αποτελέσματα δημοσκόπησης του BBC όπου συμμετείχαν κριτικοί κινηματογράφου από όλο τον κόσμο, ανακηρύχθηκε η καλύτερη Αμερικανική ταινία όλων των εποχών.
Η ταινία αναφέρεται σε ένα πραγματικό πρόσωπο, στον μεγιστάνα των ΜΜΕ και ένα γνήσιο σύμβολο του καπιταλισμού, τον Rudolph Crist.
Μια ομάδα δημοσιογράφων προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τα τελευταία λόγια του Τσάρλς Φόστερ Κέιν, ενός εκατομμυριούχου εκδότη εφημερίδας. Η τελευταία λέξη του Κέιν ήταν Rosebud (Ροδανθός) γίνεται αφορμή πολλών αναζητήσεων και ερμηνειών.
Σ’ αυτή τη μεγαλειώδη ταινία του Όρσον Ουέλς, κυριαρχεί μια πρωτοποριακή κινηματογραφική τεχνική. Για πρώτη φορά γίνεται συστηματική χρήση του «βάθους πεδίου», του «Πλάνου Σεκάνς» μέσα από τη λειτουργία της, της Αξονικής σκηνοθεσίας.
Ευρηματική αξιοποίηση γωνιών λήψης και λάμψης από χαμηλή θέση για να τονισθεί το μέγεθος της ισχύος του ήρωα.
Για πρώτη φορά στον κινηματογράφο ο χρόνος δεν αποτελεί τον καθοδηγητικό άξονα των γεγονότων. Το παρελθόν διασπάται σε δραματικά αυτάρκεις σεκάνς που αναδιαρθρώνονται σύμφωνα με τις ψυχολογικές ανάγκες της αφήγησης και όχι σύμφωνα με την Αριστοτελική λογική.
Υπεισέρχεται στην εσωτερική πολυπλοκότητα του ανθρώπινου ψυχισμού, ψάχνοντας να βρει απαντήσεις σε αιωρούμενα ερωτήματα του εσωτερικού σύμπαντος της ταλαιπωρημένης ανθρώπινης ύπαρξης.
Στην ταινία αναδύεται έντονα η αναζήτηση του νοήματος της ζωής, η απαξίωση του χρήματος των πλουσίων, η κριτική για το Αμερικάνικο όνειρο, η κυνικότητα, αλλά ταυτόχρονα και η ευαισθησία του ανθρώπου.
Επίσης η νοσταλγία της νιότης (τα γηρατειά είναι η μόνιμη ανίατη ασθένεια), ο λαϊκισμός των πολιτικών και η επίδραση του τύπου.
Θα ήθελα να προτείνω στα νέα παιδιά να δουν οπωσδήποτε αυτή την ταινία, η οποία θα διαμορφώσει θετικά την κινηματογραφική τους αισθητική και στην διαδρομή της ζωής τους ίσως να είναι η ταινία που θα έχουν δει περισσότερο από μια φορά.
Από πολύ νωρίς είχε καταθέσει τα διαπιστευτήρια της έντονης προσωπικότητάς του, της ευφυΐας του και της δημιουργικότητάς του όταν στη ραδιοφωνική εκπομπή «Ο πόλεμος των κόσμων» το 1938 σε ηλικία 23 ετών δημιούργησε απίστευτο πανικό στην Αμερική με την είσοδο των εξωγήινων με τέτοιο φυσικό τρόπο που έβγαλε εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους.
Κυρίαρχο όμως γεγονός στην καριέρα του ήταν η ταινία «Πολίτης Κέιν» η οποία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ένα κινηματογραφικό φιλοσοφικό δοκίμιο. Ο «Πολίτης Κέιν» σε ψηφοφορία του 1998 από το (A.F.I) Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ψηφίστηκε ως η καλύτερη ταινία όλων των εποχών αφήνοντας τον «Νονό» (1972) του Φράνσις Φορντ Κόπολα στη δεύτερη θέση.
Η λίστα περιλάμβανε 100 ταινίες και τη συνέταξαν 1.500 δημιουργοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, συγγραφείς και άλλοι παράγοντες της Αμερικανικής και Ευρωπαϊκής βιομηχανίας του Κινηματογράφου.
Φέτος η ταινία γίνεται 75 ετών και είχε κάνει πρεμιέρα την 1η Μαΐου του 1941 στο «R.K.O Palace Theater» της Νέας Υόρκης.
Πέρυσι σύμφωνα με τα αποτελέσματα δημοσκόπησης του BBC όπου συμμετείχαν κριτικοί κινηματογράφου από όλο τον κόσμο, ανακηρύχθηκε η καλύτερη Αμερικανική ταινία όλων των εποχών.
Η ταινία αναφέρεται σε ένα πραγματικό πρόσωπο, στον μεγιστάνα των ΜΜΕ και ένα γνήσιο σύμβολο του καπιταλισμού, τον Rudolph Crist.
Μια ομάδα δημοσιογράφων προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τα τελευταία λόγια του Τσάρλς Φόστερ Κέιν, ενός εκατομμυριούχου εκδότη εφημερίδας. Η τελευταία λέξη του Κέιν ήταν Rosebud (Ροδανθός) γίνεται αφορμή πολλών αναζητήσεων και ερμηνειών.
Σ’ αυτή τη μεγαλειώδη ταινία του Όρσον Ουέλς, κυριαρχεί μια πρωτοποριακή κινηματογραφική τεχνική. Για πρώτη φορά γίνεται συστηματική χρήση του «βάθους πεδίου», του «Πλάνου Σεκάνς» μέσα από τη λειτουργία της, της Αξονικής σκηνοθεσίας.
Ευρηματική αξιοποίηση γωνιών λήψης και λάμψης από χαμηλή θέση για να τονισθεί το μέγεθος της ισχύος του ήρωα.
Για πρώτη φορά στον κινηματογράφο ο χρόνος δεν αποτελεί τον καθοδηγητικό άξονα των γεγονότων. Το παρελθόν διασπάται σε δραματικά αυτάρκεις σεκάνς που αναδιαρθρώνονται σύμφωνα με τις ψυχολογικές ανάγκες της αφήγησης και όχι σύμφωνα με την Αριστοτελική λογική.
Υπεισέρχεται στην εσωτερική πολυπλοκότητα του ανθρώπινου ψυχισμού, ψάχνοντας να βρει απαντήσεις σε αιωρούμενα ερωτήματα του εσωτερικού σύμπαντος της ταλαιπωρημένης ανθρώπινης ύπαρξης.
Στην ταινία αναδύεται έντονα η αναζήτηση του νοήματος της ζωής, η απαξίωση του χρήματος των πλουσίων, η κριτική για το Αμερικάνικο όνειρο, η κυνικότητα, αλλά ταυτόχρονα και η ευαισθησία του ανθρώπου.
Επίσης η νοσταλγία της νιότης (τα γηρατειά είναι η μόνιμη ανίατη ασθένεια), ο λαϊκισμός των πολιτικών και η επίδραση του τύπου.
Θα ήθελα να προτείνω στα νέα παιδιά να δουν οπωσδήποτε αυτή την ταινία, η οποία θα διαμορφώσει θετικά την κινηματογραφική τους αισθητική και στην διαδρομή της ζωής τους ίσως να είναι η ταινία που θα έχουν δει περισσότερο από μια φορά.
