Από μικρό παιδί όταν ήμουν και έβλεπα ταινίες με καουμπόηδες και Ινδιάνους, πάντα έπαιρνα το μέρος των Ινδιάνων κόντρα στην τάση που επικρατούσε να ζητωκραυγάζουν οι θεατές όταν ορμούσαν οι «Λευκοί» πάνω στους «Κοκκινομούρηδες».
Αφορμή για την καουμπόικη αυτή εισαγωγή, μου δίνει μία είδηση που διάβασα στο διαδίκτυο που έρχεται από τη βόρεια Ντακότα ότι στην περιοχή διεξάγονται βίαιες συγκρούσεις μεταξύ αστυνομικών και Ινδιάνων της περιοχής, επειδή οι τελευταίοι διεκδικούν τη ματαίωση της κατασκευής του Dakota Access Pipeline μήκους 1.885 χιλιομέτρων που θα μεταφέρει περίπου 470.000 βαρέλια πετρέλαιο την ημέρα από τα δυτικά της Βόρειας Ντακότα και μέσω της Νότιας στην Αϊόβα.
Ο αγωγός θα περνάει κάτω από τον ποταμό Μιζούρι που είναι το φυσικό σύνορο στον καταυλισμό των Σιού στη Βόρεια Ντακότα.
Οι Ινδιάνοι υποστηρίζουν ότι εάν γίνει ο αγωγός θα βεβηλωθούν τα ιερά χώματα και οι τάφοι των προγόνων τους και ότι υπάρχει κίνδυνος να μολυνθεί το πόσιμο νερό.
Οι αστυνομικοί ψέκασαν τους διαδηλωτές - που ήταν μέσα στο ποτάμι χωρίς να απειλούν κανέναν - με spray πιπεριού, τους πυροβόλησαν με πιστόλια taser, συνέλαβαν Ινδιάνους και τους έκλεισαν μέσα σε κλουβιά σκύλων.
1.300.000 άνθρωποι έχουν εκφράσει τη συμπαράστασή τους στους Ινδιάνους ενώ πολλές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν συμπαραταχθεί μαζί τους.
Για αυτούς που γνωρίζουν σχετικά καλά την ιστορία είναι γνωστό ότι μεγαλύτερη γενοκτονία με 100.000.000 θύματα είναι αυτή των Ινδιάνων όπως αναφέρεται στα βιβλία τoυ David Stannard Holocaust, του Bartolomé de las Casas, του Eduardo Galeano και πολλών άλλων.
Οι Ινδιάνοι κατηγορούντο από την Χριστιανική Καθολική θρησκεία ως ασκητές μαγείας και ως φανατικοί ειδωλολάτρες.
Η μεγάλη αυτή γενοκτονία της πολιτισμένης Δύσης ήταν προϊόν της διεκδίκησης του πλούτου, της τυφλής πίστης στα λόγια της εκκλησίας και του πουριτανισμού που έκανε τον απαίδευτο «Ευρωπαϊκό Πολιτισμό» και μετέπειτα «Αμερικανικό» να καταδιώξει σαν δαίμονες τους Ινδιάνους και να τους εξοντώσει.
Η Αμερική χρησιμοποίησε αριστοτεχνικά και Γκεμπελικά τις παραγωγές ταινιών Western του Hollywood για να ποδηγετήσει τη κοινή γνώμη σε αντίστροφο δρόμο εν σχέση με την ιστορία, φτιάχνοντας ταινίες όπου οι λευκοί ήταν οι «καλοί» και οι ερυθρόδερμοι οι «κακοί».
Σε αυτή την αλλοίωση της ιστορίας «τσίμπησαν» αμέσως οι Αμερικανοί (οποία απορία) αλλά εν πολλοίς και οι Ευρωπαίοι.
Βέβαια πώς να πείσεις ένα μικρό παιδί που έβλεπε τις ταινίες όπου από τη μία πλευρά ήταν οι «λευκοί», ψηλοί, ξανθοί, φρεσκοξυρισμένοι, ατσαλάκωτοι, γυαλισμένοι και «γενναίοι» και από την άλλη οι «ερυθρόδερμοι», ξυπόλυτοι πάνω σε ξεσέλωτα άλογα, μπογιατισμένοι, άγριοι και αιμοσταγείς.
Μόνο μία ταινία (Broken Arrow) με τον James Steward το 1950 τόλμησε να παρουσιάσει τους Ινδιάνους σαν έντιμους αγωνιστές που κρατούν το λόγο της τιμής τους όταν συμφωνούν για ειρήνη.
Η συγκεκριμένη όμως ταινία δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία γιατί δεν προωθήθηκε ιδιαίτερα από το κινηματογραφικό κατεστημένο επειδή παρουσίαζε τους Ινδιάνους όχι ως αδίσταχτους και πολεμοχαρής που πολεμούν τους «φιλήσυχους Αμερικανούς» αλλά ως έντιμους αγωνιστές που όταν καπνίζουν την «πίπα της Ειρήνης» πετάνε στο χώμα το τσεκούρι του πολέμου.
Αντίθετα με τις Αμερικάνικες καουμπόικες ταινίες, οι αντίστοιχες Ιταλικές οι λεγόμενες «western Spaghetti», που έκαναν θραύση τη δεκαετία του ‘60 και του ’70 απέφυγαν επιμελώς να δείχνουν μάχες μεταξύ Ινδιάνων και καουμπόηδων. Η θεματολογία στις Spaghetti ταινίες που διαδραματίζεται σε απομονωμένες, άνυδρες, ερημικές περιοχές, ξεχασμένες από τη φύση και τους ανθρώπους, είναι διαφορετική.
Εκεί συναντάς άπλυτους, αξύριστους, αντικοινωνικούς τύπους με βεβαρημένο μητρώο να συμμετέχουν σε μάχες μεταξύ συμμοριών ενώ στο τέλος η επέμβαση του «καλού» τους καθαρίζει όλους.
Στις ταινίες αυτές αναστέλλονται και ορισμένες τεχνικές σταθερές όπως για παράδειγμα το εξάσφαιρο colt να πυροβολεί οκτώ φορές, όπως επίσης με ένα πυροβολισμό να πέφτουν δύο - τρεις από τα άλογα.
Ήταν μία εποχή στη δεκαετία του ’60 όπου οι νέοι εκεί που μιλούσαν για Φελίνι και Μπέργκμαν από την άλλη σχολίαζαν τα Spaghetti westerns.
Υπήρχαν πάντως και ορισμένα αξιόλογα westerns σε σκηνοθεσία Sergio Leone με την υπέροχη μουσική του Ennio Morricone όπως η «Μονομαχία στο Ελ Πάσο» και «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» όπου γλύκαναν τη μετριότητα των Spaghetti. Τουλάχιστον σε αυτά τα westerns δεν υπήρξε αλλοίωση της ιστορίας των Ινδιάνων στις μάχες με τους λευκούς ούτε απόκρυψη της γενοκτονίας των.
Ίσως η νεανική μου διαίσθηση με έκανε να μην υποστηρίζω ποτέ τους καουμπόηδες όταν εξόντωναν τους Ινδιάνους ή πιθανόν επειδή πάντα υποστήριζα τους «outsiders».
Ίσως γιατί πίστευα και πιστεύω ότι η πραγματική ιστορία γράφεται από τους ηττημένους γιατί αυτοί καταλαβαίνουν καλύτερα ότι αυτός ο κόσμος βαδίζει σε λάθος δρόμο.
Αφορμή για την καουμπόικη αυτή εισαγωγή, μου δίνει μία είδηση που διάβασα στο διαδίκτυο που έρχεται από τη βόρεια Ντακότα ότι στην περιοχή διεξάγονται βίαιες συγκρούσεις μεταξύ αστυνομικών και Ινδιάνων της περιοχής, επειδή οι τελευταίοι διεκδικούν τη ματαίωση της κατασκευής του Dakota Access Pipeline μήκους 1.885 χιλιομέτρων που θα μεταφέρει περίπου 470.000 βαρέλια πετρέλαιο την ημέρα από τα δυτικά της Βόρειας Ντακότα και μέσω της Νότιας στην Αϊόβα.
Ο αγωγός θα περνάει κάτω από τον ποταμό Μιζούρι που είναι το φυσικό σύνορο στον καταυλισμό των Σιού στη Βόρεια Ντακότα.
Οι Ινδιάνοι υποστηρίζουν ότι εάν γίνει ο αγωγός θα βεβηλωθούν τα ιερά χώματα και οι τάφοι των προγόνων τους και ότι υπάρχει κίνδυνος να μολυνθεί το πόσιμο νερό.
Οι αστυνομικοί ψέκασαν τους διαδηλωτές - που ήταν μέσα στο ποτάμι χωρίς να απειλούν κανέναν - με spray πιπεριού, τους πυροβόλησαν με πιστόλια taser, συνέλαβαν Ινδιάνους και τους έκλεισαν μέσα σε κλουβιά σκύλων.
1.300.000 άνθρωποι έχουν εκφράσει τη συμπαράστασή τους στους Ινδιάνους ενώ πολλές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν συμπαραταχθεί μαζί τους.
Για αυτούς που γνωρίζουν σχετικά καλά την ιστορία είναι γνωστό ότι μεγαλύτερη γενοκτονία με 100.000.000 θύματα είναι αυτή των Ινδιάνων όπως αναφέρεται στα βιβλία τoυ David Stannard Holocaust, του Bartolomé de las Casas, του Eduardo Galeano και πολλών άλλων.
Οι Ινδιάνοι κατηγορούντο από την Χριστιανική Καθολική θρησκεία ως ασκητές μαγείας και ως φανατικοί ειδωλολάτρες.
Η μεγάλη αυτή γενοκτονία της πολιτισμένης Δύσης ήταν προϊόν της διεκδίκησης του πλούτου, της τυφλής πίστης στα λόγια της εκκλησίας και του πουριτανισμού που έκανε τον απαίδευτο «Ευρωπαϊκό Πολιτισμό» και μετέπειτα «Αμερικανικό» να καταδιώξει σαν δαίμονες τους Ινδιάνους και να τους εξοντώσει.
Η Αμερική χρησιμοποίησε αριστοτεχνικά και Γκεμπελικά τις παραγωγές ταινιών Western του Hollywood για να ποδηγετήσει τη κοινή γνώμη σε αντίστροφο δρόμο εν σχέση με την ιστορία, φτιάχνοντας ταινίες όπου οι λευκοί ήταν οι «καλοί» και οι ερυθρόδερμοι οι «κακοί».
Σε αυτή την αλλοίωση της ιστορίας «τσίμπησαν» αμέσως οι Αμερικανοί (οποία απορία) αλλά εν πολλοίς και οι Ευρωπαίοι.
Βέβαια πώς να πείσεις ένα μικρό παιδί που έβλεπε τις ταινίες όπου από τη μία πλευρά ήταν οι «λευκοί», ψηλοί, ξανθοί, φρεσκοξυρισμένοι, ατσαλάκωτοι, γυαλισμένοι και «γενναίοι» και από την άλλη οι «ερυθρόδερμοι», ξυπόλυτοι πάνω σε ξεσέλωτα άλογα, μπογιατισμένοι, άγριοι και αιμοσταγείς.
Μόνο μία ταινία (Broken Arrow) με τον James Steward το 1950 τόλμησε να παρουσιάσει τους Ινδιάνους σαν έντιμους αγωνιστές που κρατούν το λόγο της τιμής τους όταν συμφωνούν για ειρήνη.
Η συγκεκριμένη όμως ταινία δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία γιατί δεν προωθήθηκε ιδιαίτερα από το κινηματογραφικό κατεστημένο επειδή παρουσίαζε τους Ινδιάνους όχι ως αδίσταχτους και πολεμοχαρής που πολεμούν τους «φιλήσυχους Αμερικανούς» αλλά ως έντιμους αγωνιστές που όταν καπνίζουν την «πίπα της Ειρήνης» πετάνε στο χώμα το τσεκούρι του πολέμου.
Αντίθετα με τις Αμερικάνικες καουμπόικες ταινίες, οι αντίστοιχες Ιταλικές οι λεγόμενες «western Spaghetti», που έκαναν θραύση τη δεκαετία του ‘60 και του ’70 απέφυγαν επιμελώς να δείχνουν μάχες μεταξύ Ινδιάνων και καουμπόηδων. Η θεματολογία στις Spaghetti ταινίες που διαδραματίζεται σε απομονωμένες, άνυδρες, ερημικές περιοχές, ξεχασμένες από τη φύση και τους ανθρώπους, είναι διαφορετική.
Εκεί συναντάς άπλυτους, αξύριστους, αντικοινωνικούς τύπους με βεβαρημένο μητρώο να συμμετέχουν σε μάχες μεταξύ συμμοριών ενώ στο τέλος η επέμβαση του «καλού» τους καθαρίζει όλους.
Στις ταινίες αυτές αναστέλλονται και ορισμένες τεχνικές σταθερές όπως για παράδειγμα το εξάσφαιρο colt να πυροβολεί οκτώ φορές, όπως επίσης με ένα πυροβολισμό να πέφτουν δύο - τρεις από τα άλογα.
Ήταν μία εποχή στη δεκαετία του ’60 όπου οι νέοι εκεί που μιλούσαν για Φελίνι και Μπέργκμαν από την άλλη σχολίαζαν τα Spaghetti westerns.
Υπήρχαν πάντως και ορισμένα αξιόλογα westerns σε σκηνοθεσία Sergio Leone με την υπέροχη μουσική του Ennio Morricone όπως η «Μονομαχία στο Ελ Πάσο» και «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» όπου γλύκαναν τη μετριότητα των Spaghetti. Τουλάχιστον σε αυτά τα westerns δεν υπήρξε αλλοίωση της ιστορίας των Ινδιάνων στις μάχες με τους λευκούς ούτε απόκρυψη της γενοκτονίας των.
Ίσως η νεανική μου διαίσθηση με έκανε να μην υποστηρίζω ποτέ τους καουμπόηδες όταν εξόντωναν τους Ινδιάνους ή πιθανόν επειδή πάντα υποστήριζα τους «outsiders».
Ίσως γιατί πίστευα και πιστεύω ότι η πραγματική ιστορία γράφεται από τους ηττημένους γιατί αυτοί καταλαβαίνουν καλύτερα ότι αυτός ο κόσμος βαδίζει σε λάθος δρόμο.
