που κάποια στιγμή θα ζητήσουν και σύνταξη αντιστασιακών. Πριν από λίγες ημέρες συμπληρώθηκαν 19 χρόνια από την ημέρα που «έφυγε» από κοντά μας ο Μάνος Χατζιδάκις. Απ’ ότι φαίνεται η πληγή από τη μεγάλη αυτή απώλεια δεν πρόκειται να επουλωθεί ποτέ. Ο ιστορικός του μέλλοντος ο οποίος θα κληθεί να καταγράψει με μία επιστημονική «εν τω βάθη» ενδοσκόπηση τη προσωπικότητα του Μάνου, σίγουρα θα δυσκολευτεί να του προσδώσει μία και μοναδική ιδιότητα. Θα πρέπει να τον τιτλοφορήσει σαν Συνθέτη; Μουσικό; Μαέστρο; Ποιητή; Διανοητή; Στοχαστή; Συγγραφέα; Ή θα πρέπει να εφεύρει κάποια νέα λέξη – ιδιότητα που να προσεγγίζει συνθετικά τις παραπάνω; Δεν είναι τυχαίο ότι παραμένει επίκαιρος, νέος, φρέσκος, ανεπηρέαστος από προκαταλήψεις, εμμονές, αγκυλώσεις, ισορροπίες συμβιβασμού και όλα αυτά που αλυσοδένουν με βαρίδια την κοινωνία, την πολιτική και τον πολιτισμό και δεν μπορούμε να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Ακόμη και για το καυτό θέμα των ημερών, της ΕΡΤ, πριν χρόνια το 1984 είχε δηλώσει σε μία συνέντευξή του στη Μαρία Ρεζάν για την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ.
Τον ρώτησε η Ρεζάν: «Σκεφτήκατε ποτέ, να εισηγηθείτε να διαλυθεί η ΕΡΤ και να αρχίσει απ’ την αρχή;»
Και απάντησε ο Χατζιδάκις: «Και αυτό θα το εισηγούμην αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς την ΕΡΤ. Θα πεθάνουν αν δεν τους δώσεις εκείνο, για το οποίο θα μπορούν να διαμαρτύρονται. Η ΕΡΤ είναι πολύτιμη γιατί δίδει στον Ελληνικό λαό την ευκαιρία να διαμαρτύρεται και να λέει: τι αίσχος που είναι η ΕΡΤ. Η αντιπολίτευση διαμαρτύρεται γιατί δεν της δίνουν περισσότερο χρόνο, οι άλλοι γιατί δεν τους δίνουν περισσότερη Δυναστεία, οι άλλοι γιατί υπάρχει η Δυναστεία και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Η ΕΡΤ είναι ένα απαραίτητο φάρμακο για να ζούμε με την ψευδαίσθηση της ελευθερίας».
Εάν ζούσε ο Χατζιδάκις σήμερα, σίγουρα δεν θα συμφωνούσε με το μαύρο της ΕΡΤ και τον άτσαλο τρόπο που έγινε το κλείσιμο, χωρίς προγραμματισμό και σχέδιο για την επόμενη ημέρα που έπρεπε να είναι πολύ κοντινή και να εμπεριέχει έναν ορθολογισμό και αντικειμενικά και Δημοκρατικά κριτήρια για την στελέχωση του δυναμικού της. Σίγουρα οι δηλώσεις του θα ήταν διαφορετικές, θα απέφευγε τις γενικότητες, τις Δημοκρατικές κορώνες για να χαϊδέψει τα αυτιά των παρευρισκομένων, για να ταυτισθεί με το δήθεν λαϊκό αίσθημα γιατί δεν θα προσπαθούσε όπως πολλοί καλλιτέχνες και δυστυχώς και άνθρωποι του πνεύματος, να βρει πελάτες για τις συναυλίες του ή αναγνώστες για τα γραπτά του. Δεν θα μίλαγε για φασισμό και πιθανόν να ρωτούσε εάν το χαράτσι της ΕΡΤ και η επιβολή του με το έτσι θέλω είναι φασιστικό μέτρο και γιατί δεν έκαναν συγκεντρώσεις για την κατάργησή του και για το διώξιμο των πρωινάκηδων με τα τεράστια συμβόλαια, τους αεριτζήδες, τους βολεψάκηδες, τους υψηλόμισθους και αυτούς που μπήκαν με τα μπιλετάκια των βουλευτών και των υπουργών. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε πριν από πολλά χρόνια το τέρας της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ που είδαμε τα αποτελέσματα που κατασπάραξαν την ελληνική οικονομία και τον ιδρώτα του κακόμοιρου του λαού. Ο Μάνος δεν θα καθόταν πάνω στα επιχειρήματα περί καταπάτησης της Δημοκρατίας για να συντηρεί τον φασισμό άλλων, που κάποια στιγμή θα ζητήσουν και σύνταξη αντιστασιακών. Εάν η συγκροτημένη νόηση, η προνοητικότητα και η λογική μεστότητα του Μάνου γινόταν ταινία θα ήταν η συγκλονιστικότερη ταινία του νεότερου Ελληνικού πολιτισμού, με μουσική υπόκρουση τη ΤΖΟΚΟΝΤΑ, τίτλους διανομής τα έργα του, χρώματα από την κλασσική Ελληνική διανόηση και την πρωτοτυπία στο φινάλε να μην υπάρχει η λεζάντα με τη λέξη ΤΕΛΟΣ γιατί ο Χατζιδάκις δεν έχει τέλος και θα φορτίζει και θα εμπνέει τη ζωή μας ανεξάντλητα και εξαντλητικά.
Η φωτογραφία είναι του Jaquou Utopie
