Ακόμη δεν ολοκληρώθηκε η μισή διαδρομή του μουντιάλ στη Βραζιλία και έχουμε την αίσθηση αλλά και τη διαπίστωση ότι απολαμβάνουμε ένα συναρπαστικό τουρνουά με πολύ ωραία μπαλίτσα.
Το τουρνουά αυτό έχει ρυθμό, ένταση, ταχύτητα, δύναμη και όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν το ποδόσφαιρο ένα εντυπωσιακό και γοητευτικό θέαμα. Ένα θέαμα όπου συνδυάζεται και με πολλά γκολ και ορισμένα από αυτά είναι δύσκολα και θεαματικά. Βεβαίως δεν έλειψαν και οι εκπλήξεις , όπως ο αποκλεισμός της Ισπανίας και της Αγγλίας αλλά και τα χαμόγελα από την καλή παρουσία της Κώστα Ρίκα και του Μεξικό.
Για την Αγγλία βέβαια δεν αποτελεί πλέον έκπληξη η απογοητευτική εμφάνιση και ο αποκλεισμός απ’ τους «τελικούς» αγώνες. Λες και σέρνει κάποια κατάρα τα τελευταία 48 χρόνια από εκείνον τον περιβόητο τελικό στο Γουέμπλεϊ με την Γερμανία όπου την κέρδισε με 4-2. Με το περιβόητο εκείνο γκολ φάντασμα από τον Τζεφ Χάρστ , για το οποίο με την βοήθεια της τεχνολογίας, διευκρινίστηκε ότι η μπάλα δεν πέρασε ποτέ τη γραμμή, αλλά ο Ελβετός διαιτητής Γκόντφιντ Ντίνστ έδειξε σέντρα παρ’ όλο που ο Καζακστανός επόπτης Μπαχράμωφ έμεινε ακίνητος στη θέση του.
Πιστεύω δε, ότι κάθε αποκλεισμός της Αγγλίας από μεγάλη διοργάνωση είναι μια ανακούφιση για τους διοργανωτές γιατί έτσι αποφεύγονται τυχόν επεισόδια από τους Άγγλους φιλάθλους. Η Ισπανία φάνηκε πολύ κουρασμένη, προβλέψιμη και ανεπαρκής για να υπερασπιστεί τον τίτλο που κατέκτησε 4 χρόνια πριν.
Στο φετινό Μουντιάλ διακρίνω τουλάχιστον μέχρι στιγμής μια ποδοσφαιρική Δημοκρατία που έχει σχέση με την ισότητα αντιμετώπισης των ομάδων εκ μέρους των διαιτητών. Δεν υπάρχουν περίεργα ή σκόπιμα σφυρίγματα εις βάρος των περιορισμένης φήμης και δυναμικότητας ομάδων. Έχεις σχεδόν τη βεβαιότητα ότι ο αδύνατος αν παίξει καλά, μπορεί να κερδίσει εύκολα τον δυνατό. Όσον αφορά την ομάδα μας, εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και αντικειμενικοί, έχει τα μαύρα χάλια της.
Δεν θα επικαλεστώ τα σχόλια ξένων δημοσιογράφων όπως ο Μπράιαν Φιλίπε που έγραψε ότι εάν ζούσε ο Σωκράτης και έβλεπε τον αγώνα Ελλάδα -Ιαπωνία θα ζητούσε να πιει και άλλο κώνειο. Η ομάδα είναι εμφανώς άρρωστη, εγκλωβισμένη σε ίντριγκες, συμφέροντα μανατζαραίων, κολλητιλίκια με συγκεκριμένους παίχτες, με έναν αδύναμο και ανεπαρκή προπονητή, χωρίς τσαγανό και φαντασία, που παίζει απλά ρόλο διεκπεραιωτή στην Εθνική ομάδα.
Τα ίδια θα ισχύουν για μένα και για χιλιάδες άλλους Έλληνες, έστω και αν προκριθούμε αύριο, όπου όλοι διακαώς επιθυμούμε. Ας ρίξουμε λίγο τους τόνους και ας μην συνάδουμε με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, για μεγάλη πρόκριση, εθνική υπερηφάνεια , εθνικό μεγαλείο και άλλες αρλούμπες. Η Ελλάδα σαν χώρα είναι επαρκώς υπερήφανη, γιατί γέννησε ένα Καβάφη, ένα Καζαντζάκη, ένα Χατζιδάκη, ένα Θεοδωράκη και τόσους άλλους και δεν έχει ανάγκη να αντλήσει υπερηφάνεια από κάποια στραβοκλωτσιά ή κεφαλιά που θα οδηγήσει σε ένα θετικό αποτέλεσμα.
Ας σοβαρευτούμε!
Το τουρνουά αυτό έχει ρυθμό, ένταση, ταχύτητα, δύναμη και όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν το ποδόσφαιρο ένα εντυπωσιακό και γοητευτικό θέαμα. Ένα θέαμα όπου συνδυάζεται και με πολλά γκολ και ορισμένα από αυτά είναι δύσκολα και θεαματικά. Βεβαίως δεν έλειψαν και οι εκπλήξεις , όπως ο αποκλεισμός της Ισπανίας και της Αγγλίας αλλά και τα χαμόγελα από την καλή παρουσία της Κώστα Ρίκα και του Μεξικό.
Για την Αγγλία βέβαια δεν αποτελεί πλέον έκπληξη η απογοητευτική εμφάνιση και ο αποκλεισμός απ’ τους «τελικούς» αγώνες. Λες και σέρνει κάποια κατάρα τα τελευταία 48 χρόνια από εκείνον τον περιβόητο τελικό στο Γουέμπλεϊ με την Γερμανία όπου την κέρδισε με 4-2. Με το περιβόητο εκείνο γκολ φάντασμα από τον Τζεφ Χάρστ , για το οποίο με την βοήθεια της τεχνολογίας, διευκρινίστηκε ότι η μπάλα δεν πέρασε ποτέ τη γραμμή, αλλά ο Ελβετός διαιτητής Γκόντφιντ Ντίνστ έδειξε σέντρα παρ’ όλο που ο Καζακστανός επόπτης Μπαχράμωφ έμεινε ακίνητος στη θέση του.
Πιστεύω δε, ότι κάθε αποκλεισμός της Αγγλίας από μεγάλη διοργάνωση είναι μια ανακούφιση για τους διοργανωτές γιατί έτσι αποφεύγονται τυχόν επεισόδια από τους Άγγλους φιλάθλους. Η Ισπανία φάνηκε πολύ κουρασμένη, προβλέψιμη και ανεπαρκής για να υπερασπιστεί τον τίτλο που κατέκτησε 4 χρόνια πριν.
Στο φετινό Μουντιάλ διακρίνω τουλάχιστον μέχρι στιγμής μια ποδοσφαιρική Δημοκρατία που έχει σχέση με την ισότητα αντιμετώπισης των ομάδων εκ μέρους των διαιτητών. Δεν υπάρχουν περίεργα ή σκόπιμα σφυρίγματα εις βάρος των περιορισμένης φήμης και δυναμικότητας ομάδων. Έχεις σχεδόν τη βεβαιότητα ότι ο αδύνατος αν παίξει καλά, μπορεί να κερδίσει εύκολα τον δυνατό. Όσον αφορά την ομάδα μας, εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και αντικειμενικοί, έχει τα μαύρα χάλια της.
Δεν θα επικαλεστώ τα σχόλια ξένων δημοσιογράφων όπως ο Μπράιαν Φιλίπε που έγραψε ότι εάν ζούσε ο Σωκράτης και έβλεπε τον αγώνα Ελλάδα -Ιαπωνία θα ζητούσε να πιει και άλλο κώνειο. Η ομάδα είναι εμφανώς άρρωστη, εγκλωβισμένη σε ίντριγκες, συμφέροντα μανατζαραίων, κολλητιλίκια με συγκεκριμένους παίχτες, με έναν αδύναμο και ανεπαρκή προπονητή, χωρίς τσαγανό και φαντασία, που παίζει απλά ρόλο διεκπεραιωτή στην Εθνική ομάδα.
Τα ίδια θα ισχύουν για μένα και για χιλιάδες άλλους Έλληνες, έστω και αν προκριθούμε αύριο, όπου όλοι διακαώς επιθυμούμε. Ας ρίξουμε λίγο τους τόνους και ας μην συνάδουμε με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, για μεγάλη πρόκριση, εθνική υπερηφάνεια , εθνικό μεγαλείο και άλλες αρλούμπες. Η Ελλάδα σαν χώρα είναι επαρκώς υπερήφανη, γιατί γέννησε ένα Καβάφη, ένα Καζαντζάκη, ένα Χατζιδάκη, ένα Θεοδωράκη και τόσους άλλους και δεν έχει ανάγκη να αντλήσει υπερηφάνεια από κάποια στραβοκλωτσιά ή κεφαλιά που θα οδηγήσει σε ένα θετικό αποτέλεσμα.
Ας σοβαρευτούμε!
