λόγους. Ο πρώτος είναι, για να ξεφύγω, λίγο, από τη θλιβερή πραγματικότητα της χώρας μας. Ο δεύτερος, για να δω παιχνίδια υψηλών εμπνεύσεων και σπάνια γκολ. Και ο τρίτος και σπουδαιότερος γιατί μεγάλωσα σε γειτονιά, στην πλατεία Βικτωρίας και τα χρόνια εκείνα, -δεκαετία του ‘50- το ποδόσφαιρο ήταν ύψιστη απόλαυση των παιδιών.»
Μερικοί δρόμοι, κανένας με άσφαλτο, ήταν γήπεδα! Δυο πέτρες για γκολπόστ και ο δρόμος χωρίς αυτοκίνητα, ένας παράδεισος, για σουτ, τρίπλες, κεφαλιές, σπρωξίματα, πέναλτυς και ξυλοδαρμούς. Κάθε τόσο , έβγαινε η μάνα μου από την αυλή, φώναζε αυστηρά τ’ όνομα μου, για να γυρίσω στο σπίτι, αλλ’ άφηνε κανένα αγόρι τη μπάλα, το δίτερμα , για να στριμωχτεί σε ένα δωμάτιο 5Χ4;
Από τα 16-17 χρόνια μου , άρχισα να πηγαίνω και σε κανονικό γήπεδο, ως φίλαθλος: παρακολουθούσα τα ματς του Παναθηναϊκού, από τον Λυκαβηττό, χαμηλά. Και θυμάμαι, τώρα που χάνονται αβέρτα τα πέναλτυς, τον Ηλία Σταφυλίδη. Έπαιζε σέντερ μπακ στον Παναθηναϊκό και κανένας τερματοφύλακας δεν του είχε πιάσει πέναλτυ. Έπαιρνε φόρα, σούταρε και η μπάλα, μπορούσε να σκοτώσει και βόδι!
Φτωχό παιδί, σαν όλα, και ο Σταφυλίδης. Για να ζήσει είχε ανοίξει μια τρύπα –ένα μαγαζάκι, όπου διόρθωνε ραδιόφωνα, που είχαν πάθει κάποια ζημιά. Δουλειά πολλών ωρών, για έναν ταπεινό μεροκάματο.
Αγαπώ πολύ το ποδόσφαιρο. Όχι αυτό-καθαυτό το ποδόσφαιρο. Αλλά , κυρίως ότι αντιπροσώπευε κάποτε. Την Κυριακή όλων των εφήβων, αλλά και των ηλικιωμένων. Δεν μπορούσε, τότε, να χωρέσει ο νους μου, Κυριακή χωρίς ποδόσφαιρο. Αλλά και τώρα δεν πάω πίσω. Κάθε που βρίσκω ευκαιρία, πηγαίνω στο γήπεδο. Και ξαναζώ τη μαγεία του να είναι κανείς φίλαθλος.
