Με ρωτάνε πολλοί, ακόμα και η γυναίκα μου, γιατί κάθε μέρα ασχολούμαι αρκετές ώρες με το ποδόσφαιρο και πηγαίνω στο γήπεδο.
Απαντώ λοιπόν για μια ακόμη φορά:
Πρώτον, για να ξεφύγω, λίγο, από τη θλιβερή πραγματικότητα της χώρας μας. Δεύτερον, γιατί λαχταρώ να δω παιχνίδια υψηλών εμπνεύσεων και σπάνια γκολ. Και τρίτον γιατί μεγάλωσα σε γειτονιά, στην πλατεία Βικτωρίας και τα χρόνια εκείνα, -δεκαετία του ‘50- το ποδόσφαιρο ήταν ύψιστη απόλαυση των παιδιών.
Είμαι από οικογένεια προσφύγων. Γεννήθηκα το 1935 και άκουγα για την ΑΕΚ απ’ τον πατέρα μου που πήγαινε μαζί με φίλους του στο γήπεδο. Το γήπεδο της ΑΕΚ τότε είχε μία εξεδρούλα προς το δάσος μόλις 500 μέτρων κι εκεί που τελείωνε υπήρχε μια παράγκα που ήταν τα αποδυτήρια, όπου οι παίκτες έπιναν λεμονάδες, όταν τους κέρναγαν. Σήμερα πίνουν… εκατομμύρια.
Δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή λεφτά για εισιτήριο. Στο δεύτερο ημίχρονο όταν άνοιγαν οι πόρτες για τους βιαστικούς, τότε μπαίναμε μέσα εμείς οι πιτσιρικάδες. Σκαρφιζόμασταν διάφορες κομπίνες. Στριμωχνόμασταν με τους μικροπωλητές, με τους χαμάληδες που μετέφεραν παγοκολόνες για τις λεμονάδες ή παρακαλούσαμε κάποιον μεγάλο για να μας βάλει μέσα. Καμιά φορά μπουκάραμε κιόλας, κι άμα πετύχει, πέτυχε.
Στα ντέρμπι τώρα, νικάει ο καλύτερος, ο πιο ψυχωμένος ή και ο πιο τυχερός. Γιατί και τύχη έχει το μερτικό της στους αγώνες.
Χαίρομαι πάντως για την πρωτοβουλία του Μελισσανίδη για την κατασκευή του νέου γηπέδου της ΑΕΚ στην Φιλαδέλφεια. Θέλω να τονίσω ότι η ΑΕΚ έμεινε εκτός πρωταθλημάτων τα τελευταία χρόνια επειδή δεν έπαιζε στη φυσική της έδρα, στο γήπεδό της. Εάν αγωνιζόταν στη φωλιά της θα μπορούσε να κατακτήσει πρωταθλήματα.
Γυρνάω πάλι πίσω στα παλιά, τα παιδικά και νεανικά μου χρόνια.
Το ποδόσφαιρο εκείνους τους καιρούς αντιπροσώπευε την Κυριακή όλων των εφήβων, αλλά και των ηλικιωμένων. Δεν μπορούσε, τότε, να χωρέσει ο νους μου, Κυριακή χωρίς ποδόσφαιρο. Αλλά και τώρα δεν πάω πίσω. Κάθε που βρίσκω ευκαιρία, πηγαίνω στο γήπεδο. Και ξαναζώ τη μαγεία του να είναι κανείς φίλαθλος.
Απαντώ λοιπόν για μια ακόμη φορά:
Πρώτον, για να ξεφύγω, λίγο, από τη θλιβερή πραγματικότητα της χώρας μας. Δεύτερον, γιατί λαχταρώ να δω παιχνίδια υψηλών εμπνεύσεων και σπάνια γκολ. Και τρίτον γιατί μεγάλωσα σε γειτονιά, στην πλατεία Βικτωρίας και τα χρόνια εκείνα, -δεκαετία του ‘50- το ποδόσφαιρο ήταν ύψιστη απόλαυση των παιδιών.
Είμαι από οικογένεια προσφύγων. Γεννήθηκα το 1935 και άκουγα για την ΑΕΚ απ’ τον πατέρα μου που πήγαινε μαζί με φίλους του στο γήπεδο. Το γήπεδο της ΑΕΚ τότε είχε μία εξεδρούλα προς το δάσος μόλις 500 μέτρων κι εκεί που τελείωνε υπήρχε μια παράγκα που ήταν τα αποδυτήρια, όπου οι παίκτες έπιναν λεμονάδες, όταν τους κέρναγαν. Σήμερα πίνουν… εκατομμύρια.
Δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή λεφτά για εισιτήριο. Στο δεύτερο ημίχρονο όταν άνοιγαν οι πόρτες για τους βιαστικούς, τότε μπαίναμε μέσα εμείς οι πιτσιρικάδες. Σκαρφιζόμασταν διάφορες κομπίνες. Στριμωχνόμασταν με τους μικροπωλητές, με τους χαμάληδες που μετέφεραν παγοκολόνες για τις λεμονάδες ή παρακαλούσαμε κάποιον μεγάλο για να μας βάλει μέσα. Καμιά φορά μπουκάραμε κιόλας, κι άμα πετύχει, πέτυχε.
Στα ντέρμπι τώρα, νικάει ο καλύτερος, ο πιο ψυχωμένος ή και ο πιο τυχερός. Γιατί και τύχη έχει το μερτικό της στους αγώνες.
Χαίρομαι πάντως για την πρωτοβουλία του Μελισσανίδη για την κατασκευή του νέου γηπέδου της ΑΕΚ στην Φιλαδέλφεια. Θέλω να τονίσω ότι η ΑΕΚ έμεινε εκτός πρωταθλημάτων τα τελευταία χρόνια επειδή δεν έπαιζε στη φυσική της έδρα, στο γήπεδό της. Εάν αγωνιζόταν στη φωλιά της θα μπορούσε να κατακτήσει πρωταθλήματα.
Γυρνάω πάλι πίσω στα παλιά, τα παιδικά και νεανικά μου χρόνια.
Το ποδόσφαιρο εκείνους τους καιρούς αντιπροσώπευε την Κυριακή όλων των εφήβων, αλλά και των ηλικιωμένων. Δεν μπορούσε, τότε, να χωρέσει ο νους μου, Κυριακή χωρίς ποδόσφαιρο. Αλλά και τώρα δεν πάω πίσω. Κάθε που βρίσκω ευκαιρία, πηγαίνω στο γήπεδο. Και ξαναζώ τη μαγεία του να είναι κανείς φίλαθλος.
