Ο ρυθμός σε παρασύρει και κερδίζει τις εντυπώσεις, και ειδικά όταν υπάρχουν δοκιμασμένα standards και προικισμένοι μετατροπείς, θα μπορούσε να μιλήσει κανείς και για εμπνευσμένη αναδημιουργία. Αλλά τι κρίμα, αυτή είναι η εξαίρεση του κανόνα, όπως συχνά πυκνά συμβαίνει με τις «μόδες».
Στα μπαράκια, στο κέντρο και τα πέριξ της Αθήνας, αλλά και σε όλη τη χώρα πλέον, τα swing δίνουν και παίρνουν ενώ αρκετοί νεοπρόβλητοι αστέρες βασίζουν τις «δάφνες» τους στα παλιά, σίγουρα, υλικά!
Η ρούμπα και οι χοροί καλά κρατούν για να διασκεδάσουν ένα κοινό που αναζητά σε «στερεμένους» καιρούς σταγόνες δροσιάς.
Την «εύκολη» δόξα την κερδίζουν συνήθως εκείνοι που τραβάνε στην«πεπατημένη» ενώ οι πιο «ψαγμένοι» και «απαιτητικοί» ζορίζουν το μεράκι τους σε ανηφορικούς δρόμους. Το καλό μεροκάματο πάει σε λίγα χέρια και τα περισσότερα γκρουπάκια βγάζουν την ψυχούλα τους για να μερέψουν τα ντέρτια τους και να ποτίσουν την ελπίδα για το «μετά»!
Δεν γνωρίζω αν η Ελλάδα του αύριο θα σουινγκοκρατείται μιας και μιλάμε για ένα «χαβά» που ταιριάζει στην πάστα μας. Όμως ο Χιώτης –πρώτος και πάνω από όλους- και άλλοι συνοδοιπόροι που κατά καιρούς καταπιάστηκαν με τους μοντέρνους ρυθμούς των καιρών τους, το έπραξαν με πρωτοποριακή και ανατρεπτική ματιά. Κάθε τους πείραγμα ξεχείλιζε από καινοτομία, καλαισθησία και ευρηματικότητα.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ερευνητής Βαγγέλης Αρναουτάκης: “Με τον Χιώτη το λαϊκό τραγούδι θα περάσει σε μια νέα εποχή, αυτή της δεξιοτεχνίας. Η μουσική του, πλέον, εκτός από το ρεμπέτικο και τους ρυθμούς του, ανοίγεται και σε άλλους ορίζοντες φέρνοντας έναν μοντέρνο αέρα στο λαϊκό τραγούδι, με αναφορές στον εξωτισμό, στους λάτιν ρυθμούς, στην ευρωπαϊκή τζαζ και τα κιθαριστικά σουίνγκ του θρυλικού Βελγοτσιγγάνου, πολιτογραφημένου Γάλλου, μουσικού Django Reinhardt. Τα πρώτα τραγούδια που ηχογραφεί στα 1946 έχουν έντονη αυτή τη μυρωδιά. Το Βουνό με βουνό, το Για κύττα μια γυναίκα, ή το Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω του ’48 και άλλα μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’50 αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα της επιρροής που δέχτηκε από τις ηχογραφήσεις του Django Reinhardt και του βιολιστή Stephane Grappelli. Στις δικές του ηχογραφήσεις, σε αλεγκράκια, σουίνγκ και σλόου κομμάτια, έχοντας ως πρότυπο αυτό το σχήμα, ο Χιώτης χρησιμοποιούσε τις κιθάρες σε δεξιοτεχνικό ρόλο, έχοντας δίπλα του τον Μπέμπη, τον Χρυσίνη, τον Πετσά, τον Καρίπη, τον Λαβίδα, και τον Σπόρο και βιολί τον μαέστρο, τότε, της Columbia Δημήτρη Σέμση ή «Σαλονικιό»”.
Τέτοιες ομορφιές, τέχνες και τεχνικές -παρά το ταλέντο και τις φιλότιμες προσπάθειες αρκετών- δεν τις πολυβλέπω σήμερα. Αβίαστα μου έρχεται στο νου και στα χείλη το τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη σε στίχους του Γιώργου Φωτίδα που τραγούδησε ο Τσαουσάκης με το Μάρκο και τον Τσίλα!
Στα μπαράκια, στο κέντρο και τα πέριξ της Αθήνας, αλλά και σε όλη τη χώρα πλέον, τα swing δίνουν και παίρνουν ενώ αρκετοί νεοπρόβλητοι αστέρες βασίζουν τις «δάφνες» τους στα παλιά, σίγουρα, υλικά!
Η ρούμπα και οι χοροί καλά κρατούν για να διασκεδάσουν ένα κοινό που αναζητά σε «στερεμένους» καιρούς σταγόνες δροσιάς.
Την «εύκολη» δόξα την κερδίζουν συνήθως εκείνοι που τραβάνε στην«πεπατημένη» ενώ οι πιο «ψαγμένοι» και «απαιτητικοί» ζορίζουν το μεράκι τους σε ανηφορικούς δρόμους. Το καλό μεροκάματο πάει σε λίγα χέρια και τα περισσότερα γκρουπάκια βγάζουν την ψυχούλα τους για να μερέψουν τα ντέρτια τους και να ποτίσουν την ελπίδα για το «μετά»!
Δεν γνωρίζω αν η Ελλάδα του αύριο θα σουινγκοκρατείται μιας και μιλάμε για ένα «χαβά» που ταιριάζει στην πάστα μας. Όμως ο Χιώτης –πρώτος και πάνω από όλους- και άλλοι συνοδοιπόροι που κατά καιρούς καταπιάστηκαν με τους μοντέρνους ρυθμούς των καιρών τους, το έπραξαν με πρωτοποριακή και ανατρεπτική ματιά. Κάθε τους πείραγμα ξεχείλιζε από καινοτομία, καλαισθησία και ευρηματικότητα.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ερευνητής Βαγγέλης Αρναουτάκης: “Με τον Χιώτη το λαϊκό τραγούδι θα περάσει σε μια νέα εποχή, αυτή της δεξιοτεχνίας. Η μουσική του, πλέον, εκτός από το ρεμπέτικο και τους ρυθμούς του, ανοίγεται και σε άλλους ορίζοντες φέρνοντας έναν μοντέρνο αέρα στο λαϊκό τραγούδι, με αναφορές στον εξωτισμό, στους λάτιν ρυθμούς, στην ευρωπαϊκή τζαζ και τα κιθαριστικά σουίνγκ του θρυλικού Βελγοτσιγγάνου, πολιτογραφημένου Γάλλου, μουσικού Django Reinhardt. Τα πρώτα τραγούδια που ηχογραφεί στα 1946 έχουν έντονη αυτή τη μυρωδιά. Το Βουνό με βουνό, το Για κύττα μια γυναίκα, ή το Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω του ’48 και άλλα μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’50 αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα της επιρροής που δέχτηκε από τις ηχογραφήσεις του Django Reinhardt και του βιολιστή Stephane Grappelli. Στις δικές του ηχογραφήσεις, σε αλεγκράκια, σουίνγκ και σλόου κομμάτια, έχοντας ως πρότυπο αυτό το σχήμα, ο Χιώτης χρησιμοποιούσε τις κιθάρες σε δεξιοτεχνικό ρόλο, έχοντας δίπλα του τον Μπέμπη, τον Χρυσίνη, τον Πετσά, τον Καρίπη, τον Λαβίδα, και τον Σπόρο και βιολί τον μαέστρο, τότε, της Columbia Δημήτρη Σέμση ή «Σαλονικιό»”.
Τέτοιες ομορφιές, τέχνες και τεχνικές -παρά το ταλέντο και τις φιλότιμες προσπάθειες αρκετών- δεν τις πολυβλέπω σήμερα. Αβίαστα μου έρχεται στο νου και στα χείλη το τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη σε στίχους του Γιώργου Φωτίδα που τραγούδησε ο Τσαουσάκης με το Μάρκο και τον Τσίλα!
