Συναρπαστικό, βαθιά ανθρώπινο, παγκόσμιο «μουσικά» και απόλυτα Ελληνικό!
Το «Ηπειρώτικο Μοιρολόι» του Αμερικανού Κρίστοφερ Κινγκ δεν είναι η έρευνα και η καταγραφή της μουσικής και των μουσικών της Ηπείρου. Αυτές είναι οι αφορμές. Στην ουσία έχουμε ένα απολαυστικό μυθιστόρημα που κυλάει «βαλσαμικά» στην ψυχή και το μυαλό.
Υμνεί την Ελλάδα, την μουσική, τους καλλιτέχνες, τους ανθρώπους της και τα «χούγια» τους. Μια ωδή στην ωραία εκδοχή του τόπου και όσων ζουν σε αυτόν και μαζί σε όλους εκείνους, μέρη και πρόσωπα, που συγγενεύουν ως νοοτροπία και στάση ζωής, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Ο καμβάς είναι αναμφισβήτητα η Ήπειρος και οι πολλές και διαφορετικές ιδιαιτερότητες της, όπως και οι κορυφαίοι πρωτομάστορές της, ο βιολιστής Αλέξης Ζούμπας και ο κλαρινίστας Κίτσος Χαρισιάδης… Οι πινελιές όμως έχουν και Κωνσταντινούπολη και Νέα Υόρκη και Αμερικάνικο νότο και Αρχαία Ελλάδα και άλλα μαγικά.
Και το σημαντικότερο η φιλία, η ανθρωπιά, η συγκίνηση, ο έρωτας, το μοίρασμα της καρδιάς, οι αρχές που χτίζουν τη ζήση. Και βέβαια η ενδοσκόπηση και το ταξίδεμα της ψυχοσύνθεσής μας, οι χαρακιές απ’ τις απώλειες, οι μνήμες που τις γιατρεύουν δίχως να τις διαγράφουν.
Θα έπρεπε το Υπουργείο Πολιτισμού να αναλάβει πρωτοβουλία να «σεργιανίσει» τον Κινγκ και σε άλλες γειτονιές της Ελλάδας. Είμαι σίγουρος πως θα έβρισκε στιγμές που θα τον «κέντριζαν». Κι έτσι ενδεχομένως να είχαμε κι άλλους τέτοιους ξεχωριστούς ύμνους για γωνιές του τόπου μας που αρκετοί «αγνοούν» και χρειάζεται ένας «ξένος» να μας τις παρουσιάσει τόσο πολύτιμα, τόσο γοητευτικά, μεθοδικά και μεστά.
Κι όμως μες τη χαρά που με κατέκλυσε διαβάζοντας το «Ηπειρώτικο Μοιρολόι» γεννήθηκε κι ένα παράπονο διαβάζοντας τις φιλότιμες ευχαριστίες του συγγραφέα…στον επιμελητή της έκδοσης που είχε καταλυτικό ρόλο στο «ταίριασμα» της σκέψης του, στον εργοδότη του που του χάρισε άπλετο χρόνο για την έρευνά του και σε άλλους συντρόφους που λειτούργησαν ευεργετικά του στην προσπάθειά του.
Αναλογίστηκα τις ντόπιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όσοι «κάνουμε» μουσικά βιβλία -ακόμη κι ας μην είναι τόσο ξεχωριστά όσο του Κινγκ- προσπαθώντας να σώσουμε στιγμές και πρόσωπα της πολιτισμικής μας ιστορίας.
Κλείνω με μια βαθιά υπόκλιση στον μεταφραστή Αριστείδη Μαλλιαρό!
Το «Ηπειρώτικο Μοιρολόι» του Αμερικανού Κρίστοφερ Κινγκ δεν είναι η έρευνα και η καταγραφή της μουσικής και των μουσικών της Ηπείρου. Αυτές είναι οι αφορμές. Στην ουσία έχουμε ένα απολαυστικό μυθιστόρημα που κυλάει «βαλσαμικά» στην ψυχή και το μυαλό.
Υμνεί την Ελλάδα, την μουσική, τους καλλιτέχνες, τους ανθρώπους της και τα «χούγια» τους. Μια ωδή στην ωραία εκδοχή του τόπου και όσων ζουν σε αυτόν και μαζί σε όλους εκείνους, μέρη και πρόσωπα, που συγγενεύουν ως νοοτροπία και στάση ζωής, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Ο καμβάς είναι αναμφισβήτητα η Ήπειρος και οι πολλές και διαφορετικές ιδιαιτερότητες της, όπως και οι κορυφαίοι πρωτομάστορές της, ο βιολιστής Αλέξης Ζούμπας και ο κλαρινίστας Κίτσος Χαρισιάδης… Οι πινελιές όμως έχουν και Κωνσταντινούπολη και Νέα Υόρκη και Αμερικάνικο νότο και Αρχαία Ελλάδα και άλλα μαγικά.
Και το σημαντικότερο η φιλία, η ανθρωπιά, η συγκίνηση, ο έρωτας, το μοίρασμα της καρδιάς, οι αρχές που χτίζουν τη ζήση. Και βέβαια η ενδοσκόπηση και το ταξίδεμα της ψυχοσύνθεσής μας, οι χαρακιές απ’ τις απώλειες, οι μνήμες που τις γιατρεύουν δίχως να τις διαγράφουν.
Θα έπρεπε το Υπουργείο Πολιτισμού να αναλάβει πρωτοβουλία να «σεργιανίσει» τον Κινγκ και σε άλλες γειτονιές της Ελλάδας. Είμαι σίγουρος πως θα έβρισκε στιγμές που θα τον «κέντριζαν». Κι έτσι ενδεχομένως να είχαμε κι άλλους τέτοιους ξεχωριστούς ύμνους για γωνιές του τόπου μας που αρκετοί «αγνοούν» και χρειάζεται ένας «ξένος» να μας τις παρουσιάσει τόσο πολύτιμα, τόσο γοητευτικά, μεθοδικά και μεστά.
Κι όμως μες τη χαρά που με κατέκλυσε διαβάζοντας το «Ηπειρώτικο Μοιρολόι» γεννήθηκε κι ένα παράπονο διαβάζοντας τις φιλότιμες ευχαριστίες του συγγραφέα…στον επιμελητή της έκδοσης που είχε καταλυτικό ρόλο στο «ταίριασμα» της σκέψης του, στον εργοδότη του που του χάρισε άπλετο χρόνο για την έρευνά του και σε άλλους συντρόφους που λειτούργησαν ευεργετικά του στην προσπάθειά του.
Αναλογίστηκα τις ντόπιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όσοι «κάνουμε» μουσικά βιβλία -ακόμη κι ας μην είναι τόσο ξεχωριστά όσο του Κινγκ- προσπαθώντας να σώσουμε στιγμές και πρόσωπα της πολιτισμικής μας ιστορίας.
Κλείνω με μια βαθιά υπόκλιση στον μεταφραστή Αριστείδη Μαλλιαρό!
