Είναι από τα βιβλία που, ενώ ήθελα παθιασμένα να το διαβάσω εδώ και μερικά χρόνια, για κάποιους αδιόρατους λόγους, μαζί με αρκετά ακόμη, το έβαζα στην άκρη… Αυτά που αγαπάς, καμιά φορά, τα φοβάσαι και λίγο. Το «Πίσω από το τζάμι» όλο αυτό το διάστημα πήρε τα γαλόνια του και από τον κόσμο και από την κριτική, συναντώντας θερμή υποδοχή. Ευτυχώς για μένα πριν κάμποσες μέρες ο δημιουργός του με επισκέφτηκε στα γραφεία του ogdoo.gr και μου θύμισε το λάθος μου, κερνώντας τα δώρα του με μια αφιέρωση που ξεκινούσε με τη φράση «Στον Κώστα, έστω και αργά…»
Απολαυστικό μέχρι και την τελευταία του γραμμή. Ένα σεργιάνι στο μαγικό κόσμο του τραγουδιού μας, μια αυτοβιογραφία πλημμυρισμένη από θύμησες, μουσικές, στίχους, ερμηνείες. Απ’ τον «κλασικό Τσιτσάνη» στον «καλό μας κυρ Απόστολο», στον «εθνικό μας Στέλιο», στον «αξεπέραστο Σερ»… Ο Γιάννης Παπαϊωάννου θυμάται και «υποκλίνεται στο Μάνο», αλλά και τον «τεράστιο Μίκη», καθώς και τη Δήμητρα Γαλάνη, που «δεν φοβήθηκε ποτέ να πει τη γνώμη της», ενώ νοσταλγεί «ένα απόγευμα Κυριακής με τη Χαρούλα» και την ίδια στιγμή δεν ξέρει «τι να πρωτοπεί για τον Άκη Πάνου», ειδικά τώρα «που η Columbia δεν υπάρχει πια» (χρησιμοποιώ τίτλους από ορισμένα κεφάλαια του βιβλίου).
Για τις «Κλεμμένες στιγμές» - όπως λέγεται το cd που συνοδεύει την έκδοση, με «νονά» τη Χάρις Αλεξίου - η λέξη ντοκουμέντο ίσως να είναι και λίγη (Καζαντζίδης, Αγγελόπουλος, Μπιθικώτσης και άλλοι τρανοί σε ανύποπτες στιγμές επί το έργον). Το ίσιο ισχύει και για το πλούσιο φωτογραφικό και αρχειακό υλικό.
Ο καλός ηχολήπτης - ειδικά την περίοδο που ο Παπαϊωάννου έδρασε στην Columbia - είναι και ψυχαναλυτής, ιερέας που εξομολογεί και γιατρεύει… Γι’ αυτό και η δική μου «κοινωνία» έστω και καθυστερημένα έρχεται να καλωσορίσει το νέο πόνημα του Γιάννη Παπαϊωάννου που βρίσκεται στα σκαριά… Κι αυτή τη φορά θα το διαβάσω τη στιγμή που πρέπει!
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θαλασσί.
Απολαυστικό μέχρι και την τελευταία του γραμμή. Ένα σεργιάνι στο μαγικό κόσμο του τραγουδιού μας, μια αυτοβιογραφία πλημμυρισμένη από θύμησες, μουσικές, στίχους, ερμηνείες. Απ’ τον «κλασικό Τσιτσάνη» στον «καλό μας κυρ Απόστολο», στον «εθνικό μας Στέλιο», στον «αξεπέραστο Σερ»… Ο Γιάννης Παπαϊωάννου θυμάται και «υποκλίνεται στο Μάνο», αλλά και τον «τεράστιο Μίκη», καθώς και τη Δήμητρα Γαλάνη, που «δεν φοβήθηκε ποτέ να πει τη γνώμη της», ενώ νοσταλγεί «ένα απόγευμα Κυριακής με τη Χαρούλα» και την ίδια στιγμή δεν ξέρει «τι να πρωτοπεί για τον Άκη Πάνου», ειδικά τώρα «που η Columbia δεν υπάρχει πια» (χρησιμοποιώ τίτλους από ορισμένα κεφάλαια του βιβλίου).
Για τις «Κλεμμένες στιγμές» - όπως λέγεται το cd που συνοδεύει την έκδοση, με «νονά» τη Χάρις Αλεξίου - η λέξη ντοκουμέντο ίσως να είναι και λίγη (Καζαντζίδης, Αγγελόπουλος, Μπιθικώτσης και άλλοι τρανοί σε ανύποπτες στιγμές επί το έργον). Το ίσιο ισχύει και για το πλούσιο φωτογραφικό και αρχειακό υλικό.
Ο καλός ηχολήπτης - ειδικά την περίοδο που ο Παπαϊωάννου έδρασε στην Columbia - είναι και ψυχαναλυτής, ιερέας που εξομολογεί και γιατρεύει… Γι’ αυτό και η δική μου «κοινωνία» έστω και καθυστερημένα έρχεται να καλωσορίσει το νέο πόνημα του Γιάννη Παπαϊωάννου που βρίσκεται στα σκαριά… Κι αυτή τη φορά θα το διαβάσω τη στιγμή που πρέπει!
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θαλασσί.
