Το 1969 ο Γιάννης Μαρκόπουλος παρουσιάζει το «Χρονικό σε στίχους Κ. Χ. Μύρη (ψευδώνυμο του Κώστα Γεωργουσόπουλου), με ερμηνευτές την Μαρία Δημητριάδη και το Νίκο Ξυλούρη.
Είναι η πρώτη φορά που ο «Αρχάγγελος» της Κρήτης διαβαίνει το σκαλοπάτια του έντεχνου τραγουδιού για να ακολουθήσει για μια δεκαετία μια μεγαλειώδη πορεία στο χώρο αυτό μέχρι και την αναπάντεχη φυγή του. Στο «Χρονικό» συνυπάρχουν δημιουργικά το δημοτικό με το λαϊκό, το σύγχρονο με το παραδοσιακό, δίνοντας το στίγμα του Μαρκόπουλου για ένα νέο μουσικό κίνημα του οποίου είναι ο εμπνευστής: «Επιστροφή στις ρίζες».
Ανάμεσα στα τραγούδια του ολοκληρωμένου αυτού κύκλου -που παρά την απαιτητική μεστότητά του διέθετε και το χάρισμα της αμεσότητας- εκείνο που ίσως ξεχώρισε και γνώρισε πολλές κατοπινές επανεκτελέσεις είναι το 1950:
Στο καφενείον «Η Ελλάς» ο σαλτιμπάγκος
Πουλά τα νούμερα φτηνά…
Απ’ την χαροκαμένη πατρίδα του ’50 -που όμως η δίψα του κόσμου για καλύτερη ζωή, πρόοδο και δημοκρατία δεν έσβησε ποτέ- στην ποδοσφαιρική Ελλάδα του 2018, οι στάχτες εξακολουθούν να υπάρχουν. Και το κακό είναι πως, πέρα απ’ τα αποκαΐδια, δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Ούτε όραμα, ούτε όνειρο, ούτε καν ένα μικρό δροσερό αεράκι…
Όπως πολλοί γνωρίζουμε, το λαοφιλές τόπι, έως και ένα σημαντικό βαθμό, είναι και καθρέφτης της κοινωνικοπολιτικής ζωής μας. Γιατί λοιπόν το ποδόσφαιρο να έχει διαφορετική μοίρα…
Παρ’ όλα αυτά ο ΠΑΟΚ κατάφερε να κάνει και να αποδείξει τη διαφορά του, πραγματοποιώντας επίδειξη ήρεμης δύναμης στη Νέα Σμύρνη. Βοήθησε βέβαια και με την απόδοσή του και ο Ιστορικός που τελικά κατάφερε να σώσει τα προσχήματα με το γκολ της τιμής.
Μήπως τελικά ο δικέφαλος του Βορρά με τα απύθμενα απωθημένα του -ορισμένα δε και δικαιολογημένα ακόμη- και τις αφιονισμένες πρακτικές των οπαδών του αδικεί τον εαυτό του;
O ΠΑΟΚ είναι μεγάλη σημαία για τον ελληνικό αθλητισμό σε όλες τις εκφάνσεις του.
Αλλά να το πω αλλιώς: Η συμπρωτεύουσα και όσα αντιπροσωπεύει κατάφερε «να την βγει» στην πρωτεύουσα με το Φεστιβάλ Τραγουδιού της και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της. Με ανάλογες ήπιες λογικές πρέπει να πορευτεί και ποδοσφαιρικά. Γιατί όταν ο ΠΑΟΚ είχε ομαδάρα με τον Κούδα -παρά την παρ’ ολίγον Πειραιώτικη προοπτική του, σύμφωνα και με τις τότε δηλώσεις του- είχε και η ΑΕΚ, είχε και ο Θρύλος και η Πανάθα… αλλά και ο Άρης και τα Γιάννενα ακόμη.
Σήμερα η Ένωση αντιμετωπίζει στη Θεσσαλία τη Λάρισα… που στα παλιά τα χρόνια έφτασε να παίρνει και πρωτάθλημα. Και για την μπάλα που έπαιξε το ένα της ισοδυναμεί με δέκα. Τι πρέπει να γίνει εκεί τελικά;
Η ΑΕΚ είναι η ομάδα που κατά διαστήματα τη φετινή σεζόν έχει χαρίσει τις πιο συναρπαστικές στιγμές στους φίλους της στρογγυλής Θεάς. Αλλά και οι Θεσσαλοί παρά τις ιδιότυπες συμπεριφορές της ηγεσίας τους έχουν δείξει όμορφα στοιχεία.
Δεν ξέρω αν ο δικέφαλος της Αθήνας είναι «φούσκα»! Μ’ αρέσει πάντως η «τρέλα» του… Ακόμα και αν προκύψει παροδική.
Τα καφενεία και οι καφενέδες, στην καλή εκδοχή τους είναι σοβαρή υπόθεση. Το ελληνικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, όπως το κατέστησαν οι επιτήδειοι, μεταφέρει την «εύκολη» πλευρά τους: Περάστε κόσμε!
Είναι η πρώτη φορά που ο «Αρχάγγελος» της Κρήτης διαβαίνει το σκαλοπάτια του έντεχνου τραγουδιού για να ακολουθήσει για μια δεκαετία μια μεγαλειώδη πορεία στο χώρο αυτό μέχρι και την αναπάντεχη φυγή του. Στο «Χρονικό» συνυπάρχουν δημιουργικά το δημοτικό με το λαϊκό, το σύγχρονο με το παραδοσιακό, δίνοντας το στίγμα του Μαρκόπουλου για ένα νέο μουσικό κίνημα του οποίου είναι ο εμπνευστής: «Επιστροφή στις ρίζες».
Ανάμεσα στα τραγούδια του ολοκληρωμένου αυτού κύκλου -που παρά την απαιτητική μεστότητά του διέθετε και το χάρισμα της αμεσότητας- εκείνο που ίσως ξεχώρισε και γνώρισε πολλές κατοπινές επανεκτελέσεις είναι το 1950:
Στο καφενείον «Η Ελλάς» ο σαλτιμπάγκος
Πουλά τα νούμερα φτηνά…
Απ’ την χαροκαμένη πατρίδα του ’50 -που όμως η δίψα του κόσμου για καλύτερη ζωή, πρόοδο και δημοκρατία δεν έσβησε ποτέ- στην ποδοσφαιρική Ελλάδα του 2018, οι στάχτες εξακολουθούν να υπάρχουν. Και το κακό είναι πως, πέρα απ’ τα αποκαΐδια, δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Ούτε όραμα, ούτε όνειρο, ούτε καν ένα μικρό δροσερό αεράκι…
Όπως πολλοί γνωρίζουμε, το λαοφιλές τόπι, έως και ένα σημαντικό βαθμό, είναι και καθρέφτης της κοινωνικοπολιτικής ζωής μας. Γιατί λοιπόν το ποδόσφαιρο να έχει διαφορετική μοίρα…
Παρ’ όλα αυτά ο ΠΑΟΚ κατάφερε να κάνει και να αποδείξει τη διαφορά του, πραγματοποιώντας επίδειξη ήρεμης δύναμης στη Νέα Σμύρνη. Βοήθησε βέβαια και με την απόδοσή του και ο Ιστορικός που τελικά κατάφερε να σώσει τα προσχήματα με το γκολ της τιμής.
Μήπως τελικά ο δικέφαλος του Βορρά με τα απύθμενα απωθημένα του -ορισμένα δε και δικαιολογημένα ακόμη- και τις αφιονισμένες πρακτικές των οπαδών του αδικεί τον εαυτό του;
O ΠΑΟΚ είναι μεγάλη σημαία για τον ελληνικό αθλητισμό σε όλες τις εκφάνσεις του.
Αλλά να το πω αλλιώς: Η συμπρωτεύουσα και όσα αντιπροσωπεύει κατάφερε «να την βγει» στην πρωτεύουσα με το Φεστιβάλ Τραγουδιού της και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της. Με ανάλογες ήπιες λογικές πρέπει να πορευτεί και ποδοσφαιρικά. Γιατί όταν ο ΠΑΟΚ είχε ομαδάρα με τον Κούδα -παρά την παρ’ ολίγον Πειραιώτικη προοπτική του, σύμφωνα και με τις τότε δηλώσεις του- είχε και η ΑΕΚ, είχε και ο Θρύλος και η Πανάθα… αλλά και ο Άρης και τα Γιάννενα ακόμη.
Σήμερα η Ένωση αντιμετωπίζει στη Θεσσαλία τη Λάρισα… που στα παλιά τα χρόνια έφτασε να παίρνει και πρωτάθλημα. Και για την μπάλα που έπαιξε το ένα της ισοδυναμεί με δέκα. Τι πρέπει να γίνει εκεί τελικά;
Η ΑΕΚ είναι η ομάδα που κατά διαστήματα τη φετινή σεζόν έχει χαρίσει τις πιο συναρπαστικές στιγμές στους φίλους της στρογγυλής Θεάς. Αλλά και οι Θεσσαλοί παρά τις ιδιότυπες συμπεριφορές της ηγεσίας τους έχουν δείξει όμορφα στοιχεία.
Δεν ξέρω αν ο δικέφαλος της Αθήνας είναι «φούσκα»! Μ’ αρέσει πάντως η «τρέλα» του… Ακόμα και αν προκύψει παροδική.
Τα καφενεία και οι καφενέδες, στην καλή εκδοχή τους είναι σοβαρή υπόθεση. Το ελληνικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, όπως το κατέστησαν οι επιτήδειοι, μεταφέρει την «εύκολη» πλευρά τους: Περάστε κόσμε!
