ξέρεις να τις δουλέψεις και να τις παντρέψεις βγάζεις πλούτο ακουσμάτων. Το λαϊκό τραγούδι, όπως και το δημοτικό, γράφεται πάνω στη μουσική αυτή. Από τις αρχές του ΄70 στις εταιρίες φέρανε το “ελαφροαλαϊκό” κι έτσι άρχισε σιγά-σιγά να “αραιώνει” η δική μας παρουσία. Και φτάνουμε στην σημερινή κατάσταση όπου προβάλλονται ανούσια πράγματα που αποπροσανατολίζουν τον κόσμο και την νεολαία. Που κάνουν μεγάλη “ζημιά”... Δυστυχώς κατάφεραν να βάλουν το λαϊκό τραγούδι στο περιθώριο. Το ίδιο ισχύει και για το μπουζούκι που έχει χάσει των πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε τόσο στη διασκέδαση όσο και στην δισκογραφία. Στον χώρο των εταιριών τις θέσεις τις δικές μας, των μαέστρων δηλαδή, τις έχουν πια παραγωγοί, από τους οποίους, οι περισσότεροι όχι μόνο δεν είναι μουσικοί αλλά ούτε κι έχουν σχέση και γνώσεις γύρω από το τραγούδι. Ελπίζω όμως, γνωρίζοντας την δύναμη αυτού του τραγουδιού και την αγάπη του κόσμου προς αυτό, κάποια στιγμή να αλλάξουν τα πράγματα. Για το “ευρωπαϊκό» τραγούδι φτιάξανε Μέγαρα. Για το κακόμοιρο το μπουζουκάκι ούτε μια παράγκα. Κι ας γράφτηκαν αριστουργήματα από τους ανθρώπους του που απέφεραν μεγάλα κέρδη στις εταιρείες και τους διευθυντάδες τους. Κανένας από αυτούς δεν το πόνεσε και δεν το σεβάστηκε. Τι να πεις. Εδώ τώρα τις Απόκριες που έρχονται, θα πνιγούμε από samba , mambo , latin κι ενά σωρό ξενόφερτους ρυθμούς. Δε λέω έχουν την ομορφιά τους, έχουν χάρη, έχουν τέχνη. Τ o υς γνωρίζω και συχνά τις “πάντρεψα» με τον ήχο του μπουζουκιού. Άλλο όμως αυτό κι άλλο να νομίζεις πως ζούμε στη Βραζιλία. Να ακούσουμε τα λατινοαμερικάνικα, αλλά την καλή τους πλευρά, όχι τη σαβούρα και κυρίως να χαρούμε τα δικά μας τα παραδοσιακά και τα λαϊκά. Υπάρχουν ολάκερα κεφάλαια και κατηγορίες τραγουδιών για τις Απόκριες. Πλούτος αστείρευτος, ήθη, έθιμα, στίχοι, μελωδίες. Που είναι όλος αυτός ο θησαυρός; Παραπεταμένος, εκτός κεντρικής σκηνής, μόνο στις μικρές πόλεις και τα χωριά. Και συχνά αναπαράγονται χωρίς γνώση και υποδομή καταντώντας φτηνές καρικατούρες που αντί να εμπνέουν διώχνουν τους νέους και όσους δε γνωρίζουν την αξία τους. Τα σκέφτομαι και μελαγχολώ… >>.
Τα λόγια του «δασκάλου» Θόδωρου Δερβενιώτη, κάπου δέκα χρόνια πριν τέτοια εποχή, όταν συνομιλούσαμε συχνά, στην πάλαι ποτέ θρυλική σχολή του, μου ήρθαν στο μυαλό αυτές τις μέρες, σαν ξεχασμένα υστερόγραφα στο αλλόκοτο soundtrack , της πικρής ασφυκτικής και στενάχωρης πραγματικότητας που μας τυλίγει, δίχως να αφήνει διεξόδους διαφυγής.
