Η «τριπλέτα» Μητροπάνος - Κότσιρας - Μπάσης, οι Πυξ Λαξ, ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και μερικοί ακόμη «δοκιμασμένοι» καλλιτέχνες κατάφεραν να περιοδεύσουν «Όπως Παλιά». Από κοντά και τα «φρέσκα» βλαστάρια: Μποφίλιου (στο πλευρό του Ξαρχάκου και μόνη της), Χαρούλης, Ζουγανέλη, Μαραβέγιας και άλλοι συνοδοιπόροι μιας γενιάς, που με τη φετινή «γεμάτη» παρουσία τους θεσμοθετούν μία νέα ελπιδοφόρα «κατάσταση».
Αυτό που λείπει τόσο από την πρώτη όσο και από τη δεύτερη κατηγορία είναι τα δυνατά καινούργια τραγούδια. Δηλαδή άσματα οικουμενικής κοπής και οπτικής που θα καταφέρουν να δραπετεύσουν από τα όρια του προσωπικού πυρήνα που διαθέτουν οι καλλιτέχνες, αγγίζοντας ετερόκλητα ακροατήρια, λειτουργώντας ως σημείο επαφής, ζύμωσης, επικοινωνίας. Όπως συνέβη με τη Ρόζα, την Πριγκιπέσσα, το -κατά Κραουνάκη- Αυτή η νύχτα μένει μέχρι και Στην υγεία της Αχάριστης.
Υπάρχουν κάποιες διακριτικές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα ενισχύοντας το «ζητούμενο».
Επικρατεί μια «ευκολία» στην τραγουδοποιία που αποδυναμώνει ακόμη και τις καλές και πολλά υποσχόμενες πρώτες ύλες. Δε δουλεύονται τα υλικά όσο θα έπρεπε στις λεπτομέρειές τους, που μοιραία καθορίζουν την ουσία.
Το φθινόπωρο αυτό, καθόλα μουντό και γκρίζο, με όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία και γενικότερα στον πλανήτη, έρχεται «άδειο» από δημιουργίες αναγκαίες και ικανές να εκφράσουν το «σήμερα» σε όλες τις πτυχές του.
Βέβαια, παραδοσιακά, μιλάμε για μια εποχή που «γεννιούνται» τραγούδια, καθόσον τα «νέα» συνηθίζεται να κυκλοφορούν γύρω στις γιορτές. Αν και νομίζω πως η συγκεκριμένη τακτική έχει πλέον ξεπεραστεί από τις εξελίξεις στη δισκογραφία.
Για έναν περίεργο λόγο το Φθινόπωρο σε σχέση με τις άλλες τρεις περιόδους του χρόνου, έχει συγκριτικά τις λιγότερες τραγουδιστικές «αναφορές». Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τον Βαγγέλη Κορακάκη να υπογράψει ένα σπουδαίο κομμάτι.
Ας ελπίσουμε πως το Πρώτο Φθινόπωρο, της βαθιάς κρίσης, θα είναι και το τελευταίο.
Αυτό που λείπει τόσο από την πρώτη όσο και από τη δεύτερη κατηγορία είναι τα δυνατά καινούργια τραγούδια. Δηλαδή άσματα οικουμενικής κοπής και οπτικής που θα καταφέρουν να δραπετεύσουν από τα όρια του προσωπικού πυρήνα που διαθέτουν οι καλλιτέχνες, αγγίζοντας ετερόκλητα ακροατήρια, λειτουργώντας ως σημείο επαφής, ζύμωσης, επικοινωνίας. Όπως συνέβη με τη Ρόζα, την Πριγκιπέσσα, το -κατά Κραουνάκη- Αυτή η νύχτα μένει μέχρι και Στην υγεία της Αχάριστης.
Υπάρχουν κάποιες διακριτικές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα ενισχύοντας το «ζητούμενο».
Επικρατεί μια «ευκολία» στην τραγουδοποιία που αποδυναμώνει ακόμη και τις καλές και πολλά υποσχόμενες πρώτες ύλες. Δε δουλεύονται τα υλικά όσο θα έπρεπε στις λεπτομέρειές τους, που μοιραία καθορίζουν την ουσία.
Το φθινόπωρο αυτό, καθόλα μουντό και γκρίζο, με όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία και γενικότερα στον πλανήτη, έρχεται «άδειο» από δημιουργίες αναγκαίες και ικανές να εκφράσουν το «σήμερα» σε όλες τις πτυχές του.
Βέβαια, παραδοσιακά, μιλάμε για μια εποχή που «γεννιούνται» τραγούδια, καθόσον τα «νέα» συνηθίζεται να κυκλοφορούν γύρω στις γιορτές. Αν και νομίζω πως η συγκεκριμένη τακτική έχει πλέον ξεπεραστεί από τις εξελίξεις στη δισκογραφία.
Για έναν περίεργο λόγο το Φθινόπωρο σε σχέση με τις άλλες τρεις περιόδους του χρόνου, έχει συγκριτικά τις λιγότερες τραγουδιστικές «αναφορές». Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τον Βαγγέλη Κορακάκη να υπογράψει ένα σπουδαίο κομμάτι.
Ας ελπίσουμε πως το Πρώτο Φθινόπωρο, της βαθιάς κρίσης, θα είναι και το τελευταίο.
