Το ραδιοφωνάκι του φίλου της παρέας όσο κι αν «γύρναγε» με αγωνία και λαχτάρα δεν έβρισκε έναν δίαυλο να παίξει πέντε καλά λαϊκά –με την ευρύτερη έννοια του όρου- τραγούδια στη σειρά. Είτε του σήμερα, είτε του χτες, είτε ανακατωμένα χρονικά. Ακόμα και οι πειρατικοί κατάντησαν «γιαλαντζί». Στις μέρες μας βλέπετε τη «δόξα» δεν ξέρω αν κάποιοι την εμίσησαν, το χρήμα πάντως ουδείς…
Υπάρχουν συχνότητες που τιμούν το «έργο» τους – γιατί και οι ιδιωτικοί τις άδειες τις έχουν πάρει με δεσμεύσεις να προάγουν πολιτισμό και να σέβονται τις «αναλογίες». Όμως σε αυτές δε χωράει ένας Καζαντζίδης (έστω ένας τη μέρα), ένας Γαβαλάς, ένας Διονυσίου, ένας Αγγελόπουλος, μια Γκρέυ, μια Λύδια, μια Πόλυ Πάνου και κατά συνέπεια ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Μητσάκης, ο Δερβενιώτης, ο Βίρβος, ο Τσάντας, ο Κολοκοτρώνης, ο Σούκας… Κι από ο δίπλα το σύγχρονο, ο καλός Τερζής, ο καλός Καρράς, η Πίτσα Παπαδοπούλου, η Γλυκερία, η «σέρτικη» Αλεξίου και ο «σέρτικος» Μητροπάνος κι όχι η «ευρωπαϊκή» και μόνο εκδοχή τους.
Τα ονόματά και τα παραδείγματα έχουν ενδεικτικό χαρακτήρα.
Θεωρώ ανεπίτρεπτο ο βάρδος της Ελλάδας, ο πρώτος μεταξύ ίσων της μεγάλης ομάδας του «λαϊκού» να παραμένει αποκλεισμένος και μετά θάνατον από τα ερτζιανά και όχι μόνο!
Το παράδοξο είναι πως ο αποκλεισμός αυτός έχει μεγάλο εύρος… Απ’ τους Μελωδία, Μέντα, Δίεση, Στο κόκκινο μέχρι και τους Derti, Sfera, Love, Λάμψη κ.λπ. o Στελάρας και οι συνοδοιπόροι του δε χωράνε πουθενά…
Όλα αυτά στην «Ελλάς του 2000!»
Υπάρχουν συχνότητες που τιμούν το «έργο» τους – γιατί και οι ιδιωτικοί τις άδειες τις έχουν πάρει με δεσμεύσεις να προάγουν πολιτισμό και να σέβονται τις «αναλογίες». Όμως σε αυτές δε χωράει ένας Καζαντζίδης (έστω ένας τη μέρα), ένας Γαβαλάς, ένας Διονυσίου, ένας Αγγελόπουλος, μια Γκρέυ, μια Λύδια, μια Πόλυ Πάνου και κατά συνέπεια ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Μητσάκης, ο Δερβενιώτης, ο Βίρβος, ο Τσάντας, ο Κολοκοτρώνης, ο Σούκας… Κι από ο δίπλα το σύγχρονο, ο καλός Τερζής, ο καλός Καρράς, η Πίτσα Παπαδοπούλου, η Γλυκερία, η «σέρτικη» Αλεξίου και ο «σέρτικος» Μητροπάνος κι όχι η «ευρωπαϊκή» και μόνο εκδοχή τους.
Τα ονόματά και τα παραδείγματα έχουν ενδεικτικό χαρακτήρα.
Θεωρώ ανεπίτρεπτο ο βάρδος της Ελλάδας, ο πρώτος μεταξύ ίσων της μεγάλης ομάδας του «λαϊκού» να παραμένει αποκλεισμένος και μετά θάνατον από τα ερτζιανά και όχι μόνο!
Το παράδοξο είναι πως ο αποκλεισμός αυτός έχει μεγάλο εύρος… Απ’ τους Μελωδία, Μέντα, Δίεση, Στο κόκκινο μέχρι και τους Derti, Sfera, Love, Λάμψη κ.λπ. o Στελάρας και οι συνοδοιπόροι του δε χωράνε πουθενά…
Όλα αυτά στην «Ελλάς του 2000!»
