Αυτά διαβάζω και στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια του Σπύρου Ζαγοραίου με αφορμή το περίφημο τραγούδι «Πάρτε κύριε λαχεία!».
Σε μια από τις συχνές συναντήσεις μας, συνδεόμασταν με δεσμούς φιλίας και αλληλοεκτίμησης, τον είχα ρωτήσει για το πώς δημιούργησαν με το συνοδοιπόρο του Δημήτρη Γκούτη το συγκεκριμένο τραγούδι αλλά και άλλα που γράψαν την δική τους ιστορία στην δισκογραφία και τη διασκέδαση. Να ξέρετε πως ο Σπύρος Ζαγοραίος στα χρόνια του ’60 στην ταπεινή ακόμη Odeon, που έβλεπε με το κιάλι τους αστέρες και τις πωλήσεις της Columbia, έβγαζε δισκάκια που προκαλούσαν πάταγο.
«Έμπορας» ήταν το παρατσούκλι του αφού τόσο στο στούντιο όσο και στο πατάρι «ζωγράφιζε». Είχε το χάρισμα να πιάνει τον παλμό και μπαίνει στην ιδιοσυγκρασία του λαϊκού κόσμου αλλά και των αστών που τον άκουγαν κρυφά, ορισμένοι και φανερά. Άλλωστε πάντα τα αφεντικά αγαπούσαν τα τέκνα και τα χούγια των υποτακτικών τους...
Ο Σπύρος Ζαγοραίος παρέα με τον φίλο και κουμπάρο του Γκούτη που διέθετε μαστόρικη και ευρηματική πένα, είχαν στήσει το δικό τους εργοτάξιο: Προσευχή, Κατηγόρα με, Μια αμαρτία μου παλιά, Μου λέτε να μην κλαίω, Θα πεθάνω γλυκιά μου αγάπη, Κατηγορώ τις όμορφες, Ο ανάπηρος, Οργή Θεού, Το μαύρο μου μπεγλέρι, Αφού έχεις προίκα τη χρυσή καρδιά σου κ.ά.
Το «Πάρτε κύριε λαχεία» βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία, όταν ένα παγωμένο χειμωνιάτικο ξημέρωμα, μετά τη δουλειά στο νυχτερινό κέντρο, Ζαγοραίος και Γκούτης -ο δεύτερος έπαιζε και μπουζουκάκι για ένα διάστημα στα μαγαζιά- πήγαν όπως συνήθιζαν οι λαϊκοί καλλιτέχνες, να πιούν ένα γάλα, να φάνε μια κρέμα σε ένα γνωστό αθηναϊκό καφεζαχοπλαστείο των καιρών εκείνων!
Με χιονόνερο και κρύο
πέρασα από μια πλατεία
και μου φωνάζει ένας μικρός:
«Πάρτε κύριε λαχεία».
Κάπου εδώ τελειώνει ουσιαστικά η ιστορία και αρχίζει η φαντασία του Γκούτη:
Εγώ δεν έχω τύχη
πικραμένο μου αγόρι
δωσ’ μου όμως δυο λαχεία
και άντε σπίτι μην κρυώσεις
στη βροχή στο ξεροβόρι.
«Άραγε ποια αμαρτία να πληρώνει ο μικρός;»
Το ‘λεγα και περπατούσα μες στο κρύο βιαστικός.
Εξαναπέρασα μια μέρα μα το αγόρι δεν το είδα
γιατί αρρώστησε βαριά από την κακοκαιρία.
Το φτωχό το σπιτικό του το έμαθα και αμέσως πήγα
και ω συμφορά μου! Τι με βρήκε! Μου φωνάζει μια γυναίκα:
«Το παιδί σου ξεπληρώνει τη δική σου αμαρτία!»
Το τραγούδι σημείωσε πλατιά επιτυχία. Μάλιστα ο Σπύρος Ζαγοραίος το ξαναηχογράφησε σε διάφορες βερσιόν και στα κατοπινά χρόνια... ενώ ήταν αναπόσπαστο συστατικό των εμφανίσεών του μέχρι και το καλλιτεχνικό φινάλε του.
Τις εποχές της ευδαιμονίας, ο τραγικός τρόπος του Ζαγοραίου στο «Πάρτε κύριε λαχεία!» όπως και το ίδιο το τραγούδι λοιδορήθηκε... Ίσως να μην είναι τυχαίο πως το εξώφυλλο του μικρού δίσκου 45 στροφών είναι ασπρόμαυρο, όπως και πολλές ελληνικές ταινίες που είχαν ανάλογη μοίρα...
Στην δεκαετία του ’60 όμως πολλοί το άκουγαν και συγκινούνταν... ενώ όπως δείχνουν τα πράγματα, κάτι έχει... και αντέχει.
Στην «Ελλάς του 2000» τα 5.600.000 ευρώ, σπαστά βέβαια, μπορεί να λύσουν έστω και προσωρινά αρκετά προβλήματα... οικονομικής φύσεως.
Δυστυχώς οι πληγές του τόπου και των ανθρώπων του, τα «κενά» και άλλα πολλά αρνητικά «παρελκόμενα» που έχουν γίνει καθεστώς μαζί με τις οδυνηρές συνέπειές τους, δύσκολα μπορούν να επουλωθούν.
Γι’ αυτό λοιπόν: Πάρτε κύριοι λαχεία!
Σε μια από τις συχνές συναντήσεις μας, συνδεόμασταν με δεσμούς φιλίας και αλληλοεκτίμησης, τον είχα ρωτήσει για το πώς δημιούργησαν με το συνοδοιπόρο του Δημήτρη Γκούτη το συγκεκριμένο τραγούδι αλλά και άλλα που γράψαν την δική τους ιστορία στην δισκογραφία και τη διασκέδαση. Να ξέρετε πως ο Σπύρος Ζαγοραίος στα χρόνια του ’60 στην ταπεινή ακόμη Odeon, που έβλεπε με το κιάλι τους αστέρες και τις πωλήσεις της Columbia, έβγαζε δισκάκια που προκαλούσαν πάταγο.
«Έμπορας» ήταν το παρατσούκλι του αφού τόσο στο στούντιο όσο και στο πατάρι «ζωγράφιζε». Είχε το χάρισμα να πιάνει τον παλμό και μπαίνει στην ιδιοσυγκρασία του λαϊκού κόσμου αλλά και των αστών που τον άκουγαν κρυφά, ορισμένοι και φανερά. Άλλωστε πάντα τα αφεντικά αγαπούσαν τα τέκνα και τα χούγια των υποτακτικών τους...
Ο Σπύρος Ζαγοραίος παρέα με τον φίλο και κουμπάρο του Γκούτη που διέθετε μαστόρικη και ευρηματική πένα, είχαν στήσει το δικό τους εργοτάξιο: Προσευχή, Κατηγόρα με, Μια αμαρτία μου παλιά, Μου λέτε να μην κλαίω, Θα πεθάνω γλυκιά μου αγάπη, Κατηγορώ τις όμορφες, Ο ανάπηρος, Οργή Θεού, Το μαύρο μου μπεγλέρι, Αφού έχεις προίκα τη χρυσή καρδιά σου κ.ά.
Το «Πάρτε κύριε λαχεία» βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία, όταν ένα παγωμένο χειμωνιάτικο ξημέρωμα, μετά τη δουλειά στο νυχτερινό κέντρο, Ζαγοραίος και Γκούτης -ο δεύτερος έπαιζε και μπουζουκάκι για ένα διάστημα στα μαγαζιά- πήγαν όπως συνήθιζαν οι λαϊκοί καλλιτέχνες, να πιούν ένα γάλα, να φάνε μια κρέμα σε ένα γνωστό αθηναϊκό καφεζαχοπλαστείο των καιρών εκείνων!
Με χιονόνερο και κρύο
πέρασα από μια πλατεία
και μου φωνάζει ένας μικρός:
«Πάρτε κύριε λαχεία».
Κάπου εδώ τελειώνει ουσιαστικά η ιστορία και αρχίζει η φαντασία του Γκούτη:
Εγώ δεν έχω τύχη
πικραμένο μου αγόρι
δωσ’ μου όμως δυο λαχεία
και άντε σπίτι μην κρυώσεις
στη βροχή στο ξεροβόρι.
«Άραγε ποια αμαρτία να πληρώνει ο μικρός;»
Το ‘λεγα και περπατούσα μες στο κρύο βιαστικός.
Εξαναπέρασα μια μέρα μα το αγόρι δεν το είδα
γιατί αρρώστησε βαριά από την κακοκαιρία.
Το φτωχό το σπιτικό του το έμαθα και αμέσως πήγα
και ω συμφορά μου! Τι με βρήκε! Μου φωνάζει μια γυναίκα:
«Το παιδί σου ξεπληρώνει τη δική σου αμαρτία!»
Το τραγούδι σημείωσε πλατιά επιτυχία. Μάλιστα ο Σπύρος Ζαγοραίος το ξαναηχογράφησε σε διάφορες βερσιόν και στα κατοπινά χρόνια... ενώ ήταν αναπόσπαστο συστατικό των εμφανίσεών του μέχρι και το καλλιτεχνικό φινάλε του.
Τις εποχές της ευδαιμονίας, ο τραγικός τρόπος του Ζαγοραίου στο «Πάρτε κύριε λαχεία!» όπως και το ίδιο το τραγούδι λοιδορήθηκε... Ίσως να μην είναι τυχαίο πως το εξώφυλλο του μικρού δίσκου 45 στροφών είναι ασπρόμαυρο, όπως και πολλές ελληνικές ταινίες που είχαν ανάλογη μοίρα...
Στην δεκαετία του ’60 όμως πολλοί το άκουγαν και συγκινούνταν... ενώ όπως δείχνουν τα πράγματα, κάτι έχει... και αντέχει.
Στην «Ελλάς του 2000» τα 5.600.000 ευρώ, σπαστά βέβαια, μπορεί να λύσουν έστω και προσωρινά αρκετά προβλήματα... οικονομικής φύσεως.
Δυστυχώς οι πληγές του τόπου και των ανθρώπων του, τα «κενά» και άλλα πολλά αρνητικά «παρελκόμενα» που έχουν γίνει καθεστώς μαζί με τις οδυνηρές συνέπειές τους, δύσκολα μπορούν να επουλωθούν.
Γι’ αυτό λοιπόν: Πάρτε κύριοι λαχεία!
