Οι Δον Κιχώτες παν μπροστά κι οι Σάντ(σ)οι ακολουθάνε…

Ο νικητής τα παίρνει όλα, ο φιναλίστ τίποτα! Καταχαμένος, ειδικά αν το τουρνουά γίνεται στην έδρα σου… Για τους μάγκες που κάναν δουλειά και φτιάξαν ομάδες με λιγοστά εφόδια, λίγες γραμμές… ζορισμένες και με μελάνι που ξεβάφει γρήγορα. Η κούπα μετράει και σκεπάζει τα πάντα, σαν το σουξέ, σαν τις φίρμες.

Μόνο που κάποιοι, αρκετοί ευτυχώς, τα βλέπουμε αλλιώς, και ας μην κάνουμε φασαρία μεγαλύτερη απ’… όσοι είμαστε! Βλέπετε οι άλλοι, μπορεί να είναι και λιγότεροι, μόνο που το παρακάνουν στην οχλαγωγία, θέλοντας και να χαρούν αλλά και να καλύψουν τη γύμνια τους…

Σέβομαι τους νοικοκύρηδες και εκτιμώ τα έργα τους. Οι καλοί «χτιστάδες», τα σωστά «μαστόρια» πρέπει να αμείβονται και να μνημονεύονται. Άλλωστε δεν φταίνε αυτοί για τα «μεγαλόσχημα». Άλλοι τα λένε και τα κραυγάζουν, για τους λόγους, που ανέφερα και παραπάνω.

Βγάζω το καπέλο στον Ότο και στον Φερνάντο για τις κατακτήσεις τους αλλά ως εδώ. Διαφορετικό πράγμα ο μάνατζερ, καμία σχέση με τον καλλιτέχνη.

Με αφορμή τις κουβέντες περί Ελλάδας και Πορτογαλίας, στο νου μου έρχονται οι ποιητές και οι αδυναμίες της «χαμένης γενιάς».

Όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο Κώστας Ουράνης:

Ω ποιητή! παρόμοια στο διάβα σου οι κοινοί οι άνθρωποι χασκαρίζουνε. Άσε τους να γελάνε:

Οι Δον Κιχώτες παν μπροστά κι οι Σάντ(σ)οι ακολουθάνε…