(Κάποιες σκέψεις για το ελληνικό ποσόσφαιρο με αφορμή τη γιορτή του...)
20 χρόνια αργότερα ερχόταν από τον Ατρόμητο Πειραιώς στο γείτονα Ολυμπιακό, εκεί που έδρεψε με την δύναμη, την αγωνιστικότητα, το πάθος, και το ακριβό ένστικτο του γκολτζή, δάφνες που έντυσαν το όνομά του με την πατίνα του μύθου.
Θέλω να είμαι ειλικρινής με όσους μας διαβάζουν, μεγάλωσα από παιδί, με τη φωτογραφία του πάνω απ’ το κρεβάτι μου. Δεν τον θυμάμαι στο γήπεδο, παρ’ ότι μου λένε πως τον είδα, αλλά ένα δίχρονο, παιδί πόσα να αποθηκεύσεις στο σκληρό του δίσκο; Όταν εγώ πιτσιρίκιι κάπως έμπαινα, ή καλύτερα με βάζανε κουβαλώντας με στα γήπεδα, στο «θέμα» εκείνος πήγαινε το 1970 στην Αντβέρπ, στο Βέλγιο. Ταραγμένα χρόνια. Λίγο νωρίτερα είχε φύγει και ο Μπούκοβι…
Από τότε, πέρασαν καιροί. Καταλάβαμε πολλά, και εκτιμούσαμε την τέχνη των ποδοσφαιριστών και την ιστορία των ομάδων, πάνω από χρώματα. Θυμάμαι να πηγαίνουμε παρέες, διαφορετικών προτιμήσεων στο γήπεδο για να βλέπουμε τον Ζάετς, το Μαύρο ή και τον Βασιλάκο όταν κατέβαινε στην Αθήνα.
Είναι δυνατόν να σ’ αρέσει το ποδόσφαιρο και να μη αναγνωρίζεις τον διαβήτη του Ελευθεράκη;
Δηλαδή να σ’ αρέσει ο Κυράστας και ο Σαργκάνης με τα κόκκινα και να μην αναγνωρίζεις το μεγαλείο τους επειδή αλλάξαν χρώμα στη φανέλα; Και ο Μάικ; Και γυμνός να έπαιζε ο Γαλάκος θα πλήρωνα εισιτήριο να πάω να τον απολαύσω. Και για να πιάσω την αντίστροφη διαδρομή… ο Νικοπολίδης;
Θυμάμαι έπαιζα στα δεύτερα του Αιγάλεω, όταν ήταν στην πρώτη Εθνική, και σηκώθηκε μες την περιοχή ο Αντωνιάδης, τη μία και μοναδική χρονιά που φόρεσε τα ερυθρόλευκα, και κάρφωσε μια κεφαλιά ποίημα… που όλο το γήπεδο της αθηναϊκής συνοικίας σηκώθηκε όρθιο και χειροκροτούσε!
Τέτοια πάνω κάτω ανοιξιάτικη εποχή, το 1991, ο Δημήτρης Μητροπάνος έσμιγε με το Χρήστο Νικολόπουλο και το Λευτέρη Παπαδόπουλο για το δίσκο «Πάρε αποφάσεις». Ο Μητσάρας «εμπορικά» τουλάχιστον δεν ήταν και στα καλύτερά του. Το άλμπουμ περπάτησε βέβαια, το ομότιτλο ακούστηκε, αλλά δεν ξεπούλησε κιόλας. Όπως μου διηγήθηκε ο Νικολόπουλος, και συμπεριλάβαμε και στην βιογραφία του που υπέγραψα ως συγγραφέας, στην ηχογράφηση του δίσκου, τον Ολυμπιακάρα Μητροπάνο, τίμησε με την παρουσία του και ο Γιώργος Σιδέρης, αφού ήταν φίλοι. Το προσωνύμιο του παικταρά, ήταν και είναι Φόντακας! Το γιατί είναι η ιστορία ενός άλλου άρθρου.
Πάρε αποφάσεις, άσ’ τις προφάσεις
Αυτό το θέατρο δεν πάει πουθενά…
Δύσκολη δουλειά να παίρνεις τις σωστές αποφάσεις, χρειάζεται ανάστημα και θάρρος. Ακόμα χειρότερη, όταν δεν το πράξεις, να πρέπει να δικαιολογήσεις και να δικαιολογηθείς με προφάσεις...
20 χρόνια αργότερα ερχόταν από τον Ατρόμητο Πειραιώς στο γείτονα Ολυμπιακό, εκεί που έδρεψε με την δύναμη, την αγωνιστικότητα, το πάθος, και το ακριβό ένστικτο του γκολτζή, δάφνες που έντυσαν το όνομά του με την πατίνα του μύθου.
Θέλω να είμαι ειλικρινής με όσους μας διαβάζουν, μεγάλωσα από παιδί, με τη φωτογραφία του πάνω απ’ το κρεβάτι μου. Δεν τον θυμάμαι στο γήπεδο, παρ’ ότι μου λένε πως τον είδα, αλλά ένα δίχρονο, παιδί πόσα να αποθηκεύσεις στο σκληρό του δίσκο; Όταν εγώ πιτσιρίκιι κάπως έμπαινα, ή καλύτερα με βάζανε κουβαλώντας με στα γήπεδα, στο «θέμα» εκείνος πήγαινε το 1970 στην Αντβέρπ, στο Βέλγιο. Ταραγμένα χρόνια. Λίγο νωρίτερα είχε φύγει και ο Μπούκοβι…
Από τότε, πέρασαν καιροί. Καταλάβαμε πολλά, και εκτιμούσαμε την τέχνη των ποδοσφαιριστών και την ιστορία των ομάδων, πάνω από χρώματα. Θυμάμαι να πηγαίνουμε παρέες, διαφορετικών προτιμήσεων στο γήπεδο για να βλέπουμε τον Ζάετς, το Μαύρο ή και τον Βασιλάκο όταν κατέβαινε στην Αθήνα.
Είναι δυνατόν να σ’ αρέσει το ποδόσφαιρο και να μη αναγνωρίζεις τον διαβήτη του Ελευθεράκη;
Δηλαδή να σ’ αρέσει ο Κυράστας και ο Σαργκάνης με τα κόκκινα και να μην αναγνωρίζεις το μεγαλείο τους επειδή αλλάξαν χρώμα στη φανέλα; Και ο Μάικ; Και γυμνός να έπαιζε ο Γαλάκος θα πλήρωνα εισιτήριο να πάω να τον απολαύσω. Και για να πιάσω την αντίστροφη διαδρομή… ο Νικοπολίδης;
Θυμάμαι έπαιζα στα δεύτερα του Αιγάλεω, όταν ήταν στην πρώτη Εθνική, και σηκώθηκε μες την περιοχή ο Αντωνιάδης, τη μία και μοναδική χρονιά που φόρεσε τα ερυθρόλευκα, και κάρφωσε μια κεφαλιά ποίημα… που όλο το γήπεδο της αθηναϊκής συνοικίας σηκώθηκε όρθιο και χειροκροτούσε!
Τέτοια πάνω κάτω ανοιξιάτικη εποχή, το 1991, ο Δημήτρης Μητροπάνος έσμιγε με το Χρήστο Νικολόπουλο και το Λευτέρη Παπαδόπουλο για το δίσκο «Πάρε αποφάσεις». Ο Μητσάρας «εμπορικά» τουλάχιστον δεν ήταν και στα καλύτερά του. Το άλμπουμ περπάτησε βέβαια, το ομότιτλο ακούστηκε, αλλά δεν ξεπούλησε κιόλας. Όπως μου διηγήθηκε ο Νικολόπουλος, και συμπεριλάβαμε και στην βιογραφία του που υπέγραψα ως συγγραφέας, στην ηχογράφηση του δίσκου, τον Ολυμπιακάρα Μητροπάνο, τίμησε με την παρουσία του και ο Γιώργος Σιδέρης, αφού ήταν φίλοι. Το προσωνύμιο του παικταρά, ήταν και είναι Φόντακας! Το γιατί είναι η ιστορία ενός άλλου άρθρου.
Πάρε αποφάσεις, άσ’ τις προφάσεις
Αυτό το θέατρο δεν πάει πουθενά…
Δύσκολη δουλειά να παίρνεις τις σωστές αποφάσεις, χρειάζεται ανάστημα και θάρρος. Ακόμα χειρότερη, όταν δεν το πράξεις, να πρέπει να δικαιολογήσεις και να δικαιολογηθείς με προφάσεις...
