Λατρεύω τον τρόπο γραφής του Επίκουρου. Μέσα από τα γαστρονομικά κείμενα του αντλώ πολύτιμες πληροφορίες αλλά και αφορμές για ένα σωρό ζητήματα πολιτικής, τέχνης, κοινωνίας και όχι μόνο.
Πολλές φορές στα μουσικά συμπεράσματά μου βασίζομαι στις "πάσες" του.
Τυχαία διάβαζα το κλέισιμο του στον Γαστρονόμο του Γενάρη του 2010... και αυθόρμητα πρόεκυψε η απάντηση στο Μακεδονικό ζήτημα, στο χτες, το σήμερα και μακάρι και στο αύριο του...
Γράφει λοιπόν μεταξύ άλλων ο Επίκουρος στο άρθρό του με τον τίτλο: "Η αρχαία σκουριά του Μουσακά"
Ο μουσακάς, πως να το κάνουμε (και όπως και να τον κάνουμε), αποτελεί το στερεοτυπικό πιάτο της εθνικής μας κουζίνας...
Κι όμως ο περίφημος μουσακάς δεν είναι τόσο ελληνικός. ο Άλαν Ντάβιντσον στο "Oxford Companion to Food" παραπέμπει στην αραβική λέξη musaqqa που σημαίνει υγραίνω, αλλά όπως επισημαίνει, "το πιάτο αυτό δεν κατάγεται από την Αραβία και είναι σίγουρο ότι το όνομά χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Τουρκία".
Ο Κλίφορντ Ράιτ στο μνημειώδες "A Mediterranean Feast", αναφέρεται στο παλαιστινιακό musakhkhan (αυτό που έχει ζεσταθεί), το οποίο είναι ψιλοκομμένο κοτόπουλο μεγειρεμένο με κρεμμύδι, τυλιγμένο σε ειδικό ψωμί και ψημένο στο φούρνο.
Ο Αλέξανδρος Γιώτης, στο "Ιστορία μαγειρικής και διατροφής" γράφει για τη λέξη "μουχάσα", η οποία στα αραβικά παραπέμπει σε τεχνική παρά σε συνταγή.
Εν γένει δεν ξέρουμε από που βαστάει η ιστορική σκούφια του μουσακά, διότι οι Άραβες και οι Τούρκοι πολύ απλά μπορεί να το πήραν από τους Πέρσες και, γιατί όχι, ακόμη κι από τους Βυζαντινούς. Ξέρουμε όμως ότι κυριολεκτικά η σκούφια του μουσακά, η άσπρη και παχουλή κρέμα που τον καλύπτει, είναι γαλλική και λέγεται μπεσαμέλ...
Όσο για τη μελιτζάνα, τη βάση του μουσακά, παρόλο που ήταν γνωστή στους Βυζαντινούς, έχει μάλλον ινδική προέλευση και ήρθε διαμέσου των Αράβων...
Ο δε κιμάς είναι μάλλον αραβικός ή περσικός. ο Χριστος Ζουράρις σχετικά με τον κιμά λέει ότι "δεν φαίνεται να ήταν διαδεδομένος στην Αρχαία Ελλάδα. Υιοθετήθηκε από τους Έλληνες πολύ αργότερα και μόνον όταν η ελληνική κουζίνα υπέστη τη ζωογόνο επίδραση της Ανατολής".
Κι έτσι λοιπόν, τίποτα στο μουσακά δεν είναι ελληνικό, με μια καθαρόαιμη έννοια... Και το λέω αυτό όχι γιατί θέλω να αποδείξω ότι ο μουσακάς δεν είναι ελληνικός, αλλά για να υποδείξω ότι όλες αυτές οι προσπάθειες να αποδειχθεί η καταγωγή ενός πιάτου με όρους πραγματολογικούς είναι λίγο χαμένος κόπος.
Όπως και η προσπάθεια να αποδείξουμε ότι ο σύγχρονος Έλληνας κατάγεται κατευθείαν από τον Μεγαλέξανδρο.
Υπάρχει δηλαδή, όπως αναφέρει και ο καθηγητής Πολιτιστικών Σπουδών Eic L. Ball στο άρθρο του Greek Food After Mousaka, ένα είδος "εθνικής γαστρονομίας" όπου έλληνες κουζινογράφοι εμπνέονται από μία "λαογραφική πολιτισμική συνέχεια και αισθητική" (Journal of Modern Greek Studies, Vol 21) ή απ' την ιστορική ετυμολογία για να αποδείξουν την ελληνικότητα της εθνικής κουζίνας.
Όπως και σε πολλά άλλα πράγματα στη χώρα μας, αυτή η αρχαία σκουριά διάβρωσε και το μουσακά.
Ο μουσακάς δεν έχει ανάγκη τη γραμμική συνέχεια για να αποδείξει την ελληνικότητά του. Είναι ελληνικός γιατί έτσι τον αισθανόμαστε, κι εμείς και οι ξένοι...
Πολλές φορές στα μουσικά συμπεράσματά μου βασίζομαι στις "πάσες" του.
Τυχαία διάβαζα το κλέισιμο του στον Γαστρονόμο του Γενάρη του 2010... και αυθόρμητα πρόεκυψε η απάντηση στο Μακεδονικό ζήτημα, στο χτες, το σήμερα και μακάρι και στο αύριο του...
Γράφει λοιπόν μεταξύ άλλων ο Επίκουρος στο άρθρό του με τον τίτλο: "Η αρχαία σκουριά του Μουσακά"
Ο μουσακάς, πως να το κάνουμε (και όπως και να τον κάνουμε), αποτελεί το στερεοτυπικό πιάτο της εθνικής μας κουζίνας...
Κι όμως ο περίφημος μουσακάς δεν είναι τόσο ελληνικός. ο Άλαν Ντάβιντσον στο "Oxford Companion to Food" παραπέμπει στην αραβική λέξη musaqqa που σημαίνει υγραίνω, αλλά όπως επισημαίνει, "το πιάτο αυτό δεν κατάγεται από την Αραβία και είναι σίγουρο ότι το όνομά χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Τουρκία".
Ο Κλίφορντ Ράιτ στο μνημειώδες "A Mediterranean Feast", αναφέρεται στο παλαιστινιακό musakhkhan (αυτό που έχει ζεσταθεί), το οποίο είναι ψιλοκομμένο κοτόπουλο μεγειρεμένο με κρεμμύδι, τυλιγμένο σε ειδικό ψωμί και ψημένο στο φούρνο.
Ο Αλέξανδρος Γιώτης, στο "Ιστορία μαγειρικής και διατροφής" γράφει για τη λέξη "μουχάσα", η οποία στα αραβικά παραπέμπει σε τεχνική παρά σε συνταγή.
Εν γένει δεν ξέρουμε από που βαστάει η ιστορική σκούφια του μουσακά, διότι οι Άραβες και οι Τούρκοι πολύ απλά μπορεί να το πήραν από τους Πέρσες και, γιατί όχι, ακόμη κι από τους Βυζαντινούς. Ξέρουμε όμως ότι κυριολεκτικά η σκούφια του μουσακά, η άσπρη και παχουλή κρέμα που τον καλύπτει, είναι γαλλική και λέγεται μπεσαμέλ...
Όσο για τη μελιτζάνα, τη βάση του μουσακά, παρόλο που ήταν γνωστή στους Βυζαντινούς, έχει μάλλον ινδική προέλευση και ήρθε διαμέσου των Αράβων...
Ο δε κιμάς είναι μάλλον αραβικός ή περσικός. ο Χριστος Ζουράρις σχετικά με τον κιμά λέει ότι "δεν φαίνεται να ήταν διαδεδομένος στην Αρχαία Ελλάδα. Υιοθετήθηκε από τους Έλληνες πολύ αργότερα και μόνον όταν η ελληνική κουζίνα υπέστη τη ζωογόνο επίδραση της Ανατολής".
Κι έτσι λοιπόν, τίποτα στο μουσακά δεν είναι ελληνικό, με μια καθαρόαιμη έννοια... Και το λέω αυτό όχι γιατί θέλω να αποδείξω ότι ο μουσακάς δεν είναι ελληνικός, αλλά για να υποδείξω ότι όλες αυτές οι προσπάθειες να αποδειχθεί η καταγωγή ενός πιάτου με όρους πραγματολογικούς είναι λίγο χαμένος κόπος.
Όπως και η προσπάθεια να αποδείξουμε ότι ο σύγχρονος Έλληνας κατάγεται κατευθείαν από τον Μεγαλέξανδρο.
Υπάρχει δηλαδή, όπως αναφέρει και ο καθηγητής Πολιτιστικών Σπουδών Eic L. Ball στο άρθρο του Greek Food After Mousaka, ένα είδος "εθνικής γαστρονομίας" όπου έλληνες κουζινογράφοι εμπνέονται από μία "λαογραφική πολιτισμική συνέχεια και αισθητική" (Journal of Modern Greek Studies, Vol 21) ή απ' την ιστορική ετυμολογία για να αποδείξουν την ελληνικότητα της εθνικής κουζίνας.
Όπως και σε πολλά άλλα πράγματα στη χώρα μας, αυτή η αρχαία σκουριά διάβρωσε και το μουσακά.
Ο μουσακάς δεν έχει ανάγκη τη γραμμική συνέχεια για να αποδείξει την ελληνικότητά του. Είναι ελληνικός γιατί έτσι τον αισθανόμαστε, κι εμείς και οι ξένοι...
