προθέσεων , των καταθέσεων αλλά και των μέσων με τα οποία αυτές «διεξάγονται». Την ίδια ώρα επίσης εξίσου κομβικό ρόλο «παίζει», ποιος κρίνει, τι επάρκεια έχει (αισθητική, γνώσεις κ.λπ.) και γιατί το κάνει.
Υπάρχουν συνθέτες, στιχουργοί, ερμηνευτές, μουσικοί που ενώ έχουν γραφτεί ελάχιστες αράδες σε εφημερίδες και περιοδικά γι’ αυτούς και τον «βίο» τους εντούτοις έχουν κερδίσει τη μάχη με το χρόνο γιατί οι ίδιοι και τα πονήματά τους έχουν μπει στα χείλη και τις καρδιές του κόσμου, που μαζί με τον χρόνο, είναι ίσως οι μόνοι άξιοι και αδέκαστοι κριτές.
Ο Πάριος και ο Χατζηγιάννης δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, αφού για χάρη τους έχουν ξοδευτεί τόνοι από μελάνι, αμέτρητος τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός «αέρας».
Όμως οι αντιδράσεις και οι αρνητικές «θεωρήσεις» για τις εμφανίσεις του πρώτου στο «σοβαρό» Μέγαρο και του δεύτερου στο Ζυγό, «άντρο» -για ορισμένους που αρέσκονται και βολεύονται σε διαχωριστικές γραμμές, - του λεγόμενου έντεχνου, φαντάζουν υπερβολικές και ανούσιες.
Πρώτον, γιατί και στα δύο «μαγαζιά» έχουν περάσει τρις χειρότεροι.
Δεύτερον, ο Πάριος έχει ξανανέβει σε Μέγαρα.
Τρίτον, η εμπορική –αν μη τι άλλο- επιτυχία του δεν στηρίχτηκε σε επιχορηγήσεις και σπρωχτές επιδοτήσεις. Το έργο του δεν είχε «μεγαλεπήβολη» οπτική ούτε παραμύθιαζε κανέναν, πως ντε και καλά γίνεται «αγωνιστής» ακούγοντάς το ασχέτως αν η διάρκειά του υποδηλώνει την αξία του. Κι αν το ψάξουμε καλύτερα και Λοίζο θα συναντήσουμε, και Καλδάρα, και Σπανό, και Κατσαρό, και Πυθαγόρα, και Λευτέρη Παπαδόπουλο, και Ξαρχάκο, και Τόκα, και Χατζηνάσιο, και Πολυκανδριώτη και Σπανουδάκη και Νησιώτικα και Ελαφρά. Ο κορυφαίος ερωτικός τραγουδιστής (στη μετά το ΄70 εποχή), τίτλος κερδισμένος στο «γήπεδο» κι όχι μουσαντένια, ανεβαίνοντας στο Μέγαρο με αφιέρωμα στο ερωτικό τραγούδι, μάλλον έχει να δώσει πολύ περισσότερα απ’ όσα θα πάρει από τον συγκεκριμένο χώρο. Προς τι λοιπόν οι «αφορισμοί» και οι διαχωρισμοί;
Ο Χατζηγιάννης πάλι , επιλέγει ένα μικρότερο χώρο, λογικότατα μιας και η διασκέδαση έχει πάρει την κατιούσα, αφού τα φράγκα δεν υπάρχουν και νυχτερινή «έξοδος» πάει να καταντήσει είδος προς εξαφάνιση. Έχει στο πλευρό του και την Ανδριάννα Μπάμπαλη για «ενίσχυση». Έχει υποστηριχτεί γερά επικοινωνιακά, αλλά αυτό συνέβαινε κατά κόρον και με πολλούς ακόμη «ελαφρούς» καθώς και «εντεχνένιους».
Ανεξαρτήτως «γούστου», νομίζω πως δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι ατάλαντος. Μακάρι κι άλλοι «ποπίζοντες» αν είχαν τις χάρες του. Άλλωστε όλοι οι «έντεχνοι», τόσα χρόνια, σφάζονταν στην ποδιά του για να συνεργαστούν μαζί τους και να τους γράψει τραγούδια. Ο ιστορικός Ζυγός που έχει κακοπάθει πολλές στιγμές τα τελευταία χρόνια, ίσως δει επιτέλους ημέρες αλά παλαιά, τουλάχιστον όσον αφορά την προσέλευση. Κι εδώ δηλαδή, μάλλον ο χώρος κερδίζει στα περισσότερα σημεία.
Στην «κριτική» τους ορισμένοι φτάνουν να κρίνουν ακόμη και τα δελτία τύπου με τις υπερβολές τους. Μόνο που κι εκεί δεν τα πιάνουν όλα. Λειτουργούν, ως συνήθως, επιλεκτικά, αφού σε όλες τις «μπάντες» τα δελτία αυτά είναι ξέχειλα από «παραμυθολογίες» καθώς πλέον συντάσσονται στο πόδι από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τα «καλλιτεχνικά» και στο τέλος αντί να «πουλήσουν» το δρώμενο, το σκοτώνουν. Μαζί και τον καλλιτέχνη που συμμετέχει, ο οποίος, το πιο πιθανόν, αγνοεί τα γραφόμενα του δελτίου.
Έχοντας «διαβάσει» χιλιάδες τέτοια, αναγκαστικά λόγω εργασίας, «έντεχνα» και «άτεχνα», είναι πάνω κάτω στην ίδια στράτα. Υπήρχαν πολλές εξαιρέσεις, κυρίως στο παρελθόν, αλλά πλέον, ίσως λόγω έλλειψης χρημάτων και φροντίδας, κυριαρχεί το «ποδοράτο», ή για να το πω καλύτερα, το «της πλάκας».
Απ’ την άλλη στην Ελλάδα του 2000 ζούμε, ότι δηλώσουν είναι. Εδώ οικειοποιήθηκαν τον όρο «έντεχνο» καλλιτέχναι που δε ξέρουν να «γράψουν» πέρα από τρία ακόρντα ενώ το κάθε μοντέλο αυτοβαπτίστηκε «λαϊκός τραγουδιστής»
