Ο Νίκος Ξανθόπουλος γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1934 και έφυγε στις 22 Ιανουαρίου 2023.
Ήταν το 2005 όταν η αυτοβιογραφία του Νίκου Ξανθόπουλου, που κυκλοφορούσε από τις εκδόσεις Άγκυρα, πουλιόταν σαν ψωμί. Θυμάμαι είχε ξεπεράσει με γοργά βήματα τις 30 χιλιάδες αντίτυπα (έφτασε πολύ παραπάνω) και η Universal του χάριζε χρυσό δίσκο για τις πωλήσεις του cd που συνόδευε το βιβλίο.
Παράλληλα η εταιρεία, που μοιραία ήθελε να εκμεταλλευτεί τη στιγμή, εξέδιδε και την διπλή συλλογή «Τα Τραγούδια Μου».
45 συνολικά κομμάτια της περιόδου 1964-1971 που τα περισσότερα «γέμιζαν» τις ταινίες του δημοφιλούς πρωταγωνιστή -το παιδί του λαού- στην Κλακ Φιλμ του Απόστολου Τεγόπουλου. Μια μικρή κινηματογραφική εταιρεία που χάρη στην πειστικότητα, το ταλέντο και το «γκελ» του Ξανθόπουλου στα λαϊκά στρώματα έφερε τα πάνω-κάτω στην βιομηχανία του θεάματος. Επιστρέφοντας στα τραγούδια να σημειώσουμε ότι πρόκειται για δημιουργίες κορυφαίων στιχουργών και συνθετών, όπως οι Απ. Καλδάρας, Ευτ. Παπαγιαννοπούλου, Γ. Μητσάκης, Στ. Ξαρχάκος, Λευτ. Παπαδόπουλος, Γ. Σπανός, Άκης Πάνου, Γ. Μανισαλής, Κ. Ψυχογιός, Πυθαγόρας, Χ. Λεμονόπουλος κ.ά. Ορισμένα εκδίδονταν σε cd για πρώτη φορά.
Τα περισσότερα από αυτά κυκλοφορούσαν σε δίσκους 45 στροφών παράλληλα με την προβολή των ταινιών, στην Columbia, με ερμηνευτές τους Μιχάλη Μενιδιάτη -κυρίως-, Μανώλη Αγγελόπουλο, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Πάνο Γαβαλά κ.ά. αλλά και στην Odeon με τον Βαγγέλη Περπινιάδη.
Ο Νίκος Ξανθόπουλος -που τα δισκογραφούσε για λογαριασμό των «μικρών» Fidelity και Polydor- και ως ερμηνευτής καταφέρνει να είναι επαρκής αφού η θεματολογία και το ύφος των τραγουδιών είναι μέρος της ψυχοσύνθεσής του. Αν αναλογιστούμε τις δυσκολίες που υπήρχαν στην εγγραφή τους θα συνειδητοποιήσουμε ακόμη καλύτερα το μέγεθος του καλλιτέχνη. Να υπογραμμίσουμε πως και στις πίστες, ο Ξανθόπουλος, έδρεψε δάφνες.
Ωραίος καλλιτέχνης και ωραίος άνθρωπος. Τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση μου άφησε και στα παραλειπόμενα κάποιων παρουσιάσεων αλλά και στα τηλεοπτικά πλατό, σε εκπομπές που είχα τη χαρά να «συνυπάρξω» λίγο μαζί του. Πλατιά η μόρφωσή του και σπάνια η στάση του…
Κλείνοντας θέλω να προσθέσω, την άποψη ενός φίλου, πώς αν τους «τραβηγμένους» ρόλους του Νίκου Ξανθόπουλου τους υποδύονταν οποιοσδήποτε άλλος ηθοποιός, το κοινό ενδεχομένως και τον έπαιρνε με τις ντομάτες… Αυτός όμως κατάφερε και να αγγίξει να συγκινήσει βαθιά. Αυτό λέει πολλά για την καλλιτεχνική προσωπικότητά του.
Επίσης οι ταινίες αυτές ακόμη και σήμερα κάνουν νουμεράκια στην εκατομμυριοστή προβολή τους στην τηλεόραση κι ας γυρίστηκαν με πενιχρά μέσα. Αρκετές έχουν, από πολλές σκοπιές, ξεχωριστό ενδιαφέρον. Μη σας πως αρχίζουν να έχουν και μια τραγική επικαιρότητα.
Κι αυτό λέει αρκετά και για τις ταινίες, και για εμάς…
Παράλληλα η εταιρεία, που μοιραία ήθελε να εκμεταλλευτεί τη στιγμή, εξέδιδε και την διπλή συλλογή «Τα Τραγούδια Μου».
45 συνολικά κομμάτια της περιόδου 1964-1971 που τα περισσότερα «γέμιζαν» τις ταινίες του δημοφιλούς πρωταγωνιστή -το παιδί του λαού- στην Κλακ Φιλμ του Απόστολου Τεγόπουλου. Μια μικρή κινηματογραφική εταιρεία που χάρη στην πειστικότητα, το ταλέντο και το «γκελ» του Ξανθόπουλου στα λαϊκά στρώματα έφερε τα πάνω-κάτω στην βιομηχανία του θεάματος. Επιστρέφοντας στα τραγούδια να σημειώσουμε ότι πρόκειται για δημιουργίες κορυφαίων στιχουργών και συνθετών, όπως οι Απ. Καλδάρας, Ευτ. Παπαγιαννοπούλου, Γ. Μητσάκης, Στ. Ξαρχάκος, Λευτ. Παπαδόπουλος, Γ. Σπανός, Άκης Πάνου, Γ. Μανισαλής, Κ. Ψυχογιός, Πυθαγόρας, Χ. Λεμονόπουλος κ.ά. Ορισμένα εκδίδονταν σε cd για πρώτη φορά.
Τα περισσότερα από αυτά κυκλοφορούσαν σε δίσκους 45 στροφών παράλληλα με την προβολή των ταινιών, στην Columbia, με ερμηνευτές τους Μιχάλη Μενιδιάτη -κυρίως-, Μανώλη Αγγελόπουλο, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Πάνο Γαβαλά κ.ά. αλλά και στην Odeon με τον Βαγγέλη Περπινιάδη.
Ο Νίκος Ξανθόπουλος -που τα δισκογραφούσε για λογαριασμό των «μικρών» Fidelity και Polydor- και ως ερμηνευτής καταφέρνει να είναι επαρκής αφού η θεματολογία και το ύφος των τραγουδιών είναι μέρος της ψυχοσύνθεσής του. Αν αναλογιστούμε τις δυσκολίες που υπήρχαν στην εγγραφή τους θα συνειδητοποιήσουμε ακόμη καλύτερα το μέγεθος του καλλιτέχνη. Να υπογραμμίσουμε πως και στις πίστες, ο Ξανθόπουλος, έδρεψε δάφνες.
Ωραίος καλλιτέχνης και ωραίος άνθρωπος. Τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση μου άφησε και στα παραλειπόμενα κάποιων παρουσιάσεων αλλά και στα τηλεοπτικά πλατό, σε εκπομπές που είχα τη χαρά να «συνυπάρξω» λίγο μαζί του. Πλατιά η μόρφωσή του και σπάνια η στάση του…
Κλείνοντας θέλω να προσθέσω, την άποψη ενός φίλου, πώς αν τους «τραβηγμένους» ρόλους του Νίκου Ξανθόπουλου τους υποδύονταν οποιοσδήποτε άλλος ηθοποιός, το κοινό ενδεχομένως και τον έπαιρνε με τις ντομάτες… Αυτός όμως κατάφερε και να αγγίξει να συγκινήσει βαθιά. Αυτό λέει πολλά για την καλλιτεχνική προσωπικότητά του.
Επίσης οι ταινίες αυτές ακόμη και σήμερα κάνουν νουμεράκια στην εκατομμυριοστή προβολή τους στην τηλεόραση κι ας γυρίστηκαν με πενιχρά μέσα. Αρκετές έχουν, από πολλές σκοπιές, ξεχωριστό ενδιαφέρον. Μη σας πως αρχίζουν να έχουν και μια τραγική επικαιρότητα.
Κι αυτό λέει αρκετά και για τις ταινίες, και για εμάς…
