Κι έτσι μια σειρά συναυλιών που –παρά τις προθέσεις και την όποια «τολμηρή» επικοινωνιακή λογική τους- μάλλον θα άφηναν αχνά χνάρια, έγιναν κεντρικό θέμα σε ημέρες φορτισμένες, και ίσως αν αξιοποιήσουν τα μέχρι στιγμής «διδάγματα» καταλήξουν σε γεγονός κομβικό. Και μάλιστα τέτοιας έκτασης και προέκτασης που μπορούν να μας χαρίσουν ξανά, αναγεννημένο και «εξαγνισμένο» έναν βέρο καλλιτέχνη του λαού.
Και εξηγούμαι.
Όταν ο Γιώργος Νταλάρας ήρθε αντιμέτωπος με όλα αυτά που έγιναν δεν κώλωσε. Ξύπνησε η Κοκκινιά μέσα του και στάθηκε παλικάρι. Πήγε το μαχαίρι μέχρι τέλος. Δεν έκανε το χατίρι των λίγων –και αριθμητικά και ουσιαστικά-, τίμησε τους πολλούς στην πλατεία και κέρδισε την εκτίμηση και το σεβασμό όσων βρισκόντουσαν πλάι του στη σκηνή καθώς και στα παρασκήνια.
Ο καλλιτέχνης, από αυτήν την άνανδρη αλλά και τραγική συνάμα «σκευωρία» που στήθηκε εις βάρος του, κατάφερε με το τσαγανό και την ήρεμη δύναμή του να πάρει «γαλόνια».
Είμαι σίγουρος πως ο Γιώργος Νταλάρας θα ψάξει το «γιατί» αυτών των εκδηλώσεων αλλά και της γενικότερης στάσης του κοινού απέναντι του. Μακάρι αυτήν την φορά να μην μείνει σε «προφανείς» και «ευκολοδιάβαστες» απαντήσεις και λύσεις του «προβλήματος». Οι ανεγκέφαλοι την πάτησαν. Η υπερβολή τους μετέτρεψε την εύκολη νίκη τους σε πανωλεθρία.
Ο «πάγος» που υπήρχε ανάμεσα στον ερμηνευτή και το πλατύ κοινό –κυρίως λόγω των επιλογών του τα τελευταία χρόνια- υπέστη ισχυρές ρωγμές. Το «κάπαλο» έφυγε, υπάρχει ξανά ατραπός ώστε οι φλέβες να «τρέξουν» οξυγόνο στην καρδιά.
Αν δείλιαζε και τα παρατούσε, το τέλος θα ήταν μοιραίο. Στη σχέση θα είχε μπει οριστικά και αμετάκλητα ταφόπλακα. Η «Κοκκινιώτικη» στάση του, ξύπνησε κύματα συμπάθειας προς εκείνον και αντίδρασης στους τραμπούκους και τις πράξεις τους αλλά και στο γενικότερο «αντι- νταλάρας» project .
Οι απομακρυσμένοι «νταλαρόφιλοι» επιστρέφουν, δειλά δειλά, έστω και προσωρινά, στο ναό. Ο «λειτουργός» θα δείξει αν είναι σε θέση να επανενεργοποιήσει την πίστη τους και –πάνω απ’ όλα- τα προσωπικά του «πιστεύω». Κι εδώ χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη μαγκιά γιατί πια τελειώσανε τα «μεν» και «αλλά» και μείναν τα «έτσι» ή «αλλιώς». Αναμφίβολα πάντως το «φιλικό» κλίμα θα γιγαντωθεί αν οι συναυλίες αυτές, ταξιδέψουν και εκτός Αθήνων και Πειραιά…
Να θυμίσω πως το «λαϊκός» -με την ευρύτητα και πολυπλοκότητα που ανέκαθεν χαρακτήριζε τον όρο- που οι διαφημιστές των σύγχρονων καιρών κατέστησαν εντέχνως συνώνυμο του «αντιεμπορικός» -τόσο ξέρουν, έτσι τους βολεύει-, κάποτε ήταν τίτλος τιμής, προνόμιο λίγων και εκλεκτών. Κι εδώ δε μιλάμε για lifestyle και άλλα πρόσκαιρα τερτίπια αλλά για το τραγούδι, την ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου.
