το πέρασμα των χρόνων και τις μοιραίες επιπτώσεις που βαραίνουν στην ποιότητα ενός καλλιτέχνη. Προσωπικά πιστεύω πως ο Μητροπάνος, όσο διαβαίνουν οι καιροί ανεβάζει ακόμα περισσότερο τις ήδη υψηλές και δυσεύρετες μετοχές του, όπως συμβαίνει με όλες τις παντοτινές αξίες.
Τι να που πει ένας τεχνικά άρτιος ερμηνευτής που μπορεί να ακροβατεί με ευκολία ανάμεσα σε νότες, κορυφώσεις, ημιτόνια και βιμπράτα όταν είναι άδειος και κούφιος, ξένο σώμα με αυτά που καλείται να υπηρετήσει;
Ο Μητροπάνος τραγουδά πρώτα με τη ψυχή και μετά με τη φωνή του. Καίγεται την ώρα που ερμηνεύει γι’ αυτό και βάζει φωτιά στο ακροατήριο. Ο τρόπος που τραγουδά, η προσωπικότητά του, η αντρίκια ευγένειά του του, δίνουν το μέτρο και το ζύγι στο «σήμερα» του τραγουδιού και λειτουργώντας ως πρότυπο αφήνουν ελπίδες για το μετά.
Ο νταλκάς του είναι στάλαγμα καρδιάς, δεν είναι πλαστικός, δεν έχει σχέση με ψεύτικα παράπονα, είναι κόντρα στο πρόχειρο και το ευτελές. Είναι ο καημός ενός ανθρώπου που ξέρει τα μυστικά και την ιστορία της τέχνης του και ταυτόχρονα έχει συναίσθηση του ειδικού του ρόλου.
Είναι η φωνή ενός Λαϊκού Τραγουδιστή… Όπως κάποτε που ο προσδιορισμός αυτός αποτελούσε παράσημο και τίτλο τιμής. Γι’ αυτό και η εκτίμηση και η αποδοχή του κόσμου στο πρόσωπό του εδώ και δεκαετίες, χτυπάει σταθερά «ταβάνι».
