Οι παραδοσιακά μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες συνεχίζουν τον δρόμο τους παρά τις ιστορικές ανακατατάξεις που έχουν συμβεί στο χώρο ελληνικής δισκογραφίας και τις αλλαγές προσώπων που κατείχαν για δεκαετίες κομβικά πόστα.
Τι αλλάζει όμως στην ουσία του τραγουδιού;
Τι ρόλο μπορούν να παίξουν πλέον οι δισκογραφικές εταιρείες στην ποιότητα και αισθητική της τραγουδοποιίας και ποια κίνητρα είναι σε θέση να δώσουν στους ανθρώπους που εμπλέκονται στο σώμα της;
Για τις πωλήσεις δε συζητάμε καν. Έτσι κι αλλιώς η κυκλοφορία δίσκων πρώτης γραμμής καθιερώθηκε πια να γίνεται μέσω του τύπου ή διαδικτυακά ή ισοσταθμικά μέσω άλλων μεθόδων...
Άλλωστε ακόμη και με τις εφημερίδες που συνεχίζουν να κυκλοφορούν με cd, χιλιάδες δίσκοι μπάινουν κάθε βδομάδα στα σπίτια αλλά «οικουμενικό» τραγούδι δεν προκύπτει, ούτε με το στανιό.
Ο μαγικός συνδυασμός καλών πρώτων υλών και εμπορικότητας που «δούλεψε» ιδανικά στα χρόνια του '70, του '80, έως ένα σημείο και του '90, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια, όχι πολλά, τυχαία, βρέθηκα σε συζήτηση δισκογραφικών παραγόντων με συνάδελφους τους του ραδιοφώνου που σχεδίαζαν πώς και τι πρέπει να περιλαμβάνει το ρεπερτόριο γνωστού ερμηνευτή και τους τρόπους με τους οποίους πρέπει να μασκαρευτούν τα κομμάτια.
«Να κάνουμε λίγο γκέι τα ζεϊμπέκικα», αυτή ήταν η ακριβής φράση που άκουσα. Με πιάνο στην εισαγωγή και άλλα διάφορα προκειμένου να κολλάει καλύτερα με τα πιο ευκολοχώνευτα προκάτ άσματα...
Δυστυχώς, οι περισσότεροι επαγγελματίες αυτού του είδους βρέθηκαν στον χώρο του τραγουδιού από σύμπτωση. Θα μπορούσαν να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο.
Το κακό, όμως, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι διαμορφώνουν καταστάσεις και μια πλασματική εικόνα για το τι είναι καλό, τι πουλάει ή δεν πουλάει, τι πρέπει να γίνει ή όχι, συντελώντας αποφασιστικά στο τελικό αποτέλεσμα.
Οι τσαρλατάνοι χαλάνε την πιάτσα των σχετικών, αυτών που πονάνε και κατέχουν το αντικείμενό τους.
Διευρύνεται και εμπεδώνεται έτσι ο δρόμος απ’ όπου εισβάλλουν μύριοι όσοι άσχετοι, όσοι εντέλει διαμορφώνουν των ημερών μας τα κακώς κείμενα.
Για την κατάντια του τραγουδιού, οι δισκογραφικές εταιρείες, έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο. Κοίταξαν και πρόβαλλαν τα «πέριξ» αγνοώντας το «προϊόν» τους.
Η «βιτρίνα» και το «θεαθήναι» καπέλωσαν τους «μαστόρους» και την «πραμάτεια» τους, με αποτέλεσμα τραγούδια δίχως «συναίνεση» από μέρους του κόσμου.
Άνθρωποι που ενδεχομένως δεν θα μπορούσαν να πουλήσουν ούτε μπρίκια –με σεβασμό σε αυτά και τη λειτουργικότητά τους- κρατάγανε «οφίτσια» και σε αρκετές περιπτώσεις εξακολουθούν να καθορίζουν ζητούμενα. Η άγνοια και το υπερφίαλο χρίστηκαν αυτοκράτορες.
Λύσεις υπήρχαν και υπάρχουν.
Κοινό που διψάει για «καθαρό νερό» ατελείωτο.
Ποτάμια που θα το τροφοδοτήσουν επίσης.
Αρκεί τα αυτονόητα να γίνουν, έστω και εντελώς αργοπορημένα, πράξη.
Μπορεί και να μην είναι αργά...
