Έχει μια αλήθεια ο Rous. Μια απλότητα, μια ειλικρίνεια, λέει άμεσα πολλά και πολύπλοκα, και αφήνει κι άλλο τόσα να παίζουν στην ατμόσφαιρα. Ακωδικοποίητα αλλά γοητευτικά.
Μου φέρνει στο νου τον καλό Τουρνά.
Δεν καταντά φτηνός για να έρθει κοντά στον ακροατή αλλά δεν είναι και απρόσιτος. Ζητάει να έρθει κοντά, κι ας μοιάζει ντροπαλός, το τολμάει.
Δεν είναι όμως νερόβραστος, ούτε ψευτοlight. Ίσως σαν μην είναι τόσο πολύχρωμος, πάντως μονότονος δεν καταντά.
Οργισμένος πάλι όχι, αντιήρωας που «χάνεται» στα μικρά της ζήσης, που καμιά φορά είναι και τα πολύτιμα.
Μπορεί να μην είναι η «εξαίρεση» αλλά ούτε κι «αναμενόμενος».
Θα μ’ άρεσε να τον ερμήνευαν στο δεύτερο προσωπικό του βήμα και κάποιοι άλλοι ευλογημένοι.
Έστω σε λίγα, μετρημένα τραγούδια. Ειδικά αν οι συμπράξεις είχαν και «κόντρα» μέσα…
Μελιστάλαχτος, αλλά όταν τσαμπουκαλεύεται έχει τον τρόπο του.
Είναι και η εποχή περίεργη, πώς να την πιάσεις, και που να πιαστείς. Στιγμές καταγράφει ο ταχογράφος. Μικρές, «στενεμένες» ιστορίες.
Τοπία απ’ το μπαλκόνι, το εμείς, το εγώ, το εσύ…
Μου φέρνει στο νου τον καλό Τουρνά.
Δεν καταντά φτηνός για να έρθει κοντά στον ακροατή αλλά δεν είναι και απρόσιτος. Ζητάει να έρθει κοντά, κι ας μοιάζει ντροπαλός, το τολμάει.
Δεν είναι όμως νερόβραστος, ούτε ψευτοlight. Ίσως σαν μην είναι τόσο πολύχρωμος, πάντως μονότονος δεν καταντά.
Οργισμένος πάλι όχι, αντιήρωας που «χάνεται» στα μικρά της ζήσης, που καμιά φορά είναι και τα πολύτιμα.
Μπορεί να μην είναι η «εξαίρεση» αλλά ούτε κι «αναμενόμενος».
Θα μ’ άρεσε να τον ερμήνευαν στο δεύτερο προσωπικό του βήμα και κάποιοι άλλοι ευλογημένοι.
Έστω σε λίγα, μετρημένα τραγούδια. Ειδικά αν οι συμπράξεις είχαν και «κόντρα» μέσα…
Μελιστάλαχτος, αλλά όταν τσαμπουκαλεύεται έχει τον τρόπο του.
Είναι και η εποχή περίεργη, πώς να την πιάσεις, και που να πιαστείς. Στιγμές καταγράφει ο ταχογράφος. Μικρές, «στενεμένες» ιστορίες.
Τοπία απ’ το μπαλκόνι, το εμείς, το εγώ, το εσύ…
