μέσα από το άλμπουμ του Βέρτη, «Είμαι Μαζί Σου».
Το Αξίζω είναι το τραγούδι των τίτλων της ταινίας «Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στη στεριά» του Νίκου Περάκη. Το συνυπογράφουν το δίδυμο Δημήτρη Κοντόπουλος - Νίκος Γρίτσης και συμμετέχει η Ιουλία Καλλιμάνη . Συμβατό με το ανάλαφρο και κωμικό κλίμα της ταινίας, ρυθμικό με δομές που παραπέμπουν στο ύφος του Σάκη Ρουβά και άλλων αστέρων της ελαφρο-ποπ.
Το Αν είσαι ένα αστέρι είναι ένα καλοβαλμένο ερωτικό τραγούδι, (μπολέρο-χαμπανέρα) μάλλον το καλύτερο του δίσκου του Βέρτη, και οφείλει πολλά στο ταλέντο και την ενορχηστρωτική «φαντασία» του Κυριάκου Παπαδόπουλου που εδώ εμπιστεύεται την τέχνη αλλά και τον επαγγελματισμό του εξαιρετικού κιθαρίστα και ενορχηστρωτή Αντώνη Γούναρη. Το κομμάτι εκπλήσσει ευχάριστα με τις οριένταλ-λάτιν (ακόμα και κάποιες διακριτικές τζαζ) πινελιές της κιθάρας και τα γοητευτικά «κοψίματα»-μικροπαύσεις που έχει καθώς και το στρωτό στίχο του Γιώργου Τσοπάνη.
Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος είναι ο συνθέτης που τα νεότερα χρόνια κατάφερε να κάνει την διαφορά στο «εμπορικό» τραγούδι, καταθέτοντας δημιουργίες που συνδύασαν ιδανικά το καλό άκουσμα με την εμπορικότητα. Κι όλα αυτά με μια «ανατρεπτική» ματιά στις φόρμες και τις «φορεσιές» των τραγουδιών όπου παντρεύονται στοιχεία από την διεθνή σύγχρονη μουσική σκηνή με παραδοσιακά μοτίβα και αρώματα της ευρύτερη ανατολής. Αυτή η «ανατρεπτικότητα» -για τα δεδομένα του χώρου που κινείται- απέφερε τραγούδια που πέρα από την πλατιά απήχησή τους χρόνος δείχνει να δικαιώνει: Και με πιάνουν τα κλάματα, Ντροπή σου, Πες το μου ξανά, Φεύγω… χωρίζω, Ζήλεια μου παράπονο μου, Δυόμισι, Δυο χιλιάρικα στην τσέπη, Μαύρα μεσάνυχτα, Εγώ τα σπάω, Έλα ψυχή μου, Μια νύχτα στον παράδεισο, Μόνο για σένα, Νύχτες μοναξιάς, Όλα τα ξεχνάς, Παίζεις με τη φλόγα, Σ’ αγαπάω όσο ποτέ, Τα παιδιά των φαναριών, Της ζωής μου τα φεγγάρια, Τι να πρωτοθυμηθώ, Τόσα δειλινά και άλλα, ορισμένα εκ των οποίων αγαπήθηκαν και στο εξωτερικό.
Χάρηκα που τον «άκουσα» λοιπόν, ξανά ευρηματικό, γιατί τον τελευταίο καιρό, είχα παρατηρήσει ακόμα και σε αυτόν σημάδια «κόπωσης» ή «επανάληψης».
Τα «δεινά» δηλαδή που μαστίζουν την «εμπορική» πλευρά και τους λαοφιλείς, ενίοτε ταλαντούχους, πρωταγωνιστές της τα τελευταία χρόνια όπου στην ουσία αδυνατούν να συλλάβουν το νήμα και τον παλμό των καιρών, αδυνατώντας ακόμα και να επαναλάβουν τον «καλό» εαυτό τους.
Αυτό ισχύει και για τον Μιχάλη Χατζηγιάννη αλλά και για τον Νίκο Βέρτη παρά τις προσπάθειές τους να βγουν από το «τούνελ». Είτε με απόπειρες τύπου «Κολάζ» ο πρώτος είτε με συμπράξεις με συνθέτες σαν τον Αντώνη Βαρδή και το Χρήστο Νικολόπουλο ο δεύτερος. Γιατί η έκπληξη δεν πρέπει να μένει στους τύπους και τα ονόματα, αλλά να έχει βάση, περιεχόμενο, ουσία, καλλιτεχνικό «θέλω» και ζητούμενο επικοινωνίας μέσα από αυτό.
Βλέποντας το πρόσκαιρο, χάνεται το δάσος και μοιραία μαζί του και το δέντρο. Οι μετρ του παρελθόντος Πάριος, Βοσκόπουλος, Πουλόπουλος, Μαρινέλλα ακόμα και οι Πασχάλης, Τουρνάς από την άλλη, πέρα από το φαίνεσθαι είχαν συνεργασίες και δημιουργίες που πατούσαν γερά στα πόδια τους. Γι’ αυτό και οι καταθέσεις έμειναν, για αυτό και οι ίδιοι «μένουν» παρά τα όποια… στιγμιαία λάθη.
Κλείνοντας να θυμίσω πως με τον Κυριάκο Παπαδόπουλο έχει συνεργαστεί και ο Γιώργος Νταλάρας, ο οποίος έχει εκφραστεί δημοσίως για το χάρισμα του πρώτου. Ανάμεσα στα τραγούδια που μοιράζονται ο ερμηνευτής και ο συνθέτης είναι το πανέμορφο Φεγγάρια Λυπημένα σε στίχους Λίνας Δημοπούλου και το Η Ελλάδα καίγεται σε στίχους Γιώργου Παυριανού… από ένα δίσκο, «Με Το’ Να Πόδι Στ’ Άστρα… Και Τα Δυο Στην Κόλαση» που ίσως στην βιασύνη και των καιρών, δεν προσέξαμε τελικά όσο έπρεπε...
