ανθρώπους του, συνθέτες, στιχουργούς, μουσικούς. Κοινή συνισταμένη της συζήτησης, πως δεν ξεπροβάλλουν με ρυθμούς ανάλογους του παρελθόντος, πρόσωπα και «πράγματα» που να μας εκπλήσσουν με τη φλόγα και την «τρέλα» τους. Η ανάγκη επικοινωνίας ενός καλλιτέχνη, το πάθος να βγάλει τα αληθινά «κρυμμένα» του συχνά υπερνικάει ακόμα και αδυναμίες ή ατέλειες. Η αρτιότητα δεν σημαίνει απαραίτητα και εμπνευσμένη, ειλικρινή δημιουργία. Όταν έβαλα στο «γνώστη» Βαγγέλη να ακούσει και να δει στο youtube τον τρόπο με τον οποίο παίζει κιθάρα και μπουζούκι ένας «φίλος» που γνώρισα μέσω του facebook , είδα μικρές λάμψεις στο βλέμμα του.
Ο Μιχάλης Παούρης είναι ένας νέος μουσικός που ανιχνεύει τα όρια και τις δυνατότητες του μπουζουκιού με ένα προσωπικό και ιδιαίτερο τρόπο. Γι’ αυτόν το όργανο δεν έχεις στεγανά και μπορεί να παίξει με αξιώσεις «τα πάντα». Από Τζάνγκο και Γκραπελί μέχρι blues , jazz , κλασική και ότι άλλο μπορεί να χωρέσει ο μουσικός νους. Ταγμένος στην κατεύθυνση αυτή και έχοντας τις ευλογίες του θρυλικού Μέολα ( Al Di Meola ), με τον οποίο μοιράστηκαν τη σκηνή στη Γαλλία αλλά καις την Ελλάδα, καταθέτει το πρώτο του cd single –σε ένα τραγούδι συμμετέχει ο Μανώλης Μητσιάς- και ετοιμάζεται να χαρίσει μοναδικές εκπλήξεις στους ακροατές που θα βρεθούν στο Χαμάμ την Πέμπτη 23 Φεβουαρίου.
Ο τρόπος του Παούρη είναι έξω από τα προκάτ και δεδομένα. Διαθέτει πρωτοτυπία και ευρηματικότητα μαζί με τη «φωτιά» του για το μπουζούκι και τη μουσική. Μάλιστα έχει υπογράψει και ένα σχετικό βιβλίο προκειμένου να απαντήσει σε αυτούς που τον ρωτάνε πως και γιατί καταφέρνει τις περίτεχνες «ακροβασίες» του.
Πέρα από ενστάσεις ή σκεπτικισμούς, προσωπικά προτιμώ το ρίσκο ενός βήματος «μπροστά». Γι’ αυτό και το σημείωμα αυτό αλλά και η παρουσία μου στο Χαμάμ, αφού ο Μιχάλης στη συνέντευξη που μου παρεχώρησε και σύντομα θα διαβάσετε, δηλώνει, πως εκεί θα παρουσιάσει και «μυστικά» της ολοκληρωμένης δισκογραφικής εργασίας που αυτόν τον καιρό ηχογραφεί.
